Ζωές παράλληλες
Ζωές παράλληλες,
να σε κοιτάζω μόνο δε μου φτάνει
φοράς τη σκέψη μου,
θάλασσα γίνεσαι κι' εγώ λιμάνι.
Σε θέλω κι έρχομαι με τον Απρίλη
μέλι μου τάξανε τα δυο σου χείλη.
Ο πρώτος ψίθυρος είσαι στις λέξεις,
να με πιστέψεις
κι ο τελευταίος, χορός μου γίνεσαι
αν με προσέξεις.
Στιγμές που ζήσαμε
να τις θυμάμαι μόνο, με πληγώνει
τα άστρα σβήσανε
μα στο μπαλκόνι μου δεν ξημερώνει.
Εσένα γύρεψα,
σκιά που γλίστρησες μες το σκοτάδι
το φως παγίδεψα
στην πρώτη εικόνα σου, με ένα χάδι.
_
γράφει η Ζωή Δικταίου
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Μέσα μου έντυσε μια λύρα τους στίχους σας σαν το διάβαζα. Η λύρα των ερώτων, της θύμησης, των ονείρων.
Το έχει αυτό η ποίησή σας. Να ξεκινά μελωδίες στην ψυχή…
Την αγάπη μου.
Καλημέρα Μάχη. Την καλημέρα μου από την Κρήτη σου στέλνω με αγάπη. Καλά έκανε η ψυχή σου και διαισθάνθηκε την εξέλιξη του Αύριο… θα το ακούσουμε.Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς.
Όμορφα νέα! Θα περιμένω με χαρά να ακούσω την μελοποίησή του!
(Πάρτε μια όμορφη θυμαρίσια ανάσα και για μένα στο Νησί που μου λείπει…)
Υπέροχο!!Λυρικό!!Τι ευχάριστο νέο που θα ακούσουμε τόσο όμορφους στίχους και μελωποιημένους!!!
Ας έχετε δρόμο ακριβό στη ζωή με διαβατήριο το φως.
Τι όμορφη ευχή μου δίνετε Ζωή!!!!Σας ευχαριστώ πολύ!!
Πανέμορφο Ζωή!!!
Ως το αεράκι παράσυρε μια πεταλούδα και χόρευαν ψηλά…
Ευχαριστώ Ελένη, αγαπώ το συμβολικό χορό της πεταλούδας και το βάρος της σκόνης που πρέπει να σηκώσει στα φτερά για να χορέψει.
Ποιήματά σου που ανέβηκαν από το βιβλιο.νετ ίσως σε εποχή που δεν έγραφα σ’ αυτό και που επόμενο ήταν να μη τα ξέρω , τα διαβάζω τώρα και μένω μ’ ανοικτό το στόμα. Δηλώνω ερωτευμένη με την ποίησή σου. Τι άλλο να πω ”πιο απλό πιο βαθύ πιο μεγάλο”.