Από μικρή ήμουν μοναχικός τύπος. Οι φίλοι μου μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Λίγοι, αλλά αληθινοί. Περνούσε καιρός για να πειστώ ότι τους θέλω στη ζωή μου, δίπλα μου, όμως άξιζε τον κόπο.
Και τώρα ένας-ένας χάνονται… Και μένω μόνη... Κλείνομαι στον εαυτό μου και προσπαθώ να συμβιβαστώ με αυτή την αλλαγή. Δεν ξέρω αν φταίω, δεν υπάρχει κάποιος να μου το επιβεβαιώσει, ούτε και κάποιος για να κατηγορήσω.
Δεν τους κρατώ κακία, σε κανέναν. Έκαναν τις επιλογές τους κι εγώ δεν είμαι μέσα σε αυτές. Δεν μπορώ να τους πιέσω για κάτι που δεν θέλουν, για κάτι που δεν ζητά η ψυχή τους. Δεν είμαι τύραννος, δεν θέλω δούλους. Λίγη παρέα μόνο αναζητώ, λίγο γέλιο, αγάπη, ενδιαφέρον. Είναι πολλά; Είναι περίεργα; Κανείς δεν μπορεί να τα μοιραστεί μαζί μου;
Δεν μπορεί...
Δεν θέλει...
Δεν θέλω...
-
γράφει η Νίκη Αλπού
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Σαν κραυγή ακούστηκε ο μονόλογός σας. Κραυγή απόγνωσης από το απόλυτο νόημα της μοναξιάς!!! Δυνατός μονόλογος όπως του πρέπει!!!
Χαίρομαι που το βλέπετε έτσι! Γιατί έτσι είναι!
ο κόσμος είναι εκεί έξω…αφήνουμε αυτούς που φεύγουν και βρίσκουμε εκείνους που έρχονται..ή που ερχόμαστε εμείς σε αυτούς! Καλημέρα
Αυτό είναι αλήθεια! Καμιά φορά χρειάζεται χρόνος για να την αποδεχθείς, δυστυχώς!