Με σταμάτησε στη Μιχαλακοπούλου αγχωμένος.

“Νέο Κόσμο” μου είπε.

Έδειχνε κονομημένος άνθρωπος και καθώς πρέπει.

“Παλιομέρα σήμερα, μου χάλασε το αυτοκίνητο κι έχω και ραντεβού.”

Δεν πολυμίλησα, μιλούσε εκείνος κι έλεγα κανένα “ναι” κι εγώ.

“Έχω να πάρω μια κυρία στην Ηλία Ηλιού και θα μας πας παραλία στη συνέχεια” μου είπε κι εγώ περίμενα το υπόλοιπο της ιστορίας, όμως τελικά μίλησα.

“Η σύζυγος είναι;” τόλμησα να ρωτήσω.

“Σύζυγος υπάρχει και δεν υπάρχει φίλε μου. Είμαστε απλά συγκάτοικοι. Φιλεναδίτσα είναι η κοπέλα και απλά θα πάμε σε κάποιο ξενοδοχείο για λίγη ώρα.”

“Περνάς ζόρι, σε καταλαβαίνω, η συγκατοίκηση με την υποτιθέμενη σύζυγο είναι βαρύ πράμα, ασήκωτο, όμως να προσέχεις γιατί ο Μεγάλος από πάνω τα τσιλιμπουρδίσματα τα απεχθάνεται” του είπα και δεν πήρα απάντηση.

Κάπου στην Ηλιού μπήκε μια νεαρά με προκλητικό ντύσιμο.

Το αυτοκίνητο γέμισε αρώματα.

Η νεαρά είχε πονηρό βλέμμα και κόλλησε πάνω του.

“Όλα καλά σήμερα;” τον ρώτησε.

“Λίγες αναποδιές μωρό μου είχα, μου χάλασε και το αυτοκίνητο, όμως με εσένα θα φτιάξουν όλα.”

Σκεφτόμουνα πως ο Μεγάλος του έδινε μερικές αναποδιές μπας και αλλάξει μυαλό, όμως ο άνθρωπος μέσα στο αδιέξοδό του, έκανε πράγματα που ταράζουν τις συμπαντικές ισορροπίες…

Έξω από ένα ξενοδοχείο τής παραλιακής τους άφησα.

Μου έδωσε είκοσι ευρώ και μου είπε να κρατήσω τα ρέστα, σχεδόν ένα τάληρο.

Ευχαρίστησα κι έφυγα.

Στον καθρέφτη μου τους έβλεπα να φιλιούνται καθώς έμπαιναν στο ξενοδοχείο.

Λίγο πιο κάτω έστριψα σε ένα στενό.

Ήταν ένα εκκλησάκι εκεί που πήγαινα πολλές φορές για να ηρεμήσω λίγο στο φως των κεριών.

Πάρκαρα πρόχειρα κι έβγαλα ένα πεντάευρο.

Ήταν το μπουρμπουάρ.

Τέτοια λεφτά δεν τα ήθελα, όμως προτιμούσα να ανάψω ένα κερί για εκείνον τον άνθρωπο. Μόνο ο Μεγάλος θα μπορούσε να του δώσει λύσεις, να του φωτίσει το δρόμο κι ίσως το έκανε…

_

γράφει ο Νίκος Νασόπουλος