Άνοιξα με φόρα την πόρτα του σπιτιού μου
Ένας ήχος γρατζούναγε τόση ώρα το βράδυ μου
Λίγα μέτρα μπροστά από τον ξερό μου κήπο
Μια θάλασσα καταγάλανη έφτιαχνε ένα κύμα
Δεν ξέρω αν την κάλεσα ή αν τυχαία με βρήκε
Και εξήγηση δεν ήμουν ικανός να δώσω για τούτο το θέαμα
Άπλωσα μόνο το χέρι σε ένα συρτάρι της λευκό, φθαρμένο
Δίπλα από έναν ασημένιο βράχο κοφτερό
Ένα καβούρι με σημάδευε με τις δαγκάνες του
Σα ν’ απαγόρευε να αρπάξω λίγη ευτυχία από κει μέσα
Φαίνεται πως λένε την αλήθεια οι γοργόνες αντίκρυ
Που ούτε που ξέρω πώς βρέθηκαν και γιατί με κοιτούν
Ο βυθός ψιθυρίζουν δεν αγαπά τα ξεφτισμένα χρυσόψαρα
Έχουν την απελπισία της γυάλας φορεμένη και μυρίζουν
Έκανα πίσω δυο βήματα ευχές και κλείδωσα την πόρτα
Από το ματάκι χάζευα με στόμα υγρό την απέναντι όχθη
Σε τέσσερις τοίχους ξεκρέμαστο κάδρο ορφανεύω από χαρά
Φαντάζει τόσο ταιριαστή η σιωπή μου που την ποθώ…
ΜΑ ΤΙ ΩΡΑΙΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΩΡΕ ΜΑΧΗ ΤΖΟΥΓΑΝΑΚΗ :
Δεν ξέρω αν την κάλεσα ή αν τυχαία με βρήκε……
Ο βυθός ψιθυρίζουν δεν αγαπά τα ξεφτισμένα χρυσόψαρα
Έχουν την απελπισία της γυάλας φορεμένη και μυρίζουν…….
Φαντάζει τόσο ταιριαστή η σιωπή μου που την ποθώ…
(ΖΗΛΕΥΩ)
Και εγώ τη ζηλεύω τη μαγική σου πένα Μάχη μου… έχεις την αγάπη μου, καλό βράδυ!
Και οι γοργόνες , ναι μεν είναι ΑΠΕΝΑΝΤΙ αλλά παρ’ότι μιλούν ΨΙΘΥΡΙΣΤΑ εσύ τις ακούς. Τι βιονικά και αυτά τα αφτιά σου βρε Μάχη μου !
Βοήθειααααα. Ξέρεις εσύ γατί!
μπερδεύτηκα… δεν μπορώ να σχολιάσω, αλλά διάβασα τις κυματώδεις διακυμάνσεις της σκέψης σας… )
Σας ευχαριστώ όλους και εσάς που μπερδευτήκατε και εσάς που δεν….η ποίηση γεννιέται κάτω από δύσκολες πολλές φορές συνθήκες. Τα γδαρσίματα της ψυχής καμιά φορά, οι αναμνήσεις και η φαντασία υποκύπτουν στην πένα και ζητάνε μια εξιλέωση, αποκάλυψη ή απλά συνοδεία από φωνήεντα και σύμφωνα…
Καλό ξημέρωμα..
[…] Σε τέσσερις τοίχους ξεκρέμαστο κάδρο ορφανεύω από χαρά
Φαντάζει τόσο ταιριαστή η σιωπή μου που την ποθώ…[…]
Όταν κάποιος γράφει τόσο συγκλονιστικά για τα γδαρσίματα της ψυχής ……… φουσκώνω από περηφάνεια και θαυμασμό Μάχη μου!Καλό ξημερωμα….!!!
“Ο βυθός ψιθυρίζουν δεν αγαπά τα ξεφτισμένα χρυσόψαρα” σα να λέμε πως ο ουρανός δεν αγαπά τα φυλακισμένα πουλιά; Γεμάτο εικόνες κι αυτό το ποίημά σου και μάλιστα θαλασσινές. Πολύ ωραίο Μάχη!
Συγκλονιστικός ο τρόπος που μας μετέδωσες τη μοναξιά…
Καλημέρα Μαχη με αυτό το όμορφο ποίημα.
Σας ευχαριστώ και τις τρεις κοπελιές… Την καλημέρα μου.. Να ‘ρχεστε τα βράδια αυτά να το πάμε μαζι…
Πόσο εύκολο σου είναι να κάνεις τον αναγνώστη σου να ζει την αγωνία, τους φόβους, την ελπίδα και τα θέλω ενός ονείρου…. σαν να είναι δικό του όνειρο. Νιώθω μέχρι και το καρδιοχτύπι , αυτό του μόλις έχω ξυπνήσει από το όνειρο…
Πώς να μη νιώσεις εσύ όλο το καρδιοχτύπι αφού το ξέρεις απέξω και ανακατωτά; Σε ευχαριστώ φιλενάδα για το πέρασμα…