«Στο ίδιο έργο θεατές…» σκέφτηκα μόλις άνοιξα την τηλεόραση στο δελτίο των οκτώ. Την έκλεισα αμέσως. Το χαμόγελο πλανεύει και ο νους πλάθει ψέματα που μοιάζουνε με μύθους και στο τέλος πιστεύει πως είναι αλήθεια ακόμα κι αυτός που τα δημιούργησε. Τελικά μήπως είμαι η εικόνα της κοινωνίας ή μήπως ένας παπαγάλος χωρίς ευαισθησία; Κανείς δεν ξέρει… Στερεότυπες αντιλήψεις που φωλιάζουν  στην ψυχή, την αποσυνθέτουν και κανείς δεν κάνει τίποτα γι’ αυτό. Και η ελπίδα για την εκδίωξή τους απουσιάζει, λες και την  έκλεισε κανείς σε κάποια σπηλιά, όπως ο Πόλεμος την Ειρήνη στον Αριστοφάνη. Έτσι δημιουργείται μια νέα φοβία, η φοβία της  ελπίδας, γιατί η διάψευσή της πονάει και είναι δύσκολη. 

Δακρύζω, το ποτάμι της αλήθειας μου στερεύει γιατί σταμάτησε να βρέχει ο ουρανός και τα μάτια μου έγιναν ξερά… «Γιατί Θεέ μου, μονολογώ, να φοβάμαι το πιο ωραίο πράγμα στον κόσμο, την ελπίδα;». Ίσως να μην μάθω ποτέ, ίσως τελικά αυτό να θέλουνε…

_

γράφει ο Αλέξανδρος Πήχας

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!