Κρέμονται οι λέξεις μα τα χείλη δεν ανοίγουν
Χαϊδεύω νύχτα
τη σιωπή του φεγγαριού
κουράστηκε η ψυχή
απ' τις αναμνήσεις
έρημοι οι δρόμοι
του μικρού καλοκαιριού
μα είναι γραμμένο,
κάποια μέρα θα γυρίσεις.
Κρέμονται οι λέξεις
μα τα χείλη δεν ανοίγουν
βαριά σκοτάδια και καπνοί
πάντα με πνίγουν
στα μονοπάτια τ’ ουρανού,
μάτια σμαράγδια
μα εδώ ξοδεύεται
η ζωή σε άδεια βράδια.
Κρυφές, θαλασσινές σπηλιές
της φαντασίας
πράσινες φλόγες
σε πελάγη νοσταλγίας
χάνεται ο Έρωτας
σε αφύλακτες διαβάσεις
να βρεις το χρόνο
να προλάβεις να με φτάσεις.
_
γράφει η Ζωή Δικταίου
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Μελωδικό και αυτό το ποίημα σας…
Από καρδιάς ευχαριστώ.
Πολύ όμορφοι στίχοι!!!!
Η καρδιά σας αντιλαμβάνεται την ομορφιά γιατί έχετε καλοσύνη.
Όπως πάντα υπέροχη!!
Άλλο ένα ταξίδι το ποίημα σας!
Ελένη μου, ας είναι τα ταξίδια της καρδιάς σου δικαιωμένα.
Αναμνήσεις, άδεια βράδια, χάνεται ο έρωτας…αλίμονο στους αιώνια ερωτευμένους.. ευχή και κατάρα της ζωής…
Ευχή και κατάρα ναι, μα τι θα ήταν η ζωή μας χωρίς την εμπειρία του έρωτα;
Λυρικοί κι υπέροχοι οι στίχοι σας ζωή, γεμάτοι νόημα και μελωδία!!!
Μπράβο σας!!!
Ευχαριστώ.Τα καλά λόγια ποτίζουν τη φλέβα της καρδιάς με ροδόσταμο.