15 Μαΐου 2016

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Σήμερα κλείνω τα δεκαοκτώ. Λένε πως ο χρόνος κυλάει σα νερό. Στη δική μου περίπτωση, πέρασε σαν αστραπή και βρέθηκα από τη νηπιακή ηλικία κατευθείαν στην ενήλικη, με όλο το ενδιάμεσο διάστημα να κυλάει ανάμεσα σε σχολεία, φροντιστήρια, διάβασμα, εξετάσεις.
– Να ’χα τα χρόνια σου, κόρη μου, μου είπε η γιαγιά που ήρθε να μου ευχηθεί.
– Και τι θα τα έκανες γιαγιά; Ρώτα κι εμένα! Θα διάβαζες είκοσι ώρες το εικοσιτετράωρο, θα αγωνιούσες, θα αγχωνόσουν, γιατί από αυτές τις εξετάσεις θα κρινόταν το μέλλον σου, έτσι δε λέτε όλοι; Κοίτα τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια μου και κοίτα το δικό σου μάγουλο, που είναι φράπα από την ξεκούραση.
Σε όλους φάνηκε αστείο κι έβαλαν τα γέλια, λες και το είπα για να τους διασκεδάσω.
– Έλα, μην αγχώνεσαι, συμπλήρωσε η μητέρα, όλα θα πάνε καλά.
-Πού το ξέρεις;
-Το ξέρω.
Αν με εκνευρίζει κάτι στους μεγάλους, είναι που τα ξέρουν όλα και δίνουν συμβουλές που οι ίδιοι δεν μπορούν να εφαρμόσουν. Άκου μην αγχώνομαι! Και μου το λέει αυτό η ίδια μου η μάνα, που από το άγχος της φέτος άρχισε να παίρνει ηρεμιστικά, ενώ ο πατέρας μου έχει φτάσει να καπνίζει δυο πακέτα τσιγάρα την ημέρα. Άλλη συζήτηση δεν έχουμε πια στο σπίτι, μόνο τις πανελλήνιες. Εδώ και μερικούς μήνες, άρχισα να βγάζω κόκκινα σημάδια σε όλο μου το σώμα. Κάναμε εξετάσεις, άγχος είπε ο γιατρός κι η μητέρα έσπευσε, από μόνη της, στο φαρμακείο να μου πάρει χάπια βαλεριάνας. Δε με βοήθησαν καθόλου και περιμένω τώρα να τελειώσουν οι πανελλήνιες για να δω το δέρμα μου να επιστρέφει στο φυσιολογικό του χρώμα.
Τους τελευταίους μήνες, είμαι ερωτευμένη μ’ έναν συμμαθητή μου αλλά ο έρωτας στα χρόνια των Πανελληνίων εξετάσεων έχει απαγορευτεί με νόμο. Λένε πως όποιος τον παραβεί, βρίσκεται αυτομάτως έξω από τον παράδεισο της επιτυχίας. Άντε να το εξηγήσεις αυτό στην καρδιά που έχει τους δικούς της, άλογους, άναρχους και ατίθασους νόμους. Πώς στενοχωριέμαι, όταν βλέπω αυτή την επαναστάτρια να λουφάζει σε μια γωνιά, από το φόβο που της προκαλεί η λογική. Ώρες ώρες νιώθω πως έχω μόνο ένα τεράστιο κεφάλι. Ούτε χέρια, ούτε πόδια, ούτε ζωτικά όργανα. Ένα κεφάλι γεμάτο από γνώσεις, που δεν ξέρω ποιες από αυτές είναι χρήσιμες και ποιες άχρηστες.
Αύριο είναι η μέρα για την οποία ετοιμαζόμουν σε όλη μου τη ζωή. Σαν άλογο κούρσας νιώθω, που το προετοίμαζαν χρόνια να τρέξει σ’ έναν ιππόδρομο μαζί με άλλα, ενώ τριγύρω οι θεατές θα καρδιοχτυπούν και θα προσεύχονται για να μη διαψεύσει το δικό τους τα όνειρα και τις προσδοκίες τους. Ασήκωτο αυτό το βάρος και δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω. Νιώθω πως μια πιθανή αποτυχία μου θα γίνει αφορμή να καταρρεύσει ο κόσμος γύρω μου.
Πριν πάω στην πρώτη δημοτικού, είχα μάθει να διαβάζω, να γράφω, να υπολογίζω. Αργότερα, οι γονείς μου αποφάσισαν πως ήμουν έτοιμη να αρχίσω να μαθαίνω αγγλικά, αργότερα γαλλικά και γερμανικά, να συμμετέχω σε αθλητικές δραστηριότητες. Ο χρόνος για ελεύθερο παιχνίδι, για μιας ώρας περισσότερο ύπνο ή έστω για λίγο χαζολόγημα, κρίθηκε ένοχος κι έπρεπε πάση θυσία να δικαστεί, να τιμωρηθεί, να εκτίσει την ποινή του. Το δικαστήριο αποφάσισε 12 χρόνια φυλάκιση, σε δραστηριότητες με αυστηρά και άκαμπτα πλαίσια, χωρίς αναστολή.
Σε όλα ήμουν πολύ καλή. Κάθε φορά που έπαιρνα βαθμούς, είχαμε γιορτή στο σπίτι. Τώρα που το σκέφτομαι, συνειδητοποιώ πως η ευτυχία στο σπίτι μας ήταν πάντα άρρηκτα δεμένη με τους βαθμούς, τα μόρια και τις δικές μου επιτυχίες. Όλοι είχαν μεγάλες προσδοκίες από μένα, γονείς, δάσκαλοι, καθηγητές κι εγώ ένιωθα πως δεν είχα δικαίωμα να τεμπελιάσω, να αφεθώ, για να μην τους απογοητεύσω. Απ’ όταν ήμουν μικρή, μου φόρεσαν ένα όνειρο χωρίς να με ρωτήσουν, αλλά τώρα μεγάλωσα κι αυτό με στενεύει, δεν κουμπώνει.
Το τεστ του επαγγελματικού προσανατολισμού που έκανα πέρυσι, έδειξε πως έχω καλλιτεχνικές τάσεις.
Δεν ξέρεις τι σου γίνεται, άκου καλλιτεχνικές τάσεις! φώναζε ο πατέρας στην καθηγήτρια που μου έκανε το τεστ και μου έπεσαν τα μούτρα. Κι όμως το τεστ δεν έκανε λάθος, έτσι ήταν τα πράγματα, το ήξερα κι εγώ, το ήξερε κι ο πατέρας μου, γι’ αυτό φώναξε για να το ξορκίσει. Από τη στιγμή που έπιασα στα χέρια μου μια φωτογραφική μηχανή, πριν δυο χρόνια, πού με έχανες πού με έβρισκες έξω από το σπίτι να φωτογραφίζω γωνιές της πόλης. Όταν δε επισκέφτηκα μια έκθεση φωτογραφίας και ανακάλυψα πως η φωτογραφία δεν είναι απλά μια απεικόνιση αντικειμένων αλλά μια τέχνη, μέσω της οποίας ο κόσμος αποκτά άλλη υπόσταση, τότε άρχισα να ονειρεύομαι, να ρίχνω φως και να φωτογραφίζω το δικό μου μέλλον από τη δική μου οπτική γωνία.
Η πρώτη σχολή που θα δηλώσω, θα είναι «φωτογραφίας και των οπτικοακουστικών μέσων», είπα στους γονείς μου. Η ματιά που μου έριξε η μητέρα μου ούτε σε ταινία θρίλερ, ενώ είδα τον πατέρα μου να αλλάζει δέκα χρώματα μέχρι που σταθεροποιήθηκε στο κόκκινο της φωτιάς. Φωνάξαμε τον φαρμακοποιό και του πήρε την πίεση, 22 παρακαλώ! Φοβήθηκα πολύ και δεν τόλμησα να ξαναφέρω την κουβέντα σε αυτό το θέμα. Έκρυψα τις επιθυμίες μου σ’ ένα ντουλάπι και φύλαξα το κλειδί στο μέρος της καρδιάς μου, για να μην μπορεί κανείς να μου το πάρει. Κάθε τόσο άνοιγα το ντουλαπάκι κι έβγαζα το όνειρο στον ήλιο για να μη μαραθεί.
Οι γονείς μου είχαν άλλα όνειρα για μένα. Να σπουδάσω οικονομικά. Συζητάω με τους φίλους μου και πάντα λέμε πως δεν μπορούμε να καταλάβουμε τους γονείς μας. Λένε πως νοιάζονται για το καλό μας, πως μας αγαπούν, αλλά πώς γίνεται να αγαπάς κάποιον και να του στερείς την ελευθερία να αποφασίζει για το μέλλον του, να τον υποτιμάς κάνοντάς τον να πιστεύει πως δεν είναι ώριμος να αποφασίσει μόνος του, να του υπαγορεύεις τα δικά σου θέλω και πολλές φορές τα δικά σου ανεκπλήρωτα όνειρα. Περίεργη αυτή η αγάπη, αλλόκοτη, ασφυκτική, αποπνικτική, εγωιστική.
Κι αυτή η ευχή που τους έδιναν όλοι σήμερα: «Να την δείτε όπως επιθυμείτε». Hello!!! Eίμαι κι εγώ εδώ! Με βλέπετε; Με ακούτε; Με αισθάνεστε; Η δική μου επιθυμία δε μετράει; Τα δικά μου θέλω είναι δευτερεύοντα;
Την τελευταία μέρα του σχολείου, ένας καθηγητής μας είπε κάτι που έμεινε χαραγμένο στο μυαλό μου: «Ενήλικος δεν είναι αυτός που γίνεται δεκαοκτώ ετών, αλλά αυτός που αποφασίζει μόνος για τη ζωή του, αναλαμβάνοντας την ευθύνη των δικών του επιλογών. Οι άλλοι σας παίρνουν στα σοβαρά, όταν βλέπουν πως είστε σίγουροι για τις επιλογές σας. Όταν τους αποδεικνύετε πως είστε ώριμοι να αποφασίζετε, πως ξέρετε ακριβώς τι θέλετε. Οι γονείς σας αγωνιούν και προσπαθούν να καλύψουν το κενό που εσείς αφήνετε. Κάποιες φορές το κάνουν με λάθος τρόπο. Όλοι κάνουν λάθη. Εσείς όμως που τώρα ενηλικιώνεστε, πάρτε τη ζωή σας στα χέρια σας. Ακούστε την καρδιά σας, αυτή ξέρει καλύτερα τις ανάγκες σας και τα θέλω σας, σεβαστείτε πρώτοι εσείς τα όνειρά σας και θα δείτε πως και οι άλλοι θα τα σεβαστούν.»
Αυτό σκοπεύω κι εγώ να κάνω. Να ακούσω την καρδούλα μου. Αρκετά την παραμέλησα. Μούδιασε μες στο συρτάρι, είναι ώρα να τη βγάλω από κει, να απλώσει τα κλωνιά της, να πάρει τον αέρα της, να τη δω να μπουμπουκιάζει, να ακούσω τη φωνή της, να μυρίσω τη μυρωδιά της. Να την αφήσω να τυλίξει το σώμα μου, που πρέπει κάποια στιγμή να αποκτήσει τις πραγματικές του διαστάσεις, για να ταιριάξει στο όνειρο που έραψα μονάχη.
Κι αν δεν πήρες τα μέτρα σωστά; θα με ρωτήσεις αγαπημένο μου ημερολόγιο. Αποκλείεται. Το ξέρω. Το νιώθω. Τα μέτρα είναι ολόσωστα. Οι λεπτομέρειες όμως, το πώς θα το στολίσω, τι κλωστές θα χρησιμοποιήσω, τι κουμπιά θα του προσθέσω, είναι κάτι με το οποίο θα ασχοληθώ αργότερα.
Γιατί όχι τώρα; θα με ρωτήσεις. Είμαι κουρασμένη, αγχωμένη, ό,τι διάβαζα τόσο καιρό, τα έχω ξεχάσει όλα. Δεν τα έχω ξεχάσει; Για να το λες εσύ, που έχεις μάθει να διαβάζεις τις πιο απόκρυφες σκέψεις μου, κάτι περισσότερο θα ξέρεις.
Σε αφήνω τώρα κι ό,τι σου έγραψα, ό,τι υπόσχεση έδωσα στον εαυτό μου, θέλω να μου τα θυμίσεις τη στιγμή που θα συμπληρώνω το μηχανογραφικό. Φοβάμαι μήπως χαθώ, μπερδευτώ, παρασυρθώ κι αφήσω το όνειρό μου μισοτελειωμένο ή, χειρότερα, μήπως βρεθώ ντυμένη με ένα όνειρο ξένο, στενό ή χαχόλικο, που θα το κοιτώ φορεμένο πάνω μου και θα βάζω τα κλάματα.

–

γράφει η Χριστίνα Σουλελέ