Κι έρχεται το πλήρωμα του χρόνου.
Και συνειδητοποιείς
δεν υπάρχουν περιθώρια
για ανοχές.
Έζησες,
προσπαθώντας
όσο γινόταν
να καταλαβαίνεις τους άλλους
να ανέχεσαι συμπεριφορές
λόγια, πράξεις
κι όταν αντιλαμβάνεσαι
πως η κλεψύδρα τελειώνει
κοιτάζεις τον εαυτό σου.
“Πότε ανέχτηκες και συγχώρεσες
δικά μου παραπτώματα;”
σε ρωτάς.
“Πότε μου δικαιολόγησες
σκέψεις, συμπεριφορές;”
Σε στήνεις στον τοίχο.
Κατεβάζεις το κεφάλι
και απλά υπόσχεσαι:
“Από δω και πέρα
θα σ’ αγαπάω πιο πολύ.
Από δω και πέρα
θα σε νοιάζομαι περισσότερο.
Από δω και πέρα και για όσο
θα σε φροντίζω
και δεν θ’ αφήνω κανέναν
να σε δηλητηριάζει
να σε στενοχωρεί.
Θα φροντίσω
να βρίσκεσαι μακριά
από κείνους που δεν σε νοιάζονται.
Άλλωστε
είναι τόσες οι ασχήμιες γύρω σου
που δεν έχεις ανάγκη
να σε χολιάζουν
και αυτοί που
υποτίθεται σε νοιάζονται
και σ’ αγαπούν.
Για όσο κρατήσει
η κλεψύδρα…”
_
γράφει η Αθηνά Μαραβέγια
0 Σχόλια