Στης πόλης στάθηκα ένα πεζούλι
Δίπλα μου έτρωγαν τα περιστέρια ψίχουλα.
Ήταν ήσυχα και ήμουν μονάχη
καθώς παρατηρούσα ένα μισογκρεμισμένο μπαλκόνι
ενός νεοκλασικού σπιτιού.
Φορούσα καφέ μπλουζάκι με ανοιχτό το ντεκολτέ
τίποτα το σημαντικό μα φαίνεται αρκετά ερωτικό.
Με πλησίασε ένας άντρας και με ρώτησε αν θα επιθυμούσα
τη συντροφιά του.
Σχεδόν δεν γύρισα να τον κοιτάξω στα μάτια από ντροπή
μα σε πείσμα των συνηθειών του
άνοιξα και άλλο το ντεκολτέ και χαμογέλασα.
Μόνο για μένα.
Κατόπιν με έπιασαν τα κλάματα όχι για την πρόταση
που θα μπορούσα να θεωρήσω και γοητευτική
μα δεν συνήθισα ακόμα την ευκολία του έρωτα.
Έβγαλα μια φωτογραφία να μην ξεχάσω τη στιγμή
τον τρόπο που αντέδρασε η ηθική μου στην καθημερινότητα
και γύρισα σπίτι.
_
γράφει η Κωνσταντίνα Γεωργαντοπούλου
0 Σχόλια