Αγαπάς τις αναμνήσεις σου επιλεκτικά.

Όλο και συχνότερα βουτάς και κρεμιέσαι στην απατηλότητά τους

με τα ασαφή όρια στον χώροΧρόνο.

Όλα ιδανικά, όλα ωραιοποιημένα και θεϊκά.

Ξεχνάς όμως τις λεπτομέρειες,

Αυτές που σε έκαναν να νιώθεις δυστυχής και ανήμπορος. ΤΟΤΕ.

‘’Άνθρωπος δίχως αναμνήσεις’’ λες,

‘’Χώρα χωρίς Ιστορία’’. Σωστά.

Μα να την θυμάσαι ΟΛΟΚΛΗΡΗ και με τα κακά της.

Όπως τότε που τη ζούσες σε χρόνο πραγματικό.

Μα εσύ έκανες delete στον σκληρό δίσκο του μυαλού σου.

Και κράτησες τον αφρό και την ομορφιά της μόνο.

Δεν είναι δίκαιο αυτό. Ζεις σαν με σημαδεμένη τράπουλα, 

σε βάρος του παρόντος, που είναι ΥΛΙΚΟ,

ΚΑΙ ΠΟΥ ΌΠΟΥ ΝΑ’ ΝΑΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΚΙ’ ΑΥΤΟ ΑΝΑΜΝΗΣΗ.

Έφτασες να αναμασάς τα ίδια και τα ίδια, 

Προσθέτοντας και άλλα φύκια για χρωματιστές κορδέλες,

ξεχνώντας να ζεις το ΤΩΡΑ ΣΟΥ.

Καταλαβαίνεις τι κάνεις;

Ρωτώ για να το εμπεδώσεις, αφού πρώτα το συνειδητοποιήσεις.

ΑΠΛΑ, ΦΙΛΕ ΜΟΥ, ΔΕΝ ΖΕΙΣ.

Είσαι κι’ εσύ ένα ιδιότυπο παρελθόν,

Που μόνον ένα του δακτυλάκι,

Ακουμπάει δειλά στο ΣΗΜΕΡΑ.

Εικονική ζωή, δεύτερο χέρι πια,

Αφού την έζησες λίγο πολύ, 

Τελείωσες μαζί της και αυτή έφυγε και πάει.

Δεν έχει πια τίποτα το απτό, μοιάζει με όνειρο.

και όπως αυτό, έτσι κι’ εκείνη

Είναι ωραίο μα φευγάτο.

Κατάλαβέ το. Είναι πια ΙΣΤΟΡΙΑ.

Η Ιστορία της ζωής σου. Φύλαξέ την με τα ακριβά σου,  

   και μόνο αργά και πού, να την καλείς να συντροφεύει τη μοναξιά σου.

_

γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου