Ο θάνατος, που δεν βλέπεις / ξαπλώνει δίπλα σου κάθε βράδυ / στο προσκεφάλι σου αφέντης / αγγελιοφόρος από κρανίων τόπους / ο θάνατος, που δεν βλέπεις / ρέει στο αίμα σου / αίμα αθώων / ένα με τις φλέβες σου / δηλητήριο αργό / ο θάνατος, που δεν βλέπεις / η λάμψη στα μάτια / τα γελαστά πρόσωπα / η δίψα στο βλέμμα / ο θάνατος, που δεν βλέπεις / ψιλά γράμματα στα πρωτοσέλιδα / υποκριτικές κραυγές στα κοινωνικά δίκτυα / ο θάνατος, που δεν βλέπεις / κάθε λεπτό / κάθε στιγμή / ένας ξερός αριθμός / τόσοι εχθές / τόσοι σήμερα / κι αύριο; / πόσοι αύριο; / Ο θάνατος, που δεν βλέπεις / ματωμένος ο ιδρώτας σε κάθε σου ξύπνημα / εφιάλτης, που αμέσως ξεχνάς.
_
γράφει η Άννα Ρουμελιώτη
Άννα μου, μέσα σε λίγες γραμμές με εξαιρετικό τρόπο απεικονίζεις το πραγματικό, έχοντας την ικανότητα ν΄ αγγίζεις τον αναγνώστη. Καλή σου μέρα.
Βάσω μου τα σχόλιά σου είναι ιδιαίτερα τιμητικά!Σε ευχαριστώ πάρα πολύ. Καλή σου μέρα!!
κι απ την αλλη ο θανατος γιατι να ναι κατι το τρομακτικο; η το ξενο; το γεγονος και μονο οτι ειναι εκει, στο προσκεφαλι σου, παρεα της καθε στιγμης σου, δεν θα επρεπε να τον κανει μερος της ζωης; γιατι τον εχουμε ξεχωρα; γιατι τον βαζουμε αντιμετωπα σαν αντιπαλο; οταν ο ιδιος δεν εχει αντιπαλοτητα: ειναι απλα εκει οπως ειναι κι η ζωη.
ισως να ειναι μια αλλη ζωη, ισως η ζωη να ειναι αυτο που ελεγε η Γιουρσεναρ: “Η φυλακη μου” κι αρα ο θαναοτος τοτε θα ηταν η λυτρωση, η ανασα του πνιγμενου που σκαει επιτελους στη επιφανεια.
γιατι οχι βρε παιδια;:)
Άννα μου υπέροχο ! Τι νόημα τι συναισθήματα ! Πάντα αγγίζουν την ψυχή μου τα γραπτά σου!!!
Απίστευτο κείμενο!