Δε με νοιάζει πια.
Είπες ότι θα το μετανιώσω. Είπες και τι δεν είπες. Άπλωσες τις λέξεις σου αυταρχικά σίγουρες. Με εκείνη την αυτοπεποίθηση που σε χαρακτήριζε από τότε που με πρωτογνώρισες. Δε με πληγώνεις πια. Δε με ενοχλείς πια. Ναι, αυτό περισσότερο συμβαίνει. Η ενόχλησή σου ασθενεί. Μηδενίζει.
Κάποτε άφηνα τον προσωπικό μου μηδενισμό να στέκει αντίκρυ σου και αυτό ήταν οκ. «Από εδώ η Αθηνούλα», έλεγες και προχώραγες πάντα πιο μπροστά αφήνοντάς με πίσω και το ήξερες πως το μισούσα όταν έβαζες τούτο το υποκοριστικό. Από εδώ η μικρούλα. Από εδώ η αδιάφορη. Από εδώ το σκυλάκι που σέρνω. Και σερνόμουν. Δίκιο.
Καθόμουν μαζεμένη στις γωνιές των καναπέδων στα μπαρ προσευχόμενη να καταφέρω να βυθιστώ μια για πάντα στην επόμενη δερμάτινη λακκούβα τους. Έτσι έκανα και στο μπάνιο σαν γυρνάγαμε από εκείνες τις βαρετές μας εξόδους που από μπαρ σε μπαρ δεν προλάβαινα ποτέ να αδειάσω το ποτήρι με το ποτό μου και με τράβαγες για κάπου αλλού. Βυθιζόμουν στην μπανιέρα, τα μαλλιά μου κυλούσαν απαλά μέσα και κολυμπούσαν, άφηνα μόνο τη μύτη μου έξω και έκλεινα τα μάτια σφιχτά, αφήνοντας να δραπετεύσουν από το πρόσωπο δάκρυα ανακατεμένα με μάσκαρα και σκιές από εκείνες που έβαζα για να σου αρέσω περισσότερο. Ή μάλλον για να σου αρέσω σκέτο. Πόσες φορές βούτηξα ολόκληρη και πόσες φορές πεταγόμουν όταν δεν άντεχα άλλο. Μου φαινόταν τόσο μαζοχιστική ετούτη η δειλία μου, που με μισούσα ακόμα περισσότερο.
Δε με νοιάζει πια.
Είπες ότι θα με νοιάξει. Ότι θα τρυπήσει το σώμα μου. Ότι θα λυγίσει το χέρι και θα σχηματίσει τον αριθμό σου σαν περάσεις το κατώφλι τούτο. Το πέρασες. Και; Κανένα δάχτυλο δε θέλησε να κάνει το οτιδήποτε. Μόνο σιωπή μου ζητούσαν τούτα τα δάχτυλα σαν ακουμπούσαν στα χείλια μου. Μια σιωπή που για κάποιο λόγο δε με θύμωνε πια, δε με μούδιαζε μα με ευχαριστούσε. Μέσα σε τούτη τη σιωπή, είναι που σε λογάριασα μικρότερο. Ξαφνικά το είδωλό σου στο είδωλό μου σαν κοίταζα στον καθρέφτη ασθενούσε. Μπορούσα και έβλεπα μια γυναίκα. Μια γυναίκα σκέτη. Χωρίς το λούρί.
Στην αρχή τρόμαξα. Η όψη μου αρρωστιάρικη. Ωχρή και λειψή. Μαλλιά κατάξανθα σχεδόν άσπρα. Τα κόκκαλά μου φαινόντουσαν παντού. Σε οποιοδήποτε σημείο και να κοιτούσα. Έβγαλα τα ρούχα μου και με κοίταξα. Με ένα ψαλίδι έκοψα τούτη την ξανθή αηδία. Τα ήθελες πάντα μακριά. Τα ήθελα πάντα κοντά. Το σώμα μου ζητούσε ζωή. Και εγώ του είχα μοιράσει θάνατο. Αν με πέταγες κάπου στην Αφρική, μόνο το λευκό χρώμα μου θα πρόδιδε το ψέμα μου ανάμεσα σε τούτα τα πεινασμένα πλάσματα. Γιατί και εγώ πεινασμένη ήμουν. Νηστική για χρόνια.
Δε με νοιάζει πια.
Δεν αγαπήθηκα και το ήξερα. Μα αυτό που δεν ήξερα ήταν ότι δεν είχα αγαπηθεί από εμένα την ίδια. Στη μπανιέρα καίω εντελώς χολιγουντιανά τα ρούχα σου και με ένα σκαμπό κάθομαι αντίκρυ και τα κοιτάζω για ώρες. Ξέρω ότι δε θα τα αναζητήσεις. Γεμάτες οι ντουλάπες σου από βραδινές μεταμφιέσεις. Έπαιζες όλους τους ρόλους και εγώ πάντα στο ίδιο ρολάκι ακολουθούσα κομπάρσος.
Μέσα μου γεννιέται μια γυναίκα επικίνδυνη που ζητά τα πάντα από την αρχή, χωρίς ερωτικές εκπτώσεις χωρίς παζάρια. Χωρίς εσένα!
Δε με νοιάζει(ς) πια…
Θαυμασιος μονόλογος .Η επανάσταση του θηλυκού. Η πλήρης απεξαρτηση απ’ αυτό που νόμιζε δεσμό, ενώ δεν ήταν παρά μια εξάρτηση όπως είπα,το μουρουνόλαδό της για να ζει χωρίς να ζει. Και όταν ένα πρωί ή ένα βράδυ το συνειδητοποίησε αυτό για τα καλά, έγινε Τσε Γκεβάρα και σαν σχισμένο χιλιοφθαρμένο ρούχο πέταξε την δουλεία από πάνω της και χαιρέτησε την ανατολή μιας νέας ζωής…
Ωραίο Μάχη μου πολύ ωραίο και διδακτικό !!!
Όση δύναμη γίνεται να κουβαλούν μέσα τους οι λέξεις… χωράει πάντα στις λέξεις σου… στα κείμενά σου!!! Αγγίζεις Μάχη μου… άλλες φορές τρυφερά, με πέταλα λουλουδιών κι άλλες με νυστέρι που σκαλίζει βαθιά τις πληγές και πονάει!!!!
Ανεξάντλητα τα θέματα σου, όμως γεμάτα πάντα από τούτη τη μαγική δύναμη!!!! Χαίρομαι που σε διαβάζω γιατί πάντα μαθαίνω!!!!!
Δυνατός, σκληρός, κοφτερή λεπίδα ο μονόλογός σου Μάχη μου……. τον λάτρεψα… την καλημέρα μου!
Πολύ ωραίος μονόλογος! Ο επίλογος δε, είναι ύμνος στις γυναίκες που διεκδικούν χωρίς παζάρια.
Και κάπως έτσι γεννήθηκε μια επαναστάτρια! Έτσι γίνεται με τους αυταρχικούς τύπους. Δημιουργούν είτε θύματα η επαναστάτες! Βέβαια, κανείς δεν υπήρξε επαναστάτης προτού νιώσει, έστω για λίγο θύμα! Μια θεατρική παράσταση είναι η ζωή! Ο κάθε ρόλος στη σκηνή, απαραίτητος για την πλοκή της! Κάποτε γοητευόμουν από κάθε λογής επαναστάσεις και επαναστάτες… Και η ζωή, σαν γαινεόδωρη που είναι, φρόντιζε να μου φέρνει πολούς αυταρχικούς. Και καταπιεζόμουν και επαναστατούσα… Λευτερονόμουν, δυνάμωνα! Ώσπου κουράστηκα! Έπαψαν οι επαναστάτες να με γοητεύουν. Τώρα είμαι ελεύθερος! Κι ελεύθερος θα παραμείνω! Οι αυταρχικοί σκορπίσανε, χαθήκανε απ’ τη ζωή μου! Όμορφη που είναι η ζωή! Πλούσια η σκηνή της! Υπάρχει ένας ρόλος διαθέσιμος για τον καθένα! Αρκεί να διαλέξεις μόνος σου αυτό το ρόλο. Όποιο θέλεις κάθε φορά… Αυτό έρχεσαι να κάνεις κάθε φορά! Εμπρός, διάλεξε! Ανέβα στη σκηνή! ACT!
Να’ σαι καλά βρε Μάχη! Τι μονόλογος! Ξεκλείδωσε τα εσώψυχα μου!
Σας ευχαριστώ όλους για το πέρασμα. Ας διεκδικούμε όσα μας αξίζουν χωρίς εκπτώσεις…
Ένα κείμενο, ένας μονόλογος που θα μπορούσε να βγει από τα χείλη της όποιας Αθηνούλας ή Αθηνάς, γιατί όχι κι από μένα που έχω το όνομα της ηρωίδας, που λίγο-πολύ τον έχουμε νοιώσει, έστω και στην αρχή της ενήλικης και ερωτικής μας ζωής. Μπορεί όχι τόσο πολύ, μα κάπου, κάποτε, μας πιεσαν, καταπιεστήκαμε, επιτρέψαμε να μας χρησιμοποιήσουν. Και μπράβο σε οσες καταφέρνουμε να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο!!!!
Κοίτα να δεις που θα γράψω τώρα άλλον “μονόλογο”!!!!
Εύγε σου κι ευχαριστώ σε!!!!!!!!!!!!!
Εγώ σε ευχαριστώ Αθηνά! Καλό σου Σαββατοκύριακο
Τώρα εγώ να γράψω τι? Πως ανακάλυψα την Αμερκή?
Μα αυτό έγινε αιώνες πριν! Θα γράψω απλά πως αν είχε δεύτερο όνομα
η εμπνευσμένη επαναστάτρια γυναίκα , τότε, θα λεγόταν ΜΑΧΗ!
ΜΠΡΑΒΟ!!!
Πολύ δυνατό κείμενο. Σπουδαίο το μήνυμα. Μπράβο σου Μάχη.
Κυρία Χρυσούλα μου τι να πω…ευχαριστώ πολύ!!!
Σε ευχαριστώ Ελενά μου! Καλό τριήμερο..αν έχεις!!
Πολύ δυνατή η εξέλιξη του μονολόγου σου Μάχη! Διεισδυτικό κείμενο. Μπράβο, καλή συνέχεια!!!