Μπαίνω ξαφνικά από το πουθενά στη ζωή σου, στο σπίτι σου. Νομίζω και πιστεύω ακράδαντα πως είμαι καλλονή κι εσύ ένα σίχαμα. Σου κλέβω τον άντρα κι εσύ, επειδή είσαι υπεράνω, που τόσο μ’ εξοργίζει, προσποιείσαι πως δεν αντιλαμβάνεσαι τι παίζεται κάτω από τη μύτη σου.
Βλέπεις, έχω μάθει από τη μάνα μου πως ό,τι μου αρέσει, ό,τι θέλω, πρέπει και οφείλω να το αποκτήσω.
Και αυτό έκανα και σε σένα. Όλοι το έβλεπαν, εκτός από σένα. Όλοι μας κουβέντιαζαν και μας κοιτούσαν με μισό μάτι και αυτό μου έδινε ικανοποίηση. Και το πιο αστείο: δεν τολμούσε κανείς να μας πει κατάμουτρα οτιδήποτε. Κι εσύ, από την άλλη μεριά, μαράζωνες και μαράζωνες. Σας είχα όλους να με υπηρετείτε, εκτός από τη μάνα μου, που ήθελε έναν πιο «κλασάτο» για μένα. Της έπεφτε λίγος ο δικός σου άντρας.
Πέρασαν κάποια χρόνια μ’ αυτό το παιχνίδι μου, που μου έδινε ζωή, όταν κάποια μέρα τον έδιωξες από το σπίτι. Τι έκανες; Πώς τόλμησες; Πώς μπόρεσες; Ποιον ρώτησες; Με ποιο δικαίωμα μου χάλασες το «απαγορευμένο» μου; Ποιος σου είπε πως εσύ μπορείς να μου αναστατώνεις τη ζωή και τα σχέδιά μου; Ποιος σου είπε ότι μπορείς να μου αναποδογυρίσεις τη ζωή;
Ντροπή και αίσχος σου. Ανήθικη. Παλιογύναικο. Τόλμησες να τα βάλεις μαζί μου; Θα σε αφανίσω. Θα σε κάνω να μην ξέρεις ούτε τ’ όνομά σου. Θα σε αναγκάσω ν’ αλλάξεις γειτονιά. Θα σε κλείσω στο τρελάδικο. Θα σε εξουδετερώσω.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά που μου προκάλεσες, έχεις το θράσος να με χαιρετάς και ειδικά όταν είναι και άλλοι μπροστά. Τόσο ξιπασμένη είσαι; Και σε βλέπω να είσαι κάθε μέρα και καλύτερα, κι εγώ κάθε μέρα και χειρότερα.
Εκείνος έφυγε για το χωριό του κι έπαψα να τον βλέπω, όπως παλιά. Έπαψε να μου παρέχει τα πάντα, όπως παλιά. Έπαψα να είμαι το Α και το Ω της ζωής του, όπως παλιά.
Και για όλα αυτά φταις ΕΣΥ και μόνον ΕΣΥ. Σε μισώ, σε σιχαίνομαι, θέλω το κακό σου, μήπως καταφέρω και χαμογελάσω ξανά. Διότι με στοίχειωσες και δεν μπόρεσα να κοιτάξω άλλον άντρα. Ήθελα και θέλω αυτόν, τον συγκεκριμένο, με μία προϋπόθεση: να είναι πάλι μαζί σου και παντρεμένος και παρέα να σου κάνουμε τη ζωή κόλαση.
Θα ζω, θ’ αναπνέω και θα υπάρχω, μέχρι να σε δω να είστε ξανά μαζί, για να σου τον ξαναπάρω. Θα βάλω λυτούς και δεμένους, θα χρησιμοποιήσω μέσα θεμιτά και αθέμιτα, για να γίνουν όλα όπως πριν, γιατί έτσι τα θέλω ΕΓΩ. Κατάλαβες, παλιογύναικο; ΕΓΩ.

Σ.σ.: Προσπάθησα πολύ να γράψω κάτι τόσο άσχημο. Τα τελευταία χρόνια παρακολουθώ στον κινηματογράφο και στις τηλεοπτικές σειρές να υπάρχει τόση αρρώστια στα μυαλά και στις εικόνες. Ίντριγκες-δολοπλοκίες, σκοτωμοί, φόνοι και δολοφονίες, αίμα κόκκινο να κυλά άφθονο κι από κείνο που δεν βλέπουμε… Θαρρώ πως «ο θάνατός σου, η ζωή μου» είναι λίγο πιο «υγιές» και light, όπως λέμε στα ελληνικά… Λέτε;
Πάντως, οφείλω να σας ομολογήσω πως, γράφοντάς το, αρρώστησα…

–

γράφει η Αθηνά Μαραβέγια