Μέρες είχα να πιάσω το κουπί της σκέψης μου
να γοργοταξιδέψω στο γαλάζιο της πιο βαθιάς θάλασσας,
αυτής που γνωρίζει καθημερινά φουρτούνες και νηνεμία αντάμα
κι έχει για φάρο την ψυχή…

Δεν φύσηξε ούριος άνεμος ούτε σήμερα, κι ας έχει μποφόρια.

Κανένας συνετός καπετάνιος δεν πιάνει τιμόνι με τέτοια κακοκαιριά…
Το αγαπάει το σκαρί του. Δε θέλει να το δει να χτυπάει στην ξέρα
της αδιαφορίας, στον ύφαλο της κρίσης των αξιών -όχι των
χρηματιστηριακών- αλλά των αξιών της ύπαρξης, και να
χάνεται στο Τρίγωνο των Φρούδων ελπίδων!
Όλα αυτά τα σκέφτεται ο συνετός καπετάνιος…

Ο καπετάνιος όμως στο δικό μου σκαρί θα πιάσει και τιμόνι και κουπί…
Κι ίσως να σταθεί τυχερός να περάσει το καράβι του από τις Συμπληγάδες
Πέτρες της Πατρίδας που καλοδέχτηκε τον Οδυσσέα στην Ιθάκη του
και τους κατατρεγμένους απανταχού της γης στα δαντελωτά ακρογιάλια
του Αιγαίου…

Κι έτσι, με το κουπί της σκέψης μου σχίζω τη φουρτούνα της απέραντης
θάλασσας του “μη” και του “δεν”, πριν γίνω ένα ολοστρόγγυλο μηδέν,
και φωνάζω δυνατά μήπως κι ακούσω την ηχώ της σιωπής μου…

“Πιάσε κουπί, ψυχή μου, να φύγουμε…
Μην ξεχάσεις να καληνυχτήσεις τους γλάρους…”

_

γράφει η Χρυσούλα Πλοκαμάκη