Πόσο πολύ λυπάμαι όταν βλέπω ότι είμαι κάτι σαν πολυτέλεια στη ζωή των ανθρώπων που αγαπώ και κυρίως των φίλων μου. Μια πολυτέλεια που ναι μεν μπορεί να ομορφαίνει τη ζωή τους, αλλά όμως μπορούν κάλλιστα να ζήσουν και χωρίς αυτήν (με αυτήν την έννοια η «πολυτέλεια»). Είμαι το περίσσιο τους, πιθανόν ο πασατέμπος τους, όχι το ουσιαστικό, το απαραίτητό τους, όπως το ψωμί και το αλάτι. Είμαι ο πρωινός καφές ή το δεύτερο πακέτο τσιγάρα τους, το τραγούδι στο ραδιόφωνο και ο ήλιος του μεσημεριού μια χειμωνιάτικη ημέρα, στο υπόλοιπο της οποίας απλά δεν υπάρχω, δεν είμαι κοντολογίς βασικό μέλος της ζωής τους. Στην στενοχώρια τους δεν θεωρούμαι αναγκαία σαν παρουσία, ενώ στο χα χα χα τους είμαι παρούσα ή ωσεί παρούσα για να το υπερτονίσω, ίσως.

Πόσο θα ήθελα να ήμουν ο ώμος που πάνω του θα σκύψουν για να βρουν παρηγοριά και στήριγμα, να τους είμαι δηλαδή απαραίτητη. Γιατί άλλο η πολυτέλεια του περίσσιου και άλλο η αναγκαιότητα. Για μένα στην ανάγκη κρύβεται η αγάπη, η στοργή, η αφοσίωση, ο ώμος, η παρηγοριά, η ουσία της συντροφικότητας και όχι το «ουφ κι εσύ» στο ωχ τους. Είμαι το «άντε και παράτα μας», όταν είναι απογοητευμένοι και όταν όλα βαίνουν καλώς με θυμούνται ξανά. Δεν τους λύνω προβλήματα, ούτε άλλωστε ζητούν τη βοήθειά μου. Πόσο λυπάμαι όμως γι’ αυτό, πόσο…

Για μένα ο φίλος είναι τόσο απαραίτητος όσο η ανάσα μου, ας θεωρηθώ υπερβολική με τούτο που λέω. Ο φίλος για μένα είναι οικογένειά μου, στον πυρήνα της ανήκει και όχι στις παρυφές ή στην περιφέρειά της, το έχω ξαναπεί. Μα σαν τέτοια οντότητα, κακά τα ψέματα, εγώ γι’ αυτούς δεν υπάρχω. Θα το ξαναπώ για να το εμπεδώσω και ίσως να το πάρω και απόφαση ότι πια τίποτα δεν θ’ αλλάξει. Είμαι το περίσσιο πράγμα βαθιά ριζωμένο στο DNA των συνανθρώπων για τους οποίους το «αίμα» μετρά πάνω απ’ όλα με τον φίλο στην απ’ έξω.

Εμ, εδώ σε θέλω, λοιπόν. Να με θέλεις όταν είσαι στις μαύρες σου, ας μην είμαι ομοαίματος ή συγγενής τρίτης και τέταρτης γενιάς…

Να είμαι ο κυματοθραύστης σου που θα σκάνε πάνω του τα βάσανά σου. Αλλιώς εγώ δεν είμαι φίλος, αλλά ένας πολύ «γνωστός» σου τύπος, που σήμερα τον έχεις και πιθανόν αύριο όχι.

_

γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου