Γνωρίζεις άνθρωπο και θαρρείς πως γνωρίζεις ανθρώπους. Μοιράζεσαι μαζί τους κακές και καλές στιγμές σας. Προσπαθείς να είσαι πάντοτε δίπλα τους, πρώτα από αγάπη κι ύστερα από φιλότιμο, αναγνωρίζοντάς τους πως κι εκείνοι βρέθηκαν πλάι σου στις δύσκολες στιγμές σου. Ξεχνάς όσα έχεις εσύ προσφέρει, όχι τόσο οικονομικά, όσο ηθικά και συναισθηματικά. Ξεχνάς πως όταν δεν υπήρχε κανείς πλάι τους και υπέφεραν, εσύ ήσουν εκεί, κερί αναμμένο. Εκείνο που μετράει για σένα είναι το πώς και πότε στάθηκαν εκείνοι πλάι σου και αυτό τους αναγνωρίζεις.
Κι έρχεται μια μέρα που αυτοί οι άνθρωποι έχουν εξαφανιστεί από τη ζωή σου. Σε αγνοούν επιδεικτικά, όσο κι αν προσπαθείς να κρατήσεις τούτη τη φιλία ζωντανή. Και αρχίζεις κι αναρωτιέσαι τι έχεις κάνει λάθος, αν και πού μπορεί να τους πείραξες. Βάζεις το μυαλό σου σε σκέψεις ατελείωτες και ψάχνεις να βρεις το λάθος σου για να σε τιμωρήσεις. Μάταιος κόπος.
Και μια ωραία πρωΐα συνειδητοποιείς πως εκείνοι δεν είχαν τα δικά σου συναισθήματα. Και πάλι, όμως. Δε γίνεται, τις ώρες τουλάχιστον που πονούσαν και βρίσκονταν σε δεινή θέση, τόσο οικονομική όσο και ηθική και συναισθηματική κι εσύ βρισκόσουν στο πλάι τους, πρόσφερες όσα μπορούσες, πολλές φορές κι εκείνα που δεν μπορούσες, για να νιώσουν καλύτερα. Δεν μπορεί, λοιπόν, αυτές τις ώρες να μην είχαν κι εκείνοι τα ίδια με σένα συναισθήματα. Δεν μπορεί να ήταν τόσο κενοί και συμφεροντολόγοι. Δεν μπορεί, για άλλη μια φορά, να έπεσες τόσο έξω, να δέθηκες τόσο λάθος με λάθος ανθρώπους. Μπορεί, βέβαια, να νιώθουν κι εκείνοι το ίδιο ή να είναι κάτι που μόνο εσύ βλέπεις, όπως μπορεί κι εκείνοι να βλέπουν όσα εσύ όχι.
Και σου μένει, από όλο αυτό το αλισβερίσι, στην αρχή τουλάχιστον, μια πικρία, σαν να έχεις καταπιεί ένα ολόκληρο μπουκαλάκι κινίνο. Και σαν περάσει ο καιρός, και αφού έχεις αναλωθεί να βρεις πού και αν έχεις φταίξει, τους καλιορίζεις, γιατί σε έμαθαν πως άξιζε τον κόπο να δώσεις. Άξιζε τον κόπο ν’ ανταποδώσεις όσα εισέπραξες, και με τόκο. Και νιώθεις, τελικά, όμορφα με τον εαυτό σου, γιατί παρ’ όλο που στη ζωή σου βρέθηκαν αρκετοί τέτοιοι άνθρωποι, εσύ δεν άλλαξες. Εσύ συνέχισες να πιστεύεις στον άνθρωπο. Συνέχισες να πιστεύεις στο δόσιμο και στην αλληλεγγύη. Συνέχισες να πιστεύεις σε σένα, να πιστεύεις στο αύριο, στο όμορφο και στην καινούρια μέρα, γιατί, ναι, εκεί έξω υπάρχουν κι εκείνοι που αναγνωρίζουν το δικό σου δόσιμο, όσο εγωιστικό κι αν φαίνεται.
Και όπως λέει και κάποιος: Εσύ ήθελες να δώσεις, άρα, μην περιμένεις αντάλλαγμα. Μέσα από αυτό το δόσιμο, εσύ νιώθεις γεμάτος και ικανοποιημένος. Η δική σου αυτή ανάγκη, δεν είναι απαραίτητο να είναι ανάγκη και των άλλων.
Μπορεί και να έχει και δίκιο. Το μόνο βέβαιο είναι πως αυτοί οι άνθρωποι σε βοήθησαν να αποκτήσεις περισσότερες εμπειρίες και σοφία. Αυτοί σε βοήθησαν να προσπαθείς να γίνεις καλύτερος άνθρωπος.
-
γράφει η Αθηνά Μαραβέγια
Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!
“Εσύ ήθελες να δώσεις, άρα, μην περιμένεις αντάλλαγμα. Μέσα από αυτό το δόσιμο, εσύ νιώθεις γεμάτος και ικανοποιημένος.” Αυτό είναι αλήθεια κι έτσι προχωράμε ένα βήμα παρακάτω. Πολύ ωραίο το κείμενό σας Αθηνά, γεμάτο αλήθειες.
Βγάζει ένα μικρό παράπονο ο μονόλογος σου σήμερα αγαπημένη μου Αθηνά το οποίο κατά καιρούς με παιδεύει κι έμενα!!!!! Αλλά όταν παιδεύω την ψυχή μου για λίγο ανταμώνω αυτό το(Εσύ ήθελες να δώσεις, άρα, μην περιμένεις αντάλλαγμα) και τότε τακτοποιούνται όλα όπως και στο κείμενό σου!!!!! Την αγάπη μου και την καλημέρα μου!!!!!!!!!!
Καλό απόγεμα Κυριακής, Χριστίνα Σουλελέ!!!!!!!!
Πράγματι, έτσι είναι. Δίνεις για σένα, γιατί εσύ το θέλεις. Τώρα, εάν ο άλλος το εκτιμήσει, έχει καλώς, εάν όχι, πάλι έχει καλώς. Εσύ έκανες αυτό που ένοιωσες!!!
Ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο!!!!!! Και ας έχουμε μια καλή βδομάδα!!!!!!!!!!!!!
Σοφία μου, αν δεν μου το κοινοποιούσες, δεν θα το είχα δει….
Τελευταία, για κάποιον τεχνικό, μάλλον, λόγο, δεν ενημερώνομαι…
Ναι, κορίτσι μου, έχει παράπονο, αυτό που μας πιάνει όλους, αλλά από την άλλη, έρχεται η συναισθηματική λογική και σε βάζει στη θέση σου: Δεν ήθελες εσύ να δώσεις; Τότε γιατί γκρινιάζεις;;;
Φιλιά πολλά και σ’ ευχαριστώ διπλά!!!!!!!!!!!!!
Καλή μας βδομάδα, κιόλας!!!!!!!!!!!!!!!!
Έιιιιι, ψιτ….
Ανώνυμος = Αθηνά Μαραβέγια
Δύσκολες και σπάνιες οι αληθινές φιλίες. Βέβαια, πάντα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Μας προβλημάτισες ευχάριστα, Αθηνά.
Επειδή με βγάζει “ανώνυμος”, είμαι η Αθηνά αυτοπροσώπως!!!!!!!!!
Βάσω μου, σ’ ευχαριστώ πολύ!!!!!!!!
Η αλήθεια είναι πως είναι σπάνιες οι πραγματικές φιλίες, αλλά, όπως και να έχει, από τη στιγμή που κάποιος χαίρεται με το δόσιμο, θαρρώ πως αυτό μετράει.
Καλή μας βδομάδα και καλό βράδυ!!!!!!!!
Δύσκολος ο δρόμος της φιλίας…αλλά όσο κι αν κρατήσει…αφήνει πάντα μια γεύση διαφορετική που εμπλουτίζει την ψυχή… Και η πικρή γεύση καμιά φορά είναι αναγκαία… Αθηνά μου
Έτσι είναι όπως τα λες, Μάχη μου!!!
Πάντοτε βγαίνουμε κερδισμένοι από μια γνωριμία, ανταλλαγή και πόσο μάλλον φιλία!!!!!!
Ακόμα και η όποια πικρία, που δεν πρέπει να υπάρχει όπως λέει, κι αυτή κέρδος είναι!
Σ’ ευχαριστώ πολύ και σε φιλώ!!!!!!!!!!!