Οργώνω την ευτυχία με ένα δρεπάνι που μου έδωσε κάποιος που όνομα δε μπορώ να του δώσω. Ούτε κεριά ούτε προσευχές ούτε και λιτανείες μπορώ να κάνω. Μα κατέχω καλά μέσα από τα σπλάχνα και τα σωθικά μου πως μια δύναμη δικιά μου πάει και τον συναντά και γίνεται ένα. Εκείνος είμαι εγώ και εγώ εκείνος. Και πλαταίνω το βήμα μου και το γεμίζω. Κάποτε θα φτάσω στο μέρος που αγαπώ περισσότερο αρκεί να έχω ήδη αγαπήσει τούτο που πατώ. Η αγάπη η σκάλα που ανεβαίνω και κατεβαίνω από εγωισμούς και περηφάνιες. Πότε σκύβω το κεφάλι και πότε το σηκώνω ψηλά. Δυο δυνάμεις αντίθετες με θέλουν νικητή και χαμένο.

Την ζωή δεν τη μετρώ με μεζούρες ούτε με μέτρα. Αν πεις πως αρχίζεις τα νούμερα έρχεται ένα σπαθί και σου λέει ως εδώ κι άντε να τα μαζέψεις στη σειρά να βγάλεις τα ζύγια σου και να δεις αν κέρδισες κάτι ή όχι. Καλύτερα να προχωράς χωρίς νούμερα. Η ευτυχία δεν κατέχει από μετρήσεις μα ούτε κι από νομίσματα. Τούτο δε σημαίνει πως την βγάζει κανείς καθαρή με τσέπες άδειες. Μα ας έχει μπροστά του σαν όραμα, έναν Παράδεισο δίχως σεντούκια και κρυμμένες λίρες. Ας είναι ελεύθερος όπως το λογίζει ο ίδιος και όχι όπως το γράφουν τα βιβλία. Ούτε όπως το λογίζει ο διπλανός του. Τι σημασία έχει η λεφτεριά του διπλανού αν τα δαιμόνια εκείνου ποτέ δε θα γίνουν δικά του.

Είμαι εκείνος που είμαι τώρα και εκείνος που θα γίνω αύριο. Χωρίς να γνωρίζω αν θα ολοκληρωθεί ποτέ αυτή η συνέχεια ή αν θα παραμείνει ασυνέχεια. Ο χρόνος είναι το σχοινί που τραβά το κορμί μου και αρνείται η ψυχή να ακολουθήσει. Μόνιμη πάλη που όσο της αντιστέκεσαι κερδίζεις και χάνεις. Μα η ευτυχία τούτη η πάλη είναι. Ανάμεσα στο σώμα και στην ψυχή και στο ανάμεσό τους. Κι ο χρόνος ο Χάρος που παραμονεύει να δει ποιον θα βάλει στην βάρκα του. Έτσι γεννιούνται και πεθαίνουν οι επιθυμίες. Πότε ανυψώνονται στον ουρανό πιο πάνω από όλα τα ονομασμένα αστέρια και πότε θάβονται πιο κάτω από τα κόκαλα των προγόνων πιο κάτω από την πύρινη φωτιά που καίει τη γη. Ένα καντήλι βαστά και εκείνη σαν το δικό μας. Σε έναν Θεό να πιστεύει και να πιστεύουμε με πίστη βγαλμένη από όλα μας τα τρεμάμενα θέλω που λαχταράνε τούτη τη φωτιά που σιγοκαίει μέσα μας να βρει τον άνεμο που θα την απλώσει. Να κάψουμε τα εμπόδια να μαλώσουμε με τα θεριά και να πούμε πως είμαστε εκείνοι οι νικητές που μέρεψαν τις φωτιές που γεύτηκαν τις στάχτες και απλώσανε εκείνα τα σημάδια τα κόκκινα από το δικό τους αίμα σημεία στον χάρτη της ζωής τους.

Είμαι εκείνος που στην ευτυχία χώρεσε το χρόνο στην τσέπη και συμφώνησε με τον ίδιο τον θάνατο πως αξίζει να περπατάς σαν να μην υπάρχεις μετά. Αξίζει να γνωρίζεις πως αύριο ίσως δεν θα υπάρχεις. Αξίζει να περνά ο καιρός μα εσύ να επιλέγεις να μην γίνεσαι μια περασιά. Να γίνεσαι το πέρασμα το δικό σου σε μια άλλη μεριά που δεν έχεις ακόμα δει. Και να βλέπεις ακόμα και το πισωγύρισμά σου τόπο παρθένο. Καμιά ομορφιά δε μπορεί να την βλέπεις μονάχα την πρώτη φορά σαν παρθένα. Ας είναι σαν έρωτας ετούτη η ζωή. Κι ας λαχταράς το σώμα της πρωτόγονα, λαχανιασμένα, ανυπόμονα. Να την θες όπως καίγεσαι τα βράδια από ένα σώμα που σου βασανίζει το νου. Ας νικά τούτη η επιθυμία το ρολόι που τρέχει και ας γίνεσαι αιώνιος στην προσωρινότητα αυτή. Ας πεις στο χρόνο πως νύχια έχεις κι εσύ και γδέρνουν, δόντια έχεις κι εσύ και δαγκώνουν, φωνή έχεις κι εσύ και υψώνει και σπάει τζάμια και κάνει ηχώ σε φαράγγια και θάλασσες.

Είμαι εκείνος ο ένας που βλέπω το χρόνο δίπλα μου καμπούρη και του βαστώ την πλάτη ίσια και του λέω έλα να το πάμε μαζί. Τον κρατώ στο παραπάτημα κι εκείνος με κοιτά εκστασιασμένος. Γιατί πάντα μα πάντα έτσι κοιτάζει τον άνθρωπο. Πώς μια τόση δα καρικατούρα μπροστά του, κουκκίδα μικρή και ασήμαντη παλεύει κι αφήνει τόσα σημάδια στο χώμα, στο νερό, στον αέρα, σε μια τόση δα μικρή βόλτα.

Έτσι μονάχα αξίζει να περνά ο καιρός. Να έρχεται η μια μέρα πάνω στην άλλη να γεμίζουν οι σελίδες από ένα ημερολόγιο που όλο βαραίνει από νούμερα. Ας είναι η κάθε ρυτίδα σημάδι πως ζήσαμε αληθινά. Πως γευτήκαμε το νέκταρ, πως μεθύσαμε από εκείνα τα λεπτά που δεν αρνηθήκαμε εκείνο που μας πέταγε στον ουρανό. Ας θανατώσουμε το χρόνο σε αυτό το φευγαλέο δευτερόλεπτο που νικήσαμε τα γραμμένα, τα ίδια, τα μοιραία και φτιάξαμε εμείς εκείνες τις σελίδες που από ένα τίποτα γευτήκαμε τα πάντα…

Καλή χρονιά!
Μάχη