Είχα σκεφτεί να φτιάξω από φωνές
πουλιών ο ονειροπόλος
ένα ποίημα χωρίς βάρος:
όπως ο ουρανός που είναι πάνω μας:
απέραντος κι ωστόσο τόσο ανάλαφρος
σαν φροντισμένος του θεού εμπνευσμένος αέρας...
Κοιμόμουν μες τα περιβόλια όταν ενός αγγέλου χέρι
έτσι με σκούντηξε.
Σύννεφα έκαναν δυναμική την κάθε που σκεφτόμουνα ο ερωτευμένος
ζωγραφική!
Εκεί- μες τους αιθέρες.
Να μείνω με την αθωότητά μου λοιπόν, να μείνω με το λίγο μου.
Να κοιτώ τα ωραία μάτια μιας κοπελιάς και να ξέρω
πως μακριά και κάποτε ξεγίνονται οι εξουσίες
και δεν υπάρχει πια ο θυσιασμένος
αμνός.
Ωραία βελάζει λοιπόν το πέλαο
το μέσα μου- ωραία χλιμιντρά
το άλογο της σκέψης.
Ωραία κι ο άνθρωπος δικαιώνεται- κι η ποίηση
είναι αυτό το χλοερό λιβάδι όπου μέσα του
τρέχουν μωρές παρθένες κόρες πεταλούδες
που γλεντάνε την ζωή με ασπούδα…
_
γράφει ο Στρατής Παρέλης
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
Είχα σκεφτεί να φτιάξω από φωνές
πουλιών ο ονειροπόλος
ένα ποίημα χωρίς βάρος:
όπως ο ουρανός που είναι πάνω μας:
απέραντος κι ωστόσο τόσο ανάλαφρος
σαν φροντισμένος του θεού εμπνευσμένος αέρας…
Εκεί στάθηκα εγώ. Αυτοί οι στίχοι φτερούγισμα περιστεριού.
Μόνο ένα παιδί θα μπορούσε να εκφράσει αυτή την επιθυμία, να κάνει τέτοιού είδους σκέψη.
Στρατή, είστε άνθρωπος με ενσυναίσθηση. Έχετε τον τρόπο να εισχωρείτε σε μια παιδική ψυχή.
Αυτό είναι πολύ σημαντικό! Σας κάνει να βρίσκετε πιο κοντά Θεό.
Δεν ξέρω βέβαια, μήπως η εργασία σας σχετίζεται με παιδιά.
Όχι. Να μην χάσετε την αθωότητα σας Στρατή! Να μείνετε έτσι όπως ακριβώς είστε. Να μας ανοίγετε και μας την πόρτα κάποιες στιγμές, να αντικρίζουμε λίγο τον κόσμο μέσα από τα παιδικά μάτια σας!!!
Ευχαριστούμε πολύ!!!
Συγγνώμη! Σας κάνει να βρίσκεστε πιο κοντά στον Θεό. Αυτό ήθελα να πω.
πολύ όμορφο!!! όπως ο ουρανός που είναι πάνω μας.
Ας μέναμε Στρατή όλοι μας με τούτη την αθωότητα ..το λίγο…εκεί που δεν υπάρχει θυσιασμένος αμνός..εκέι που ξεγίνονται οι εξουσίες…
Ονειρικό…ουτοπικό..λαχταριστο …και άπιαστο το τοπίο σου…με καλεί σε εκείνο το λιβάδι για να δω τη δικαίωση που περιγράφεις..έστω για λίγο…
την καλησπέρα μου…
Όμορφες εικόνες, φιλέ μου, όμως, ενώ σαφώς δεν υπακούει στους “κανόνες” της αυτόματης γραφής, δεν υπάρχει καμία προοπτική στο ποίημα, ένας οριοθετημένος δρόμος τον οποίο σου προτείνει να διαβείς. Μοιάζει με συρραφή.
Τώρα που το διαβάζω κι εγώ, ίσως έχετε δίκιο· εξάλλου εσείς κάτι θα ξέρετε παραπάνω.
Εγώ χαίρομαι να συναντώ “ειδικούς”..
Πρέπει να μαθαίνουμε..
Σας ευχαριστώ!
Είμαι λιγότερο “ειδικός” απ΄ ότι εσείς καλοπροαίρετος….
το βλέπω..
Εκεί που ξεγίνονται οι εξουσίες ….. σε έναν απέραντο γαλάζιο ουρανό γεμάτο αθωότητα!!!!!!
Ελένη, Σοφία, Μάχη, Άννα.…
Εμείς το ξέρουμε καλά ότι η Ουτοπία μας θρέφει και την έχουμε ανάγκη γιατί ερχόμαστε από μάχες που δεν είναι μόνο του μυαλού.
Είναι ιερότερος ο δικός μας προσανατολισμός.
Κι όπως στολίζουμε τα ποιήματα με νοήματα και λέξεις, αφήνουμε πίσω μας ένα ίχνος για να το ακολουθήσουν οι ερωτευμένοι με τις Αθωότητες….
Ελένη, Σοφία, Μάχη, Άννα.…
Εμείς το ξέρουμε καλά ότι η Ουτοπία μας θρέφει και την έχουμε ανάγκη γιατί ερχόμαστε από μάχες που δεν είναι μόνο του μυαλού.
Είναι ιερότερος ο δικός μας προσανατολισμός.
Κι όπως στολίζουμε τα ποιήματα με νοήματα και λέξεις, αφήνουμε πίσω μας ένα ίχνος για να το ακολουθήσουν οι ερωτευμένοι με τις Αθωότητες….