Ανώνυμοι ήχοι συντηρούν τον σκοτεινό μου επίλογο.
Ψάχνεις μέσα τους για λέξεις και χαρακτηρισμούς
να με περιγράψουν,
μα κανένας ορισμός δεν είναι αρκετός
για να ξεδιαλύνει τ’ ανώφελο πάνω μου.
Κανένα όριο δεν αποτρέπει τη μάχη μέσα μου,
το σύνορό μου αποτρεπτικό –απωθητικό,
καλύτερα να στέκεσαι μακριά.
Το καλούπι που με περιβάλλει
αρχίζει και τρίζει, προφανώς
τα σημάδια τής εκφύλισης
είναι κάτι παραπάνω από ορατά.
Μα όλ’ αυτά ίσως και να εξηγηθούν,
αν τελικά τ’ αποφασίσω.
Αρκεί να αυξήσω λίγο τους δείκτες
αντοχής και ανθεκτικότητας,
αρκεί να κάνω λίγο πιο επιδέξιους
τους χειρισμούς των πραγμάτων,
αρκεί να ελευθερώσω σιγά σιγά
αυτές τις ανταριασμένες σιωπές μου.
Τι λες κι εσύ;
Όχι δε σε ρωτάω, μάλλον.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
…Κανένα όριο δεν αποτρέπει τη μάχη μέσα μου..
Εγώ λέω Άννα μου αγαπημένη ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ!!! Μου άρεσε πολύ!!! Ευχαριστούμε για την αλήθεια σου!!!
Όλα στην ώρα τους γίνονται! Και τίποτα τυχαία… Το γνωρίζω καλά αυτό.
Όταν τελειώσει η μάχη μέσα σου… Θα χαρώ πολύ να μάθω την αλήθεια σου!
Σας ευχαριστώ πολύ και τους δυο σας για τη συντροφικότητα. Να είστε καλά!!