Χαϊδεύω νύχτα
τη σιωπή του φεγγαριού
κουράστηκε η ψυχή
απ' τις αναμνήσεις
έρημοι οι δρόμοι
του μικρού καλοκαιριού
μα είναι γραμμένο,
κάποια μέρα θα γυρίσεις.

Κρέμονται οι λέξεις
μα τα χείλη δεν ανοίγουν
βαριά σκοτάδια και καπνοί
πάντα με πνίγουν
στα μονοπάτια τ’ ουρανού,
μάτια σμαράγδια
μα εδώ ξοδεύεται
η ζωή σε άδεια βράδια.

 

Κρυφές, θαλασσινές σπηλιές
της φαντασίας
πράσινες φλόγες
σε πελάγη νοσταλγίας
χάνεται ο Έρωτας
σε αφύλακτες διαβάσεις
να βρεις το χρόνο
να προλάβεις να με φτάσεις.

 

_

γράφει η Ζωή Δικταίου

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!