Σκλάβοι ορμονών μέσα σ’ ένα ντελίριο μιας παράδοξης ψυχικής κατάστασης ισορροπίας εντός της υπερβολής. Παρανοϊκή έλξη που σε ηλεκτρίζει… Μήπως ξέφυγα από της πραγματικότητας τα όρια;
Καθώς η έννοια του χρόνου αποτυγχάνει να περάσει στην αντίληψή μου, οι πόθοι εξαπλώνουν την ιερή σπίθα τους ολόγυρα, καίγοντας τα γεμάτα φόβους άλση του υποσυνειδήτου, διαβρώνοντάς τα σαν οξύ ή κάποιου είδους αυτό-ανάφλεξη. Κάθε ένα κύτταρο ενεργοποιείται μέχρι τον πυρήνα του. Εκτεταμένος σωματικός έλεγχος κάθε σπιθαμής που πυροδοτεί αμηχανία. Μα η φωνή σου με μεταμορφώνει σαν να ‘ναι άνεμος. Το άγγιγμά σου ηλεκτροφόρο σκορπίζει ρίγη παντού. Πώς γίνεται καν αυτή η αίσθηση να υπάρχει;
Τρέμω υπνωτισμένη από τον μαγνητισμό της άμετρης επιθυμίας των ματιών σου. Αδράστεια της εγκράτειας. Καρδιακή προσβολή από έρωτα, η σφοδρότητα αυτής της συνύπαρξης είναι σχεδόν τρομαχτική… Δεν είσαι δικός μου, ή αντιστρόφως. Προσθέσαμε τους εαυτούς μας κόντρα σε κάθε κανόνα σε μία νοητή μονάδα, που όμως δεν υπάρχει. Πέρα από τις προσδοκίες αυτής της διάστασης, η αύρα μου αποτυπώνεται πάνω στη δική σου, με την αφομοίωση να αποδίδει μια αιθέρια, αποπλανητική απόχρωση ενεργειακής ορμής που με ικετεύει να την αφήσω να διασκορπίσει τις διαπεραστικές δυνάμεις της εντός σου, αναγγέλλοντας έτσι την ένωσή μας στους επίσημους νόμους της ψυχεδέλειας.
Το δέρμα είναι διαπερατό από το βλέμμα κακομαθαίνοντας την ψυχή, προβάλλοντας το εσωτερικό της καρδιάς ως ξεχασμένες κιβωτούς αναμνήσεων προηγούμενων ζωών. Αιμορραγούμε μέσα στο υποτυπώδη πεδίο μάχης του Έρωτα κάτω από τη μεταξένια σκηνή του, στην απαστράπτουσα άμμο ενός νησιού, κτήση του συμπλέγματος μιας χαμένης Ατλαντίδας. Ένα πέπλο, σαν διάφανος μανδύας μας καλύπτει απ’ την πραγματικότητα. Χωρίς ορίζοντα, όλα λιώνουν σε γλυκά σωματικά υγρά. Αγνή, μανιώδης, θανάσιμη σεξουαλική επιθετικότητα που αντανακλά τη θεϊκή στοργικότητα της αγκαλιάς. Κι αυτό που μένει, πυκνά σωματίδια σκόνης πιο απόμακρα από το μέλλον, πιο κοντινά από το τώρα, μα απαράλλαχτα σαν να έχουν ήδη συμβεί…

_

γράφει η Δώρα Βαξεβανοπούλου