Καθόταν ήσυχα ήσυχα στην πολυθρόνα της και ατένιζε τον τοίχο απέναντι με τέτοια ένταση, που απορώ πώς και ακόμη δεν τον τρύπησε, όπως έκανε πριν λίγο με το καρφί και το σφυράκι της για να κρεμάσει το πεντηκοστό, ίσως, βραβείο της.

Βραβεία, βραβεία όλων των βαθμίδων, σε μιαν απίστευτη συλλογή. Μικρά μόνον κενά διαστήματα ανάμεσά τους, με τον τοίχο να έχει τώρα αυτήν την περίεργη ταπετσαρία, που ό,τι και να πεις την πρωτοτυπία της την έχει.

“Και τώρα που τον γέμισες τον τοίχο, κυρία μου, σαν τι σκοπεύεις να κάνεις; Γιατί για να σταματήσεις να διαγωνίζεσαι, να αγωνίζεσαι και να διεκδικείς, λίγο χλωμό το βλέπω. Αλήθεια, πες μου, γιατί το κάνεις; Τι είδους ματαιοδοξία είναι και τούτη η δική σου; Σε ποιον θέλεις να αποδείξεις κάτι και ποιο να ΄ναι αυτό;

Ξέρω, ξέρω τι θα μου απαντήσεις, αλλά πες το μου ξανά, δεν πλήττω ποτέ να το ακούω”.

“Άκου. Άλλοι κάνουν συλλογή από πεταλούδες, τις βαλσαμώνουν, τις καδρώνουν και τις κρεμούν στους τοίχους τους. Άλλοι πάλι κορνιζάρουν συλλογές από σπιρτόκουτα, φερμένα από τα εστιατόρια της υφηλίου. Πέραν δε της πολυχρωμίας τους, ήθελα να ήξερα τι το ουσιώδες προσφέρουν σαν θέαμα. Τίποτα.

Όσο να ‘ναι, λοιπόν, οι δικοί μου οι πάπυροι έχουν κάτι να πουν. Καθένας τους κρύβει μιαν ολόκληρη ιστορία πάνω του. Δεν είναι ανόητα χλωμά χαρτιά. Αποκτήθηκαν με αγώνα πνευματικό και σαν επισφράγιση του αγώνα αυτού ήρθε το χαρτί να προσφέρει χαρά, ικανοποίηση και περηφάνια. Ένας τοίχος ταπετσαρισμένος με απονομές, με κόσμο να χειροκροτεί και να θαυμάζει χαρτιά που υποδηλώνουν γράψιμο νύχτα μέρα, σε μιαν πνευματική άμιλλα. Είναι ο κότινος, το δάφνινο στεφάνι που μου αποδόθηκε και το κρέμασα στον τοίχο να το καμαρώνω πρώτη εγώ, να παίρνω κουράγιο και να συνεχίζω.

Βλέπω τους κότινους, λοιπόν, και θυμάμαι, ξαναζώ στιγμές υπέροχες και δεν τους αλλάζω με τους πίνακες των διασημότερων ζωγράφων. Αυτοί είναι η δική μου “ζωγραφική”. Μια ζωγραφική που μεταφράζεται σε συλλογές διηγημάτων, μυθιστορήματα, νουβέλες, παραμύθια.

Αυτά θα σου έλεγα, λοιπόν, αν έπιανα μαζί σου τη συζήτηση για την πρωτότυπη ταπετσαρία μου. Δεν θα σου μιλούσα έτσι, ασαφώς και αορίστως. Θα διάλεγα μάλιστα και μια ιστορία να σου διηγηθώ. Πώς π.χ. αποκτήθηκε εκείνο το βραβείο, πώς το διπλανό του και το παραδιπλανό. Ιστορίες να ακούσουν τα αυτιά σου, όρεξη να ΄χεις. Αστυνομικές, ερωτικές με τα αχ και τα βαχ τους, ιστορίες μυστηρίου και άλλες χιουμοριστικές. Και ένα είναι το σίγουρο. Δεν πρόκειται ποτέ να πλήξεις μαζί τους και η απόδειξη είναι τούτα τα κορνιζαρισμένα χαρτιά. Και το μισό συναίσθημα να νιώσεις απ΄ ό,τι ένιωσαν οι διάφορες κριτικές επιτροπές που ασχολήθηκαν μαζί μου πολύ θα είναι και πάλι. Εσύ θα νιώθεις κι εγώ για μια ακόμη φορά θα καμαρώνω. Έγινα κατανοητή; Σε κάθε περίπτωση πάντως κενόδοξη δεν μπορείς να με πεις. Και επειδή με ρώτησες τι θα κάνω τώρα που γέμισε ο τοίχος μου, θα σου πω: το σπίτι μου άλλους τοίχους, βρε, δεν έχει; Καλά να ‘μαι και θα γεμίσω και τους άλλους. Θα πάψω να καρφώνω καρφάκια, μόνον αν πάψω να σκέπτομαι και να γράφω με μανία και να ανταγωνίζομαι με νέους και συνομήλικούς μου, που πιθανόν να σκέπτονται, όπως σκέπτομαι εγώ, να αρέσκονται σ΄ αυτού του είδους την ταπετσαρία. Μόνον, λοιπόν, αν σταματήσει το μυαλό μου να γεννοβολά κείμενα ή πάψω να υπάρχω, τα παιδιά και τα εγγόνια μου, αν το θελήσουν, ας αποκαθηλώσουν – κυριολεκτώ εδώ – τα κάδρα μου και ας τα παραχώσουν, αν το θέλουν, σε συρτάρια ή πατάρια να τα φάνε οι σκόροι και τα χρόνια που θα κυλούν. Μέχρι τότε όμως, εγώ θα συνεχίζω ακάθεκτη να γεμίζω τους τοίχους τού καλυβιού και της ψυχής μου . Έγινα, ελπίζω, σαφής”.

“Πώς, πώς, κατάλαβα και τον σκοπό σου και την γενεσιουργό του αιτία. Να πω ότι δεν σε θαυμάζω; Θα είναι ψέμα. Να πω ότι δεν σε ζηλεύω; Ψέμα θα είναι, επίσης. Μακάρι να είχα κι εγώ την ίδια μ’ εσένα “λόξα”. Είναι όμως πολύ αργά πια για να προσπαθήσω να σε μιμηθώ. Δεν κλαίω βέβαια γι’ αυτό. Είναι αργά πια για δάκρυα, Στέλλα. Δυστυχώς!”.

_

γράφει η Λένα Μαυρουδή Μούλιου