Δέντρο έγινα με θηλιάκαι νερό μου η σκιά σου.Πότισέ με με φιλιάκι απ' τον κορμό μου πιάσου. Πρόσμενα, πρόσμενα, περίμενα να με βρέξεις…Μα είμαι ένα δέντρο που δεν ξέρει από λέξεις.Εμένα, εμένα να προσέχεις, παρακαλώ, το 'χω ανάγκηκαι πρόσεξε το χώμα μου, μην πατήσεις...

Βρέθηκα πεζοπόρος,να αναζητώ νέο κάλεσμα,που ήταν πάντα εκεί,κρυφό, μέσα μου, σαν φως ωραίο. Σαν σπινθήρας που σιγοκαίει,σε στάχτες ασθενικού παρελθόντος,μια φλόγα που ανασαίνει,στο βάθος του είναι μου. Ίσως οι δρόμοι γύρω,κάνουν τον βουνίσιο άνεμο να μην είναι...