Του κόσμου που μ' αρνιέται καθαρά
δεν έχω χρέη
περιττή στην πολιτεία του τσιμέντου
και στους δρόμους τ' ουρανού απαίδευτη
τι γυρεύουν ανάμεσα στ’ άστρα
τα κόκκινα γοβάκια
...εσένα στο φως.
Φτερουγίσματα δειλά
το ταξίδι σου έχει ένα όνομα
ξεθωριασμένο βελούδο κόκκινο
στα χείλη
μ' ακούς
μα δεν ξέρεις πώς να γυρίσεις.
Κλεισμένη βαθιά μέσα μου
η μορφή σου με λέξεις
το τελευταίο ηλιοβασίλεμα
αυτό που έβλεπες
εκείνο το σούρουπο
απ' το μεγάλο παράθυρο
και τα μάτια σου γεμάτα πετροχελίδονα.
Έχω ανάγκη να σφετεριστώ
το χρόνο του ονείρου
Να χτυπήσω την πόρτα όπως παλιά
να μου ανοίξεις
και να με δεις με το σπασμένο μου σπαθί
πολέμησα μαζί σου.
Δεύτερη φορά, με ένα βλέμμα
να μου πάρεις
τη σκληρή υπόσχεση να μη λυγίσω
ωθούμενη από κάποια μυστική επιταγή της ψυχής.
Μ' ένα μαύρο σταυρό στην καρδιά
η παπαρούνα θα διαλαλήσει τη μνήμη απ' το χάδι σου
Αύριο... στην αναπάντεχη χαρά της αφής
εκεί στο φιλιατρό του πηγαδιού
με τη δροσερή αίσθηση του αέρα
να θυμίζει
εκείνη τη μυστική σου ώρα
τότε που άδειαζε το ποτήρι
έφυγες, μ' ένα ψίθυρο ή μήπως
ήταν λυγμός
" η ζωή είναι ζητιάνα "
και... η αθανασία;
_
γράφει η Ζωή Δικταίου
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
…ωθούμενοι πάντα…. από κάποια μυστική επιταγή της ψυχής….αυτή οδηγεί…αυτή δίνει θάρρος..δύναμη…αυτή ορίζει το πάλι από την αρχή ή το τέλος…
Την καλημέρα μου και την αγάπη μου!
Η ψυχή, μια σπίθα στην άβυσσο, η ψυχή που για να καταλάβει τ΄ανάστημα της καλεί το σκοτάδι ν’ αναμετρηθεί μαζί του, χωρίς να φοβάται πια και τούτο γατί ξέρει καλά πως ο σκοπός της ζωής δεν περιορίζεται μόνο στο να αποκτήσει τη γνώση της πραγματικής αγάπης, αλλά επιβάλλεται να την κάνει πράξη και άσκηση στην καθημερινότητα. Την αγάπη μου Μάχη. Σ’ ευχαριστώ από καρδιάς.
Να μου ανοίξεις και να με δεις με το σπασμένο μου σπαθί πολέμησα μαζί σου.
Υπέροχο!!
Καμιά φορά Γιάννη, η συνείδηση είναι εκείνη που καθορίζει την έκφραση και τη θέληση. Η Αγάπη είναι το μέγιστο αγαθό. Από Αγάπη και μόνο, μπορείς να δώσεις μια μάχη κι ας είναι με το σπασμένο σου σπαθί…
Πάρα πολύ όμορφο Ζωή!!
Ελένη μου, με τα καλά σου λόγια, τα λόγια που γίνονται έξοδοι κινδύνου…
Η πένα σας πολύ ιδιαίτερη όπως πάντα. Δυνατά συναισθήματα και έντονος λυρισμός πάντα χαρακτηριστικά δοσμένα με το δικό σας μοναδικό και ανεπανάληπτο ύφος γραφής.
Η ταπεινή προσπάθεια μου, δεν είναι τίποτα άλλο από ανάγκη και έκκληση, να επαναπροσδιορίσουμε τη θέση μας σ’ αυτό το πέρασμα της ζωής και να σκεφτούμε με την καρδιά μας, από την αρχή, να λυτρωθούμε αναγνωρίζοντας τη δύναμη του αφοπλισμού της ευκολίας και του εφησυχασμού, να κοιταχτούμε στα μάτια και τα βλέμματα να μετρούν σπίθες δικαιοσύνης, ελευθερίας, αλληλεγγύης, αληθινής ομορφιάς. Ευχαριστώ Σοφία.