Ευνουχίστηκες σκέψη μου,
στα απεριόριστα πελάγη ευτυχίας
που σου έταξαν
Απέρριψες τις λάγνες προτάσεις
παραστάσεων και ιδιοτελών αποδοχών και βλέψεων.

Κατήργησες δεσμά, θεσμούς, μέτρα και σταθμά
Εφάρμοσες διόδους και καθόδους
Ανάτασης ψυχής και ανάστασης πεθαμένων πρέπει
που κατάντησαν ως δεσμώτες Προμηθείς
να μεταδώσουν τη δάδα τής έμπνευσης και της δημιουργίας.

Συναθροίστηκες με πάμπολλα οφέλη και διαστρεβλώθηκε
η κατανόηση, η σύνεση, η αντοχή, η ανέχεια τάχα τής φτώχειας
που δεν εισέβαλε με μιας και κατά περιοριστικούς ρόλους , αιτίες εφαρμόστηκαν κανόνες προσαρμογής
στη διάθεση του πλούτου γραφής και καταγραφής.

Ενσωματώθηκε η έννοια, η διαπίστωση και η παρέλευση
χρόνων, μηνών, αιώνων, να κατασταλάξουμε σε δεινές αποβάσεις ζωής, στα δικά μας προδομένα Ίμια, αναζητώντας,
παλεύοντας για την Ιθάκη μας, τον προορισμό μας
αλλά δοξάζουμε και δοξολογούμε το ταξίδι μας.

Γιομάτο από περιπέτειες, ανανδρισμούς, παρθενογενέσεις που ποτέ δε λήφθησαν και δεν παραλήφθησαν ως αθρόες ανακατατάξεις κειμένων, γραπτών, παρά ως κλέφτες
περιουσιών νοερών, κτισμάτων πολύχρονων και αδυσώπητων εγκλεισμών τους  σε ένα μονόδρομο ψυχής, κατάντιας.

Που την επιφέρουν και μας την προσφέρουν άνανδρες, λιποτακτικές συμπεριφορές, ενός κληροδοτούμενου θησαυρού, γνώσεων και απογνώσεων
που θα σταθούν φάροι και ακοίμητοι φρουροί σε μια περιουσία

Γραμμάτων και Τεχνών, Πολιτισμού και Πνευματικής Ύπαρξης
ενάντια και έναντι στην ανυπαρξία του κράτους, της πολιτείας από τα συγγενή ή απόμακρα δρώμενα κοινωνίας
Θέλγητρα αυτούσια και αυτάρκη, γευόμενα και πάντα προσκρουόμενα και αντικρουόμενα με συνθήκες ανάτασης και ανάστασης ψυχής, ζωής.

_

γράφει η Άννα Ζανιδάκη