Ο Άλλος μου εαυτός
γύρισε τον κόσμο με φτερά περιστεριού.
Τον παρέσυρε ο άνεμος σε χώρες μακρινές,
ανεμοδαρμένες και θαλασσοπνιγμένες,
βομβαρδισμένες και αιματοβαμμένες
να σβήσει τις πίκρες και τις αμαρτίες
εκείνων που αγαπούν κενές ιδέες
και να δώσει ελπίδα στους ονειροπόλους.
Ο Άλλος μου εαυτός
είχε καρδιά πέτρα σε φτερά αγγέλου.
Δεν αναπαύθηκε ποτέ
ποτέ δεν αγαπήθηκε
για να αγαπήσει τους ανθρώπους.
Διέσχισε ερήμους ανθρώπων
και λησμονήθηκε·
σβήστηκε από τις καρδιές
εκείνων που τον αγάπησαν.
Κανείς δεν είδε τα κενά του μάτια,
την φυλακισμένη του ψυχή.
Τα λόγια του κληρονόμησαν
εκείνοι που αδυνατούν να τα ξεκλειδώσουν.
Ήταν κραυγές
όχι επιφωνήματα.
Μα ποιος ποτέ κατάλαβε
αυτόν ή τον άλλον μου εαυτό
ποιος τον είδε;
Ποιος τον δέχθηκε
χωρίς να τον φέρει στα μέτρα του;
Τουλάχιστον εκείνος αναπαύεται
στον παράδεισο των ονείρων
κι εγώ θρηνώ
που δεν έγινα ποτέ “αυτός”
ο Άλλος μου Εαυτός
ο “λαμπρός” κι ο “σπουδαίος”!
_
γράφει η Κωνσταντίνα Παγώνη
…Ποιος τον δέχθηκε χωρίς να τον φέρει στα μέτρα του;…
Ένα σπουδαίο ποίημα!!Σας ευχαριστώ!!
Σας ευχαριστώ πολύ!