Σεπτέμβριος του 1966… Περιστέρι… Κάπου στη Νέα Ζωή ξεκινούσα την έκτη δημοτικού. Έντεκα χρονών με την χαρακτηριστική μπλε ποδιά, την άσπρη κορδέλα στα μαλλιά και τα άσπρα σοσονάκια περνούσα δειλά- δειλά την πόρτα του φροντιστηρίου  ξένων γλωσσών του χαρισματικού καθηγητή Στέλιου Μαρίν… Ήθελα να μάθω αγγλικά «για να μιλάω» με τους λιγοστούς ξένους που επισκέπτονταν τη χώρα μας τότε…

Το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς – πριν την έναρξη του σχολικού έτους- είχα μάθει τα 26 γράμματα της αγγλικής αλφαβήτας από μια μέθοδο Αγγλικής άνευ διδασκάλου. Το παιδικό μυαλό μου πίστευε πως αν γράψεις μια λέξη με αγγλικούς χαρακτήρες αυτομάτως… ήξερες την ξένη γλώσσα που ήθελες να μιλήσεις!
Πήρα  λοιπόν, ένα 100φυλλο τετράδιο και έγραψα greekglish όλο το βιβλίο της Βυζαντινής Ιστορίας με καλλιγραφικά γράμματα πιστεύοντας ότι είχα. ήδη πάρει Master στην αγγλική γλώσσα! Φύλαξα το τετράδιο σε ένα συρτάρι και όταν η μητέρα μου πήγε να κάνει την εγγραφή μου στο φροντιστήριο, έβγαλα με καμάρι το 100φυλλο τετράδιο και είπε με θάρρος (θράσος;) στον κ. Μαρίν:”Κοιτάξτε, κύριε… Άδικα θέλει να ξοδευτεί η μαμά μου.  Ξέρω αγγλικά, δεν είναι ανάγκη να γραφτώ στο φροντιστήριο.  Αλλά, τέλος πάντων… Αν επιμένει δεν θα της χαλάσω το χατίρι.
Ο κ. Μαρίν με κοίταξε έκπληκτος και είπε: ”Αλήθεια, μικρή μου, που τα έμαθες τα αγγλικά; Πώς μπορείς να μας αποδείξεις ότι ξέρεις αγγλικά;”
Τότε με περηφάνια έβγαλα το τετράδιο που ήταν γεμάτο, γραμμένο μέχρι την τελευταία σελίδα και του λέω: ”Ορίστε, διαβάστε και μόνος σας. Θα καταλάβετε πως δεν λέω ψέματα.»
Φυσικά δεν μπόρεσε να διαβάσει λέξη… Ή μάλλον δεν μπόρεσε να καταλάβει λέξη από όσα έγραφα και είπε: ”Δεν καταλαβαίνω. Για εξήγησέ μου…”
Με κάποια δυσπιστία τον κοίταξα και του είπα: ”Μα κύριε… Ολόκληρος καθηγητής και περιμένετε από μένα να σας διαβάσω τι γράφω; Μια στιγμή….”
Και άρχισα: «Tin epohi ths byzantinis aytokratorias h Ellada eihe ta sinora ths mehri…»

Ο δάσκαλος γύρισε τότε στη μητέρα μου και της είπε…
”Μια μέρα η κόρη σας θα ανεβεί στην έδρα, θα διδάξει Αγγλικά. Θα αγαπήσει όσο τίποτε το επάγγελμά της. Να το θυμάστε. ”

                                         (Μία ιστορία αλλιώτικη, μα τόσο αληθινή)

_

γράφει η Χρυσούλα Πλοκαμάκη