Οι λέξεις μου στέρεψαν, παρόλο που οι σκέψεις μου φαίνονται γολγοθάς. Φτωχή η γλώσσα μπροστά στα συναισθήματα. Μέρες, άτομα, συνήθειες που θύμιζαν γιορτή, τώρα έγιναν αλυσίδες που με κρατούν στην κόλαση που άφησες. Όλα είναι ίδια, μα τόσο διαφορετικά. Και καθώς αντικρίζω την ωμή πραγματικότητα να κατακλύει όλο μου το είναι, άοπλος σε βλέπω να δραπετεύεις, σαν φύλλα που το αγέρι άρπαξε και εγώ σε χαζεύω με δεμένα τα χέρια καθώς αγγίζεις τον ορίζοντα. Αντίο λοιπόν, και για τους δύο μας αποχωρώ. Αφήνω τον προβλεπόμενο χειμώνα να ενταχθεί, δεν θα μεθώ άλλο με παραισθήσεις. Ελπίζω πως θα ξαναϊδωθούμε κάποια απρόσμενη ανοιξιάτικη μέρα. Μέχρι τότε να πεις στους μακρινούς αυτούς ορίζοντες να σε προσέχουν. Ότι μακριά ένα άστρο τούς ζηλεύει και πόσο τυχεροί είναι που σε έχουν.

_

γράφει ο Μαρίνος Αχιλλέως