Κάθε σούρουπο,
κει, που ο ήλιος αδράχνει το πινέλο και βάφει τον καμβά τ’ ουρανού με μελαγχολία,
εγώ τραβώ τις κουρτίνες…
Δεν θέλω να σ’ αντικρίζω μέσα σε τούτον τον καμβά…
Προτιμώ να κλείνω τις κουρτίνες.
Στα όνειρά μας, άλλωστε, κλείνονται τα πιο όμορφα ραντεβού!
Κι ας μην το ξέρεις…
Κι ας μην με ξέρεις…
Θα σε συναντήσω εγώ, μόλις τα βλέφαρά σου πέσουν, και το μισόγελο φανεί στα χείλη σου.
Δεν με πειράζει που δεν με βλέπεις.
Δεν με πειράζει που δεν με ξέρεις καν…
Μου φτάνει που σε ξέρω εγώ…
_
γράφει ο Δημήτρης Αλεξόπουλος
Όμορφα μελαγχολικό!!Μου άρεσε πάρα πολύ!!
Τι όμορφο!!!!!!!!!!
Ρομαντικό….
Μελαγχολικό…
Άρτιο!
ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ!
Βγάζει έναν ερωτισμό και κρύβει αλήθειες. Πάρα πολύ ωραίο.
αυτοί οι ανώνυμοι έρωτες…που κλείνουν πόρτες και παράθυρα..γεννάνε ρομαντισμό και μελαγχολία μαζί..
Πολύ όμορφο, Μπράβο!!!