«Κι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Το ξέρεις. Το βλέπεις, μα πάνω απ’ όλα, το νιώθεις. Κι αναρωτιέσαι αν πέτυχες κάτι στη ζωή σου και τι. Κάνεις μια αναδρομή και βλέπεις, από τη δική σου σκοπιά, πως τo μόνο που κυριαρχούσε σε σένα, από γεννησιμιού σου σχεδόν, ήταν η αγάπη και η προστασία των άλλων, όχι του εαυτού σου. Εσύ ήσουν και έπρεπε να είσαι η δύναμη της παρέας.
Ναι, πόνεσες ανθρώπους, αλλά πόνεσες και πολύ από ανθρώπους και μάλιστα τους ομόαιμούς σου. Κατέβαλες, από τότε που κατάλαβες τον εαυτό σου, μεγάλες προσπάθειες για ν’ αντρειωθείς, να γίνεις το στήριγμα, όχι μόνο των άλλων, αλλά και το δικό σου. Δύσκολος ρόλος.
Και σαν άνθρωπος, λύγισες κάποιες φορές και είχες την ανάγκη των δικών σου ανθρώπων, μόνο που κάτι συνέβαινε και η δική τους ανάγκη υπερτερούσε της δικής σου, με τα δικά σου μάτια πάντα. Και πάλι μόνος, να στηρίξεις και να στηριχθείς στα δικά σου πόδια.
Ναι, φεύγω πια. Πάω να ξαποστάσω τούτα τα πόδια, τα γέρικα αν θέλεις, να τα αφήσω να λυγίσουν, να τα αφήσω ν’ αγγίξουν τη γη. Έχουν όλο το δικαίωμα επιτέλους. Και ναι, θέλω τη μοναξιά μου τούτη την ώρα. Τώρα δε θέλω κανέναν πλάι μου, γιατί πάλι θα σκεφτώ μην τους στενοχωρήσω και δεν μου το επιτρέψουν. Θέλω να φύγω. Θέλω να ξεκουραστώ. Θέλω να πάψω να νοιάζομαι. Θέλω να πάψω να πονάω.
Πολλά τα δύσκολα τούτης της ζήσης, μα πιότερο, οι ανθρώπινες σχέσεις. Πόλεμοι, σκοτωμοί, ξεκληρισμοί, αφανισμοί, αδικίες, και όλα για το κέρδος και το όφελος των λίγων και δυνατών, μα πιο πολύ εκείνων που έχουν άρρωστα μυαλά. Μα και μέσα στις οικογένειες δε συμβαίνει να υπάρχει πάντα ένα θύτης ή και ένα θύμα; Κι εκεί, για το όφελος του ενός, εκείνου που χρήζει ψυχιατρικής θεραπείας…
Γι’ αυτό, λοιπόν, θέλω να φύγω και θέλω να φύγω στη μοναξιά μου, όπως άλλωστε ήρθα και στη ζωή. Τότε, βέβαια, πονούσε και κάποιος άλλος μαζί μου και για μένα, μα τώρα που κι εκείνη έχει φύγει, δεν έχει μείνει κανείς να πονέσει και δεν θέλω κανένα να πονέσει για μένα. Αν θέλετε μόνο, όσοι θέλετε, σαν με θυμάστε, θέλω να το κάνετε με αγάπη και χαμόγελο, γιατί αυτά μέτρησαν στο διάβα μου. Και όταν κι εσείς πονάτε, να το κάνετε με χαμόγελο· είναι πιο υποφερτός ο πόνος.
Σας ευχαριστώ όλους που βρεθήκατε στο δρόμο μου. Σας ευχαριστώ όσους μου χαρίσατε ένα χαμόγελο, μα κι εσάς που μου χαρίσατε το δάκρυ…»
Έψαχνα να βρω τα απαραίτητα έγγραφα για την άδεια ταφής και βρήκα τούτο το γράμμα, διπλωμένο με προσοχή και μέσα σε φάκελο λευκό, με καλλιγραφικά γράμματα. Πότε το έγραψε, άραγε; Πόσος καιρός πάει; Τι είχε δημιουργηθεί και πήρε χαρτί και μολύβι και μας αποχαιρέτησε; Ή είχε καταλάβει, πράγματι, πως πλησίαζε η ώρα του αποχωρισμού;
Δε θα το μάθουμε ποτέ. Εκείνο, όμως, που οφείλουμε, είναι ν’ αποχαιρετίσουμε αυτόν τον άνθρωπο με τα δικά του λόγια.
–
γράφει η Αθηνά Μαραβέγια
Άκου να σού πω Αθηνάάάά΄Μη μού ξανακόψεις έτσι το αίμα γιατί θα σε σκοτώσω.
Είπα να δεις που η Αθηνά κάτι έχει Πού να σε πάρει, φοβήθηκα Αλλά αυτές τις μεγάλες αλήθειες τις είπε τελικά ΑΛΛΟΣ, ε υ τ υ χ ώ ς
Αγαπημένη μου Λένα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Πόσο γέλασα με το σχόλιό σου!!!!!!!!!!!
Σ’ ευχαριστώ για την αγάπη και το νοιάξιμο!!! Ξέρεις πως είναι αμοιβαία!!!!!!!!!!!!!
Σου εύχομαι ένα όμορφο Σαββατοκύριακο και καλή Παναγιά!!!!!!!!!!!!
Κουρασμένος και πονεμένος ο άνθρωπος της ιστορίας αλλά συγχρόνως τόσο συνηδειτοποιημενος και ευγνώμων. Ξεχωριστός ο μονόλογός σου, και Αθηνά
Κουρασμένος και πονεμένος ο άνθρωπος της ιστορίας αλλά συγχρόνως τόσο συνηδειτοποιημενος και ευγνώμων. Ξεχωριστός ο μονόλογός σου Αθηνά.!!!
Βάσω μου, καλησπέρα και σ’ ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια και για το πέρασμά σου!!!!!!!!!
Σου εύχομαι καλή Κυριακή για αύριο και χρόνια καλά για τη Δευτέρα!!!!!!!!!!!
Αθηνά μου πραγματικό σχολείο οι μοιρασιές σου… που πάντα μας διδάσκουν!!!! Γεμάτα από ανθρωπιά, αλληλεγγύη κι αγάπη όσα κατά καιρούς μοιράζεσαι μαζί μας !!!! Όμως ο σημερινός σου ο μονόλογος… διδάσκει και την αξιοπρέπεια ενός ανθρώπου μέχρι και το τέλος του!!! Πολύ σημαντικό να είμαστε όρθιοι μέχρι το τέλος και το πέρασμά μας να έχει δώσει περισσότερα από όσα έχουμε πάρει!!!!!!! Ευχαριστώ πολύ… μ’ αγγίζεις και χαίρομαι πάντα όταν σε διαβάζω!!!!!!! Καλό τριήμερο!!!!!!
Σοφία μου, καλησπέρα και σε σένα!!!!!!!!!!
Πώς να σ’ ευχαριστήσω για τα τόσα που μου “καταλογίζεις” και με κάνουν να νοιώθω όμορφα!!! Να είσαι καλά και μη νομίζεις πως κι η δική σου γραφή πάει πίσω!!!
Ευχαριστώ σε από καρδιάς και σου εύχομαι κι εγώ με τη σειρά μου καλή Κυριακή για αύριο και καλή Παναγιά για μεθαύριο!!!!!!!!!!!
Συγκλονιστικό!
ΜΠΡΑΒΟ!
Ευχαριστώ από καρδιάς!!!!!!!!!!!!!
Καλή Παναγιά!!!!!!!!!!!!!
Αγαπημένη Αθηνά… Πόσο άραγε μπορείς να νιώθεις τις ανθρώπινες καρδιές!!! Είσαι πάνω απ΄ όλα ένας υπέροχος άνθρωπος, γιαυτό και ένας υπέροχος συγγραφέας!! Τι να σου πώ;; Εγώ νόμιζα πως το έγραψες για μένα, κι ας μην με έχεις δει ποτέ σου.. Σ ευχαριστώ Αθηνούλα μου!!! Και καμαρώνω που είμαστε φίλες, έστω κι απο δω μέσα… Καλή Παναγιά σε όλους μας… Φιλιάααααααααα
Δεν ξέρω γιατί δεν “βγήκε” το όνομά σου, Μαρία μου (αν δεν κάνω λάθος)
Όπως και όποιος ή όποια κι αν είσαι, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για τα καλά σου λόγια!!!
Και όχι, δεν πρέπει να κάνω λάθος, Maria Kaouni, εσύ πρέπει να είσαι!!!!!!!!!!!!!!
Φιλιά πολλάάάάάάά!!!!!!!!!!!!!