Στιγμές στη βουή της μέρας
στιγμές ανήμπορες να σπρώξουν
το χαμόγελο πάνω στα χείλη
στιγμές στεγνές από οτιδήποτε
στιγμές, που όλο και επαναλαμβάνονται.
Βαραίνουν τόσο επάνω σου,
που κλείνεις τα μάτια και αφήνεις
τα χέρια να κρέμονται ξέπνοα.
Στέκεσαι ακίνητος και τολμάς να σκεφτείς
την υποψία μιας μάταιης προσδοκίας
ενός άλλου εαυτού.
Πιάνεις το σφυγμό σου, κοντανασαίνεις,
ξεχνάς τη μέρα, την ώρα,
κλωτσάς το χρόνο παραπέρα και αφουγκράζεσαι
κάποιον άλλο ήχο πιο γνώριμο, πιο ζωτικό.
“Δεν μπορεί” σκέφτεσαι
“έστω και για λίγο θα βρω τη δύναμη να ξεφύγω.
Φυσάει! Θα ακούσω τις ριπές του αέρα
να περνούν γλυκά μέσα από τα κλαδιά
και να χαϊδεύουν τα δέντρα.
Θα ακούσω το τραγούδι των πουλιών
δεν με νοιάζει τι εποχή είναι, δεν έχει σημασία.
Στέκομαι μόνος και αναζητώ τη ζωή
πέρα από ετούτον το δρόμο.
Κοιτάζω τον ουρανό και τον ήλιο,
που μου παίζει κρυφτό μέσα απ’ τα σύννεφα.
Τολμώ και τον κοιτάζω
τολμώ και αντέχω το φως του
να συντρίβεται στη σκιά μου.
Τολμώ και μαζεύω μικρά σημάδια χαράς
για να στολίσω την καρδιά μου.
Τολμώ και κοιτάζω ένα μικρό λουλούδι,
που παλικαρίσια στέκεται όρθιο
ανάμεσα στα νεκρά ντουβάρια της γκρίζας πόλης.
Το βλέπω και σωπαίνω
και υποκλίνομαι με σεβασμό στον αγώνα του.
Το βλέπω και χαμογελάει η ψυχή μου
και η ανάσα μου γαληνεύει.
Δεν μπορεί … έχω δρόμο μπροστά μου νομίζω
και στιγμές με χρώμα να δημιουργήσω”.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Καλημέρα Άννα δεν μπορώ να σου πω πιο σημείο μου άρεσε περισσότερο δυνατό πολύ δυνατό μπράβο σου. Σοφία Καποράνη
Κι όμως μπορεί… Μέσα από ένα ποίημα να ξεπηδήσουν σαν νεράιδες του παραμυθιού χιλιάδες όμορφες εικόνες… Αρκεί να τις αγγίξει το μαγικό ραβδάκι της έμπνευσης….
ΜΠΡΑΒΟ ΑΝΝΑ ΜΟΥ!
Ότι και να πω θα είναι λίγο κυρία Χρυσούλα μου… πόσο σας ευχαριστώ… πόσο ενθαρρυντικά τα λόγια σας 🙂 την καλημέρα μου!!
Όλο το θέμα είναι ΝΑ ΠΙΣΤΈΨΕΙΣ ότι υπάρχει ελπίδα να ξεφυγεις κάποια στιγμή από το ζόφο που ζεις και να δεις έστω και ΈΝΑ κάποιο χαμόγελο έστω και λίγο φως και χρώμα να σχίζει τα πέπλα του έρεβους που καλύπτουν την ζωή σου . Πίστη σ’ αυτήν την ΕΛΠΙΔΑ λοιπόν και …ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΊ…
Με άγγιξε πολύ Άννα η αλήθεια του, η τόσο ωραία γραμμένη. Η στιγμή της έμπνευσης δεν γινόταν να είναι καλύτερη.
Ωραία γραφή που μας γεμίζει δύναμη και ελπίδα!
Πολύ ωραίο!
ένα ποίημα με χρώματα ελπιδοφόρα. Μου άρεσε πολύ Άννα. Μπράβο!
Υπέροχο! Πώς τα καταφέρνεις πάντα και με παρασέρνεις;;
Σε ευχαριστω παρα πολυ Σοφια μου!!!
Χαίρομαι Λένα μου που σε άγγιξε αυτή η στιγμή ..η αληθινή μικρή αυτή στιγμή…να είσαι καλά σε ευχαριστώ!!
Ευχαριστώ πάρα πολύ Μάρθα 🙂
Σας ευχαριστώ πολύ ανώνυμε αναγνώστη!!
Τα χρώματα και οι ήχοι της φύσης Χριστίνα μου μόνο ελπιδοφόρα θα μπορούσαν να είναι.Σε ευχαριστώ πάρα πολύ 🙂
Χαχαχα Έλενα ακόμα κι έτσι χαίρομαι που καταφέρνω κάτι τέτοιο…. να είσαι καλά 😉
“Τολμώ….Τολμώ… Τολμώ….”
Πόσο σημαντική για τη ζωή μας αυτη η λέξη-έννοια!!!!!!!!
Ευχαριστώ σε από καρδιάς!!!!!!!!!!!!!!
Τολμώ και ανοίγω δρόμο…τολμώ να φτιάξω το όνειρο… πόσο σημαντικό Αθηνά μου αλήθεια… πόσο σε ευχαριστώ!!!
Καλό βράδυ, Άννα μου και να συνεχίσεις να μας ανοίγεις πόρτες!!!!!!!!!
Εγώ θα σταθώ στο τολμώ!!! Κι αν τολμά ένα μικρό λουλούδι να στέκεται όρθιο ανάμεσα στα νεκρά ντουβάρια της γκρίζας πόλης… γιατί όχι κι εμείς; Εύκολο είναι μια παλέτα πολλά χρώματα και θα δημιουργήσουμε στιγμές!!! Στιγμές κι ελπίδες!!! Μαθαίνουμε από σένα, σου το έχω ξαναπεί!!! Καλό βράδυ!
Σοφία μου απλά ένα μεγάλο ευχαριστώ… καλό βράδυ 🙂
Με άγγιξε πολύ Άννα. Πραγματικά, υπέροχο!
όμορφο Αννα με την τόλμη που χρειάζεται μια θετική στάση…. Καλό ξημέρωμα!
Χαίρομαι … πολύ χαιρομαι Πόπη 🙂 την καλημέρα μου σε ευχαριστώ πολύ!!
Αγαπημένη μου φίλη σε ευχαριστώ τόσο πολύ!Την καλημέρα μου!