Νύχτα ήταν

Ήρθες και στάθηκες

Σε ένα σταυροδρόμι της συνείδησης

Διάλεξες μιαν άκρη στην παλάμη μου

Κι άρχισες να μετράς

Τις στιγμές, που μας απόμεναν

Ενώ εγώ κρατούσα τα μάτια μου κλειστά

Για να χωρέσεις μέσα στο όνειρο

Αργότερα, θα είχα όλη την ημέρα μπροστά μου

Για να διαθέσω ευπώλητους εφιάλτες

Τώρα όμως, έπρεπε να ζήσεις

Τώρα, έπρεπε να ζήσουμε για άλλη μια φορά

Με αλλιώτικα φτερά αγγέλων

Σε έναν αφιλόξενο ουρανό

Τώρα, έπρεπε για άλλη μια φορά

Να προσπαθήσουμε να αγγίξουμε τα σύννεφα

Ίσως έτσι ανοίξει ο δρόμος της βροχής

Και ξεπλύνει το στίγμα μας

Ίσως έτσι γίνουμε ένα σκίρτημα σταγόνας

Που, θα πνίξει σιγά σιγά την κατάρα μας μέσα στον ωκεανό.

_

γράφει η Άννα Ρουμελιώτη