Όσα γνωρίζω για την αγάπη, μου τα έμαθες εσύ. Μου έμαθες να μην αγαπώ, γιατί η αγάπη θα με σπάσει στα δύο και θα μείνω μισή. Μου έμαθες να μην εμπιστεύομαι, γιατί όλοι θέλουν μόνο να πάρουν κάτι από εμένα και θα με προδώσουν. Μου έμαθες να μην αισθάνομαι, γιατί τα συναισθήματα κάνουν κάποιον αδύναμο. 

Είπες πως η αγάπη είναι ένα ψέμα, που μας μαθαίνουν τα παιδικά παραμύθια και δεν έχει ποτέ χαρούμενο τέλος, όπως και ότι τα τραγούδια είναι μόνο ρίμες που ηχούν ευχάριστα στα αυτιά. Γι’ αυτό, να μην πιστεύω όποιον μου λέει πως με αγαπά, ψεύδεται, λέγοντας αυτήν την κενή λέξη, και αυτό τον κάνει ψεύτη. Δικαιολόγησες έτσι το γεγονός πως δε με αγαπάς και πως ούτε εγώ πρέπει να σε αγαπώ, μιας και με την καρδιά σκέφτονται μόνο οι τρελοί, αυτοί που έχουν χάσει το μυαλό τους και δεν τους μένει τίποτε άλλο. Έλεγες πως θέλεις να με προστατέψεις από τον πόνο, όμως με έκανες να νιώθω κενή, σκιάζοντας την καρδιά μου. 

Δε μου έμαθες όμως πως η αγάπη μπορεί και να θεραπεύσει, ενώνοντας τα σπασμένα κομμάτια σου. Ούτε πως μια ζεστή αγκαλιά και ένα παθιασμένο φιλί ζεσταίνουν το κορμί και τη ψυχή σου, όπως ο ήλιος ζεσταίνει τους πλανήτες που περιστρέφονται γύρω του. Ο ήλιος αυτός ζεσταίνει και την πιο κρύα καρδιά. Σε κάνει να νιώθεις πως αξίζεις να αγαπηθείς. Αλλά, πως μπορώ να αγαπήσω, όταν δεν έχω μάθει να αγαπώ; Δε θέλω να μεταδίδω το κρύο σε όποιον ακουμπώ. 

_

γράφει η Ιωάννα Μαγοπούλου