Τα πάντα φύλαξα· σαν μια αποταμίευση
ιερή, που με πάει
σε άλλους θησαυρισμούς.
Και ήρθαν οι μέρες που είναι γραμμένες
στις σελίδες τις άλλες·
εκείνες που κοιτώ λοξά μέσα στον ουρανό κι ένα μπαρούτι βλέπω
έτοιμο να αποσαρθρώσει κάθε οίκο
οικουμενικό.
Στυλώνω αυτί: τίποτα δεν κινείται
όπως σχεδίασα.
Ούτε ο καιρός μου υπακούει: –
Ιούνης μήνας και να παίζει με δροσιές και μπόρες.
Μην απελπίζομαι
όμως!
Ας ακούσω καλά:
πάντα κρυφό θα είναι το μήνυμα
κι είναι διδασκαλία να το καταλάβω.
Έχω εσένα που επάνω μου κυλάς
σαν το νερό
ιαματικό.
Από παντού με αθανατώνεις.
Έχω το πείσμα να μείνω εδώ, κοντά
στην θαλερή Φωτιά- εδώ
όπου κι οι πρόγονοί μου αντίκρισαν τον ήλιο
ξεδίψασαν
πίνοντας ύδωρ
λάλο
και προσευχηθήκανε
στων στοιχείων της Φύσης την φωνή- να γίνει
ο βίος τους ασκηταριό
μέσα σε αρχαία Νάματα και Όρκος
μην παραδώσουνε μια σπιθαμή
από το χώμα που πατούσανε οι λεβεντιές τους…
_
γράφει ο Στρατής Παρέλης
Ποίημα πανέμορφο που μουδιάζει τους ανθρώπους που αγαπούν την πατρίδα τους και που έχουνε ανάγκη ετούτη την εσωτερική ελπίδα. Περιγράφει πλήρως την κατάσταση που ζούμε και ζωγραφίζει την ελπίδα πως ο,τι φτιάξανε και προστατέψανε οι προγόνοι μας θα το προστατέψουμε και εμείς…Ας έχουμε ετούτο το πείσμα…
Ο ποιητικός σας λόγος χορταστικός…
Υπέροχο!
Σας ευχαριστώ πολύ, αμφότερες!
Οι μέρες που ζούμε είναι μέρες ευθύνης, για όλους μας.
Οτιδήποτε κάνουμε θα έχει αντίκτυπο και στις μελλούμενες γενιές.
Πρέπει ν’ αποφασίσουμε σωστά.
Είναι κι η Ποίηση ένας άμβωνας, απ’ όπου διαλαλούμε τις κατηγορηματικές απόψεις μας.
Ευθύνεται, απέναντι στην κοινωνία, πάντοτε, ο ποιητής..
Την καλημέρα μου!
Η δυναμη των στιχων σας η προτροπη η ιερη να μην παραδωσουμε ουτο τοπο ουτε ψυχη.Σας ευχαριστουμε!!
Μακάρι οι προτροπές να λαμβάνονται υπόψη, όταν όλα συνηγορούν στο να πάμε σε μεγάλες αποφάσεις.
Όχι ότι οι λογοτέχνες διεκδικούμε κάποια αλάθητη ματιά., -απλά είναι η τάξη μέσα μας του ενστίκτου που υποβάλει κι αυτόν ακόμα τον νου σε μια εγρήγορση που φτάνει μες απ’ τα λόγια και την τέχνη και στους άλλους.
Έτσι απέριττα κι απλά φιλοδοξώ..
Σας ευχαριστώ όλους πολύ!
Στρατή το ποίημα σας συγκλονιστικό!!!
Ιδιαίτερος ο τρόπος σκέψης σας!!!
Υπέροχη η γραφή σας!!!
Δυνατές κι αληθινές οι εικόνες σας!!!
Ένας τόπος αποκαρδιομένος, χιλιοπατημένος, ξεριζωμένος…
Όχι, δεν θα παραδώσουμε σπιθαμή γης Στρατή!!
Τις παλάμες θα ενώσουμε.
Τη γη θα ποτίσουμε να φυτρώσουν ρίζες ξανά…
Ευχαριστώ πολύ Ελένη!
πρέπει να παλέψουμε..
..Έχω το πείσμα να μείνω εδώ, κοντά
στην θαλερή Φωτιά- εδώ
όπου κι οι πρόγονοί μου αντίκρισαν τον ήλιο
ξεδίψασαν
πίνοντας ύδωρ
λάλο
και προσευχηθήκανε
στων στοιχείων της Φύσης την φωνή- να γίνει
ο βίος τους ασκηταριό
μέσα σε αρχαία Νάματα και Όρκος
μην παραδώσουνε μια σπιθαμή
από το χώμα που πατούσανε οι λεβεντιές τους…-
Εξαιρετικό ποίημα!
Παρακαταθηκών και δανείων…
Είναι ακριβώς μια παρακαταθήκη: όπως αυτό το τυπικό θησαυροφυλάκιο φυλά και σωρεύει έναν πλούτο, έτσι εδώ αγγίζουμε αυτήν την ακριβή υποθήκη, να τιμάται και να αντιμετωπίζεται με ευθύνη η πατρίδα.
Οι λέξεις μας πονάνε..
Ρούλα, ευχαριστώ!