Περιφέρω ένα κεφάλι βαρύ,
σε όλη την πόλη σαν τρόπαιο.
“Αποτρόπαιο!:, λέν’οι γλώσσες οι κακές.
“Αποτρόπαιο”!, λέν’ οι γλώσσες που μου’ σκαβαν τον λάκκο σαν ‘ψές.
Ακούω φωνές,
πολλές φωνές μαζεμένες.
“Αποτρόπαιο!”, ζητωκραυγάζει το πλήθος.
Το ίδιο πλήθος που πρίν λίγο,
μου ζητούσε να τους σώσω.
Περιφέρω κεφάλια,
κεφάλια βαριά,
κεφάλια βιαστών.
Βλέπω μπροστά μου μόνο αίμα,
και μια δίψα που δεν λέει να βάλει τελεία,
μόνο κόμμα.
Μέσα από την αρρώστια μου τρέφομαι,
σε έναν καθρέπτη μπροστά αυνανίζομαι.
Κάνω ένα τσιγάρο,
εξαφανίζομαι.
Ας σώσει κάποιος άλλος την ανθρωπότητα.
Κουράστηκα.
_
γράφει η Κατερίνα Λέκα
0 Σχόλια