Μάρτης, γδάρτης και κακός παλουκοκαύτης
και σαν τύχει και θυμώσει, μες στο χιόνι θα μας χώσει.
Στων αμαρτωλών τη χώρα, το Μαρτάπριλο χιονίζει.
Τόσες κι άλλες τόσες παροιμίες και έτυχε να μάθω και κάτι άλλο που λέγεται για τον μήνα αυτό. Τον μήνα που, προς το τέλος του, μας προαναγγέλλει τον ερχομό της Άνοιξης. Την ωραιότερη, ίσως, εποχή του χρόνου. Η εποχή της γέννησης, η εποχή της νιότης, η εποχή με τα χρώματα, τις μυρωδιές και τον ήλιο κυρίαρχο, να διώχνει λεπτό προς λεπτό τη νύχτα, για να χαρίσει τη ζεστασιά, την ελπίδα, την αγάπη.
Ο καλός μας Μάρτης, όπως μου είπαν, έχει δύο γυναίκες: μια άσχημη και μια όμορφη. Δίγαμος ο κύριος ή παντρεμένος με ερωμένη. Σαν δεν ντρέπεται λιγάκι… Αυτός, λοιπόν, ο «απατεωνίσκος», όταν βρίσκεται με την άσχημη γυναίκα του, θυμώνει. Και θυμώνει σε τέτοιο σημείο, μέχρι που βάζει και τα κλάματα. Μα σαν βρεθεί με τη όμορφη, τότε γίνεται τρυφερός, λαμπερός, χαρούμενος κι ευγενικός.
Θαρρώ πως κάποιος πρέπει να του μιλήσει για το Ρεξόνα (θυμάστε την παλιά εκείνη διαφήμιση)! Κάποιος πρέπει να του πει πως, αφού δεν περνά καλά με τη μία του γυναίκα -την άσχημη όπως λένε, και που δεν ξέρουμε κατά πόσο είναι άσχημη- μήπως θα ’πρεπε να την χωρίσει; Να πάει κι εκείνη να βρει κάποιον άλλο, με τον οποίο να περνά κι η ίδια καλά; Και να μείνει με τη μία και μοναδική για κείνον -και για μας, για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους- που τον κάνει να νιώθει όμορφα;
Αυτό εξηγεί που ένα Μαρτιάτικο πρωί είχε μια σκουντουφλιά, μια γκριζάδα, μια δυστοκία: θα βγει ο ήλιος ή τα σύννεφα θα μαλώσουν τόσο πολύ, που θα πιάσει μπόρα; Κι εκεί που δεν ξέρεις πώς να ντυθείς, που δεν ξέρεις αν θα στεγνώσει η μπουγάδα που άπλωσες, τσουπ(!), να ’σου ο ήλιος καμαρωτός και χαμογελαστός, να σου βγάζει τη γλώσσα!
Αμ, δε φταίει ο ήλιος που δεν ξέρει αν θα νικήσει τα σύννεφα. Ο κυρ-Μάρτης φταίει. Προφανώς είχε κοιμηθεί με την «άσχημη» γυναίκα του, η οποία θα πήγε στη λαϊκή κι έτσι εκείνος βρήκε την ευκαιρία και να ’σου τον με την όμορφη, με κείνη που τον κάνει τόσο γλυκό κι αγαπησιάρη.
Αχ, βρε κυρ-Μάρτη μου, πάρε μιαν απόφαση, μη μας τρελαίνεις κι εσύ. Αρκετά μας ταλαιπωρούν και μας φτάνουν στα όριά μας οι συνάνθρωποί μας, που έχουν βάλει σκοπό της ζωής τους να μας αποδεκατίσουν. Μη γίνεσαι σύμμαχός τους. Δεν είδες τα άλλα σου αδέρφια, τον Δεκέμβρη, τον Γενάρη και τον Φλεβάρη, που παρόλο που είναι οι μήνες των πλουσίων -μόνο αυτοί έχουν θέρμανση πια σε τούτη τη χώρα- τα τελευταία χρόνια αρνούνται πεισματικά να είναι σκληροί; Να οι καλοκαιρίες, να οι λίγες βροχές και τα καθόλου χιόνια, ειδικά στις μεγαλουπόλεις όπου έχουμε μαζευτεί όλοι, ο ένας πάνω στον άλλο. Μας φρόντισαν μια χαρά. Και πάνω που χαιρόμαστε να σε προϋπαντήσουμε -αυτό πάει για τον Μάη, αλλά δεν πειράζει- εσύ μας φέρνεις βροχές και κρύο. Φαντάζεσαι, αλήθεια, να ζηλέψουν και τα άλλα αδέρφιά σου, ο Μάης κι ο Ιούνης, ας πούμε, και να θέλουν κι εκείνοι να έχουν δυο γυναίκες; Τι θ’ απογίνουμε, καλέ μου; Και καλά όσοι έχουμε, ακόμη, ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι μας. Οι άλλοι; Εκείνοι που το έχασαν και τώρα από πάνω τους χάσκει ο ουρανός, άντε, και κάποιο υπόστεγο, αν είναι τυχεροί; Αμ εκείνοι που μας έρχονται σαν διερχόμενοι -για φαντάσου, βλέπουν την κατάντια μας κι όπου φύγει-φύγει οι άνθρωποι- από κατεστραμμένες πατρίδες, τι να πουν;
Την επόμενη φορά που θα ’ρθεις, να έχεις πάρει μιαν απόφαση. Και σου έχω και μια καλύτερη λύση: θέλεις και τις δύο γυναίκες; Πολύ ωραία, με γεια σου και χαρά σου. Φρόντισε, λοιπόν, αυτή που σε θυμώνει, να μην την θυμώνεις εσύ, για να είναι κι εκείνη καλή μαζί σου και να μην πληρώνουμε εμείς τους καβγάδες σας, σύμφωνοι;
Άντε, λοιπόν. Εγώ σου τα είπα για να μην πεις μετά: Δεν ήξερα… Αυτά είναι λόγια πολιτικών και δημοσιογράφων-παπαγαλίσκων. Άντε, μη σε κατατάξουμε και σένα μαζί μ’ αυτούς…

-

γράφει η Αθηνά Μαραβέγια

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!