Αρχίζει πάντα ξαφνικά. Καταιγίδα που σε βρίσκει απροετοίμαστο στη μέση του δρόμου. Φθόγγοι που ενώνονται σε συλλαβές και φτιάχνουν λέξεις που εκσφενδονίζονται εκατέρωθεν. Πώς ξέρουν άραγε τον μαγικό τρόπο να ταράζουν ανεπανόρθωτα την προηγούμενη ηρεμία σου; Εκνευρισμός. Ύπουλο συναίσθημα. Αμείλικτος δολοφόνος του έρωτα. Νάνος αρχικά, μεταμορφώνεται σε γίγαντα που σε κατασπαράζει. Λέξη τη λέξη χτίζεται ο καβγάς! Ποιο τσιμέντο και ποια τούβλα; Οι λέξεις χτίζουν αδιαπέραστα τείχη! Κι εσύ πετάς το μπαλάκι. Μπαίνεις στο παιχνίδι του εκσφενδονισμού λέξεων που πληγώνουν, που δεν ξεχνιούνται, που απομακρύνουν… Λάθος! Γύρνα πλευρό. Flashback μια σκηνή στο μυαλό. Λίγο πριν αγκαλιά βλέπαμε ταινία. Γέλια, σαν να τ’ ακούω, χυμένη μπύρα στο τραπεζάκι του σαλονιού, φρεσκοψημένο ποπ κορν, νιώθω το αλάτι στα χείλη μου ακόμη.
Άδειο το κρεβάτι. Μυρωδιά από τσιγάρα αιωρείται. Καπνίζει κάπου στο μπαλκόνι. Σίγουρος για την ετυμηγορία. Καμιά αυτοκριτική. Ένοχος εγώ, πάντα εγώ! Η καρδιά μου χτυπά ανεξέλεγκτα. Βουίζει ο νους από σκόρπια λόγια κι εικόνες. Πώς έγινε πάλι; Απ’ το ζενίθ στο ναδίρ. Φωνές που σκίσαν τη νύχτα. Πόσο ντρέπομαι! Πάλι θα έστησε αυτί το ζευγάρι από κάτω! «Σε ικετεύω, σταμάτα. Μη φωνάζεις άλλο!». Αυτός εκεί! «Γιατί το είπες αυτό;», «Τι εννοούσες;» με το άλλο. Δεν ξέρω, δε θυμάμαι. Γιατί μαλώσαμε πάλι; Πώς ξεκίνησε όλο αυτό το κακό; Μικρά, μικρά καρφάκια απ’ τη γλώσσα ίσια στην καρδιά! Μου τα πετούσε. Κι εγώ του τ’ ανταπέδιδα! Αγάπη ή μίσος, πονώ απ΄την παράνοια!
Τρέμοντας το χέρι μαζεύει την τούφα απ’ το μισοκρυμμένο μάτι. Νοτισμένη η τούφα, πρησμένα τα μάτια. Πόση ώρα έκλαιγα; Ξημερώνει! Δεν αντέχω να μην ξέρω γιατί υποφέρω! Πρέπει να φύγω. Αυτό το ξέρω!
Κι’ εγώ εκείνο που ξέρω και πρέπει να στο πω είναι ότι έγραψες έναν πολύ όμορφο ΜΟΝΟΛΟΓΟ αγαπητή Άννα.
“Φθόγγοι που ενώνονται σε συλλαβές και εκσφενδονίζονται εκατέρωθεν”, “μικρά μικρά καρφάκια από τη γλώσσα ίσια στην καρδιά”. Πόσο εύστοχα τοποθέτησες τις λέξεις σε αυτόν τον πολύ όμορφο μονόλογο! Από τα ωραιότερα κείμενα που έχω διαβάσει τελευταία.
Λένα σ’ ευχαριστώ πολύ, τα λόγια σου έχουν ιδιαίτερη αξία!
Ευχαριστώ Χριστίνα! Τα καλά σου λόγια με ενθαρρύνουν να συνεχίσω!
Εξαιρετικό κείμενο!!! Μπράβο Άννα!!!
Άννα μου σ’ ευχαριστώ!