Κολασμένη μου αλήθεια,
γίνε απόψε μια βροχή
στον καθρέφτη από συνήθεια
κι είμαι πάλι μοναχή.
Ξελογιάζεις τα όνειρα μου
σε αστέρια μακρινά
φέρνω ήλιους στην καρδιά μου
μα όλα μοιάζουν σκοτεινά.
Μεγαλείο η Αγάπη,
το άπιαστο, χειροπιαστό
μες το σύμπαν
στ’ άγριο χάος
άσε με, να βραδιαστώ.
Έχω κάνει την καρδιά μου
καφενείο, μη γελάς,
η Αγάπη μεγαλείο
δεν ξημέρωσε για εμάς.
Κολασμένη μου αλήθεια
μια περήφανη καρδιά
πάλιωσε, με τη συνήθεια
που έχουν όλα τα παιδιά
όνειρα χρυσά να χτίζουν
πάνω απ' τους εφτά ουρανούς
κολασμένη μου αλήθεια,
άβυσσος του ανθρώπου ο νους.
Φρύδια τοξωτά γεφύρια
ήρθα δεύτερη φορά.
Στου Αχέροντα το ρέμα
με σπασμένα τα φτερά
έγινε το αχ ρημάδια
και σημάδια στα νερά.
Η ψυχή, ξάρτι στη λήθη
στης Ζωής το παραμύθι,
άκου δε ζητώ βοήθεια,
θέλω, μόνο την αλήθεια
κι ένα απέραντο φιλί
στην καινούρια ανατολή.
_
γράφει η Ζωή Δικταίου
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Την αλήθεια μόνο κι ένα φιλί!!!Πανέμορφο!!!
….άκου δε ζητώ βοήθεια,
θέλω, μόνο την αλήθεια
κι ένα απέραντο φιλί
στην καινούρια ανατολή….
…πάντα με παρασέρνουν τα ποιήματά σου Ζωή…την καλημέρα μου και την αγάπη μου!
Λάφυρο, από το σεντούκι του παλιού καιρού Άννα. Χαίρομαι ειλικρινά τα θαυμαστικά σου και σ’ ευχαριστώ.
Από το πάντα τ’ ουρανού, να σου χαρίζει η Αγάπη. Καλή σου μέρα Μάχη.
Όταν η Ζωή αποφασισει να γράψει ποίημα έμμετρο είναι όπως και στη λεγόμενη πεζή ποίηση απολαυστική Η γυναίκα τόχει βρε παιδί μου θαρρείς και είναι ή ίδια η ποίηση πώς να το κάνουμε δηλαδή…
ΛΕΕΊ:
Άκου , δεν ζητώ βοήθεια
θέλω μόνο την αλήθεια΄
κι’ ένα απέραντο φιλί
στην καινούρια ανατολή…
Με άλλα λόγια είπε σε λίγες γρσμμές αυτό που όλοι επιθυμούμε διακαώς.
Καλημέρα Ζωή μου
Η αλήθεια αντανακλά και παράγει την πραγματικότητα που βιώνουμε, όταν λοιπόν έρχεται να επισφραγιστεί με ένα φιλί ακριβό, στο Φως μιας ανατολής, καθαγιάζεται και ελευθερώνει τη σπίθα εκείνη της ψυχής, που μάχεται τα σκοτάδια. Ευχαριστώ Λένα, έχεις γεμίσει μελωδίες το σημειωματάριο της καρδιάς.
Όταν διατυπώνεται με αυτόν τον τρόπο δεν μπορώ να μην στείλω να φιλί μαζί με μια αγκαλιά απαντώντας στην έκκληση…. Την καλημέρα μου!
Κάθε στίχος σταλάζει στην ψυχή μια δροσερή θεραπευτική σταγόνα ποιητικής ευαισθησίας.
Υπέροχο έμμετρο ποίημα, συγχαρητήρια!!!!
Ποιητικό ήταν το φιλί…
σαν του μαγιού τα ρόδα…
κι είσαι πάλι αμοναχή…
”Πάμε ψυχή…προχώρα!”
Η μοναξιά είναι κάποτε η μοναδική παρέα… Σου εύχομαι να μην νιώσεις ποτέ μόνη…
ΜΠΡΑΒΟ ΖΩΗ!!!!!!!
Υπέροχο το ποίημά σου Ζωή μπράβο σου!!!!!!!!!!!!
Ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, στρώνουν μαγικά το δρόμο της Αγάπης, με ρόδα Δαμασκηνά. Μαζί πορευόμαστε.
Πολύ τρυφερή η ποιητική ευχή, έφτασε κιόλας με του Μαγιού τα ρόδα στην ψυχή. Ευχαριστώ Χρυσούλα.
Υπέροχος ο κόσμος σου Σοφία, βλέπει και τα δικά μου, με ομορφιά. Την αγάπη μου.
Μιας αναπνοής δρόμος η απόσταση, από την καλημέρα, στο φεγγάρι. Δεν πρόλαβα να ανταποκριθώ στην καλημέρα σας, μα σας εύχομαι ένα σημάδι Φως του φεγγαριού, σημάδι της Αγάπης.
Πάντα κυριαρχεί έντονα το ερωτικό στοιχείο στα ποιήματά σας. Τα απολαμβάνω.
Όμορφο βράδυ σε όλους!
Ξελογιάζεις τα όνειρα μου
σε αστέρια μακρινά
φέρνω ήλιους στην καρδιά μου
μα όλα μοιάζουν σκοτεινά.
Ο ήλιος πάντα από το ίδιο σημείο βγαίνει . Ξέρεις εσύ από που . Εκεί που μας μας φώτισε για πρώτη Φορά .Πραγματικότητα δεν μου ξελογιάζεις τα όνειρα μα το μυαλό την σκέψη . Όλα μοιάζουν φωτεινά στην γραφή . Αισθάνομαι το δροσερό μελτέμι να φυσά στην ψυχή και να πεταρίζει ο νους σαν τα φτερά του μύλου . Ένα χαράκι ριζιμιό που πάνω του φυτρώνουν αγριολούλουδα πεντάμορφα, τα ποιήματα σου σ΄’αγαπώ γειτονάκι μου.
Γράφω για να λυτρωθώ, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μουτζουρώνω χαρτάκια Έλενα. Είναι ωραίο το γεγονός ότι, μέσα από τη δική μου λύτρωση, κάτι φτάνει για να ταξιδέψει και στην καρδιά σου. Αύριο… στον καιρό της Αγάπης…
Τι σημασία έχει αν προλάβατε ή όχι να ανταποκριθείτε στην καλημέρα;;; Στο ποιητικό ταξίδι που με πήγατε μέχρι το φεγγάρι με την απάντηση, δεν έχει μέρα ή νύχτα…. Άλλη μια αγκαλιά κι άλλο ένα φιλί για εισιτήριο!
Τι όμορφο να μ’ αγαπάς αληθινά, σαν παιδί και ξέρεις κάτι, μου αρέσει να είναι η ταπεινότητα μου, από ολόκληρη τη γειτονιά, “το γειτονάκι σου” , να γίνομαι η πιο φωτεινή σου θύμηση από τον καιρό της αθωότητας, το σημάδι μιας φεγγαροαχτίδας που έπεφτε στο φινιστρίνι του πλοίου σ’ εκείνες τις μακρινές θάλασσες και χαμογελούσες ή δάκρυζες. Ακούω φωνές, αυτές που δεν χάθηκαν στην καταιγίδα του χρόνου, αυτές που με γυρίζουν πίσω σε άλλα περάσματα του νου και νιώθω ευγνωμοσύνη στη ρίζα μου. Αισθάνομαι την υπόσχεση στο Φως και την ιερότητα της μνήμης και πιστεύω στο δέντρο της αυλής σου, αυτό που ανθίζουν οι ευχές και έχει καραμέλες στα κλαδιά του… Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς. Την καλημέρα μου Γιάννη.