Μουδιασμένες οι μέρες
κι ο φόβος, μαργαριτάρι
κρεμασμένο στο λαιμό
άγριος καιρός η σκέψη σου
με ξεγελούν οι σκιές
νιώθω μόνο την ομίχλη
και τα σύννεφα εκείνα,
που κουβαλούν τη βροχή.
Συλλαβίζω στην ψυχή
πετρωμένα φεγγάρια της νύχτας
στις όχθες του ονείρου
γλιστράς και χάνεσαι
λεηλατήσαμε τις μνήμες
και τις σιωπές.
Ξυπόλητη
και δίχως θόρυβο,
κατεβαίνω τη σκάλα
τα κιτρινισμένα γράμματα
περιμένουν στο υπόγειο
πλάι σε σκουριές και παράπονα
ν' αγγίξω πάλι
τη ρωγμή της ψυχής στο φως του κεριού
να ξορκίσω την απουσία σου

 

_

γράφει η Ζωή Δικταίου

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!