Το χέρι μου έχει μια γραμμή που δεν είναι δική μου. Την φιλάω κάθε βράδυ. Την προσέχω να μη μου κοπεί, να μην καεί κατά λάθος, να μη μου μολυνθεί. Για καιρό πίστευα πως ήταν φτιαγμένη σε λάθος χέρι. Πως κάποιος, κάτι, δεν ξέρω κι εγώ, τη ζωγράφισε στη λάθος μεριά. Το δεξί μου θα έπρεπε να την έχει, σκεφτόμουν. Το “καλό”. Μα ύστερα κατάλαβα πως ούτε το χέρι  μου ήτανε δικό μου και πως ούτε είχα το δικαίωμα αυτής της κτητικότητας πάνω σε τούτη τη γραμμή που για λίγο πάρκαρε στα μέρη τα δικά μου και πως ακόμα και η γέννησή της είχε το δικό της αποτύπωμα θέλησης.

Αποφάσισα, αν και δεν είναι καθόλου εύκολο, να δεχτώ πως ετούτη η μικρή γραμμή δε θέλει τίποτε άλλο από αγάπη και ελευθερία. Αγάπη και ελευθερία πάνε μαζί; με ρώτησε κάποτε μια άλλη γραμμή δική μου. Για χρόνια ανήμερο θεριό κραύγαζα πως δε γίνεται να συμπλέουν. Αν αγαπάς, θα στερηθείς μέρος από εκείνη. Αν είσαι ελεύθερος δε θα μπορέσεις να αγαπήσεις ολοκληρωτικά. Μα κοίτα πώς τα ‘φερε ο διάολος χρόνος, η ζωή και κατάλαβα πως αν πραγματικά αγαπάς, τότε η ελευθερία είναι μονόδρομος.

Το χέρι μου έχει μια γραμμή που δεν είναι δική μου. Μα κάθε που μεγαλώνει πάνω μου, νιώθω πως τούτο που ξεκορμίζει από πάνω μου είναι και αυτό που με ορίζει. Πως όσο μακραίνει τόσο επιμηκύνω τη δική μου γραμμή. Πως όσο καταλαβαίνω την ατομικότητά της, την μοναδικότητά της, τόσο δυναμώνω τον δικό μου εγωισμό και τόσο αναγνωρίζω το μοναδικό της δικής μου ύπαρξης.

Το χέρι μου έχει μια γραμμή που δεν είναι δική μου. Μα ό,τι πιο δικό μου είχα ποτέ μου σε αυτή τη ζωή γεννήθηκε από τούτη τη χαρακιά που δε μου ανήκει…

(Στη Ν)