Σε ένα σημείο στέκω. Εκείνο που δεν το ‘γγίζει καμιά εποχή. Καμιά ανέραστη επιθυμία. Που δεν το κουνά τίποτα φευγαλέο. Απαντά με σιωπή σε όσους μιλούν επιθετικά. Στέκει πάνω του ένας εαυτός ακατέργαστος και δυσπρόσιτος. Σε αυτό το σημείο που δεν ακουμπάς εύκολα. Κοφτερά τα σημάδια γύρω του. Γεμάτα από λόγια γρίφους, φύλακες της σκέψης που δε θα τους λύσεις εύκολα για να περάσεις το μονοπάτι που οδηγά λίγο πιο μέσα. Ετούτα τα σημεία γδαρμένα είναι. Φτωχά λαμποκοπούν το πλούτο τους και έχουνε δύναμη περισσή. Χτισμένη από τα χτυπήματα που απέκτησαν από τις αδυναμίες τους. Κάθε αδυναμία μια γιορτή στον αέρα. Σαν σφαίρα. Από εκείνες που δεν σκοτώνουν μα απλώνουν στον αέρα αφήνοντας προκλητικό τον ήχο τους. Δοκιμάζοντας τα αυτιά των υπολοίπων. Την τόλμη και το θάρρος τους.

Τούτο το σημείο δεν αγαπά τους φόβους. Γιατί από τούτους φτιάχτηκε. Κάθε που ξεπέρναγε σαν άλογο κάθε φράχτη από τούτους, διέλυε τις μικρές τους παράγκες. Φωτιά έριχνε και έκαιγε μια για πάντα οτιδήποτε νέκρωνε το τοπίο. Οτιδήποτε λογάριαζε αδύνατο το δυνατό. Μια αναπνοή μοναχά το δένει. Εκείνη που αγαπά να χορεύει στα πνεμόνια του. Εκείνη που φυσά και βγάνει απέξω ήχους μινωικούς, ήχους από άλλα χρόνια, από προγόνων και απογόνων αναπνοές μαζί.

Τούτο το σημείο θέλει κόπο και ιδρώτα. Και δεν το κατακτάς εύκολα. Θέλει μια διαδρομή από θυσίες και μια σειρά από σιωπές δύσκολες. Από ανοχές και αντοχές μαζί. Τράβα να δεις ποιος μπορεί. Κοίτα γύρω σου. Δε φτάνει κανείς εύκολα να έχει μια πατρίδα. Μια θέση σε τούτο το χώρο. Μα μοναχά κινείται σαν άστεγος από μέρος σε μέρος. Μετανάστης του μυαλού του. Μια θέση μιμείται κάθε φορά. Γεμίζει από σημεία δανεικά. Ερασιτέχνης ακροβάτης σε τεντωμένο σχοινί βουτά στο κενό και σωριάζεται όπου βρει κάθε φορά γεμίζοντας από πληγές.

Μα εγώ όλα τούτα κάποια στιγμή τα αρνήθηκα. Τα γεύτηκα και τα σιχάθηκα. Τα μίσησα με όλο μου τον εαυτό όταν κατάφερα να τον βρω. Δε με νοιάζει πια. Ούτε τι χρώμα αφήνω γύρω μου. Ούτε τι ματιές θα πέσουνε εδώ πάνω. Έπαψα χρόνια να ταιριάζω. Κι είπα πως όταν δεν ταιριάζεις, μια ολιά είσαι από το τέρμα. Από εκείνο το σημείο το ήρεμο. Που δεν χρειάζεται ελπίδες για να ελπίζει. Που δεν χρειάζεται να ελπίζει για να ζει.

Σε τούτο το σημείο στέκω. Μοναχικοί γυρνάμε όλοι εμείς και λίγοι. Μικρός ο κόσμος μας. Μα ας είναι δα… Το έμαθα χρόνια κι αυτό. Πως όταν διαφέρεις, ο κόσμος μακραίνει. Τα χέρια λιγοστεύουν. Οι μεγάλες κουβέντες φθείρονται. Θέλει καμιά φορά δυο κόσμους σκέψεις, δυο κόσμους βήματα για να βρεις το θάρρος να πλησιάσεις. Να δεχτείς. Να ακολουθήσεις.

Τούτο το σημείο δεν σε καλεί. Ούτε σε προσκαλεί. Ούτε θα σε προσκαλέσει να φτάσεις. Πρέπει να μην μπορείς να κοιμάσαι τα βράδια. Πρέπει να σε τρώει η νύχτα. Να σε ενοχλεί το φεγγάρι. Να σε πειράζει το στρώμα. Να σε διαολίζει ένας εφιάλτης και να σε μαγνητίζει ένα όνειρο. Και όχι όποιο και όποιο όνειρο. Μα εκείνο το μικιό που σου λέει ή τώρα ή ποτέ!