Εμπιστοσύνη… Μια από τις πιο “παρεξηγημένες” και τις πιο δυσνόητες έννοιες. Λες πως την έχεις κάνει κτήμα σου, την κατέχεις βρ’ αδερφέ, και κάτι γίνεται κι έρχονται τα πάνω κάτω.
Εμπιστεύεσαι τον φίλο ή τη φίλη σου -τυφλά- και κάποιο ωραίο πρωινό μονολογείς: “Καλά να πάθω. Ας πρόσεχα”. Βλέπεις, το θάψιμο των “φίλων”, στην προκειμένη περίπτωση, έχει ξεπεράσει σε μαεστρία και το καλύτερο γραφείο τελετών.
Εμπιστεύεσαι τον αδελφό σου τον ίδιο και κάποιο πρωί αντιλαμβάνεσαι τη σοφία που περικλείει η φράση “-Βαθιά βγαλμένο είναι το μάτι σου -Α, ναι, είναι γιατί μου το ’βγαλε ο αδερφός μου…”
Εμπιστεύεσαι τον πολιτικό που ψήφισες για να ζήσεις σε μια Ελλάδα με αξιοπρέπεια και ένα πρωινό βάζεις την ταμπέλα “κοψοχέρης” κάτω απ’ τη μασχάλη σου και πας για την κάλπη με την ουρά στα σκέλια, με την πεποίθηση ότι δεν πρόκειται ποτέ ξανά να εμπιστευτείς τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα…
Εμπιστεύεσαι το κράτος δικαίου και πρόνοιας και αντιλαμβάνεσαι ότι ο βόθρος στο παρακείμενο κτήριο είναι χίλιες φορές πιο καθαρός. Τα δικαιώματα, οι όποιες κατακτήσεις, οι παροχές και η φαρμακευτική κάλυψη, η παιδεία, η ασφάλεια, η συνταξιοδότηση και η ελευθερία του λόγου είναι πλέον μόνο λέξεις στο λεξικό του Μπαμπινιώτη.
Εμπιστεύεσαι τους συγγενείς σου -το ίδιο αίμα ρέει στις φλέβες σου, λες- και κάποια στιγμή κάθεσαι να μετρήσεις τις τρικλοποδιές που σου έβαλαν κι αναρωτιέσαι: Πού αλήθεια να είχαν κρυμμένη τόση ζηλοφθονία;
Εμπιστεύεσαι τον άνθρωπό σου. Δίνεσαι “ψυχή τε και σώματι”. Προσφέρεις πέρα και πάνω από τις δυνάμεις σου και για “ευχαριστώ” παίρνεις ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό… Κι αναρωτιέσαι τι πήγε στραβά και δεν σταθήκανε στο πλάι σου οι καιροί…
Εμπιστεύεσαι τον ίδιο σου τον εαυτό, τις δυνάμεις σου και ένα ωραίο πρωί σε προδίδει η καρδιά σου και βλέπεις τα ραδίκια ανάποδα! Κι όχι τίποτ’ άλλο! Ζούσες με την ψευδαίσθηση πως αφού ποτέ δεν έκανες “καταχρήσεις”, θα ξεπερνούσες το προσδόκιμο ζωής και θα χαιρόσουν τους γκρίζους κροτάφους και τη σοφία των χρόνων που κουβαλάς
στην πλάτη…

Τώρα θα μου πείτε γιατί σας εμπιστεύομαι και σας ζαλίζω, έτσι χωρίς λόγο, με θέματα άκρως εμπιστευτικά;
Ε… Είναι ίσως γιατί ακόμα εμπιστεύομαι τον Άνθρωπο…

–

γράφει η Χρυσούλα Πλοκαμάκη