Η μαλώτρα αλήθεια μου στήνει χορό.

Τις συνέπειες των λόγων της

πώς να δεχτώ;

Ματαιωμένη στέκομαι, μπρος σε πόθους ευσεβείς.

Η πίκρα, μάνα αυστηρή μου ψιθυρίζει

«έτσι θα μεγαλώσεις»!

Είχα νόμιζα, όσα ήθελα και λαχταρούσα.

Μα τα «θέλω» της αγάπης μου, ήταν μοναχικά.

Η ανάγκη η δική μου, δεν ήταν η «αλήθεια» η δική του.

Στο νου όλα φαντάζουν, απατηλά.

Απ’ τα μάτια τα δάκρυα κυλάνε,

Φόρο τιμής αφήνουν στα όνειρα

που στον αέρα, σκορπάνε.

Ποια είναι η αλήθεια;

Ποιο είναι το ψέμα;

Στα μάταια του κόσμου είναι όλα κρυμμένα.

Στέκομαι μόνη στην αρχή του δρόμου.

Μπροστά μου, η στιγμή του τέλους.

Στου φόβου την πνοή, σα καλαμιά λυγάω.

Ρούχα βαριά

το πένθος φοράω.

Κάθε καμπάνα που χτυπά,

του λογισμού τις ηδονές πλησιάζει,

η αύρα του τέλους όμως,

είναι εδώ, με τρομάζει.

Αχ Ζωή γιατί είσαι γλυκόπικρη;

Του ολάνθιστου κήπου σου τη χαρά,

πώς θα γευτώ;

Ζωή, ήσουν η διάσημη πλανεύτρα της μοναξιάς μου!

Όμορφη μου εσύ, ήσουν η λατρεία της ψυχής μου!

Ξεδιάντροπη ερωμένη, τώρα, του τέλους!

_

γράφει η Ελίνα Παππά