Ψυχή της νύχτας που αγρυπνά στα βλέφαρα του κόσμου

6.04.2016 | Ποίηση | 10 |

Σκεφτόμουν πως από τη Δύση
να κλέψω μιαν αχτίδα φως
να το κρεμάσω στο φεγγίτη
να γίνει η πόρτα σου ουρανός.

Τώρα που φεύγω δε σε νοιάζει
κι ούτε σωπαίνεις, ούτε κλαις
ούτε ρωτάς τι με πειράζει
σ' ένα τσιγάρο όλα τα καις.

Στο δρόμο νόμιζα θα τρέξεις
γύρισε πίσω να μου πεις
όμως παγώσανε οι λέξεις
έφυγα, δίχως να με δεις.

Ψυχή της νύχτας που αγρυπνά
στα βλέφαρα του κόσμου
κι ύστερα κλέβει την αυγή
τις μυρωδιές του δυόσμου
κυματισμοί κρυστάλλινοι
μες της καρδιάς τα βάθη
βουλιάξανε τα σ' αγαπώ
και τα δικά σου λάθη.

Να σε ξεχάσω κι ας χαθώ
στις προσευχές του ανέμου
δεν έχω πια να φοβηθώ
σκιές του πεπρωμένου.

Με τ' άγριο μπλε η θάλασσα
ξορκίζει τα ναυάγια
τα όνειρα που χάλασα
στης λήθης τα καρνάγια
παίρνει τα σύννεφα ο καιρός
κι ανοίγει άλλο χάρτη
στον ουρανό μου... τυχερός
δεν θα 'σαι πια κι αντάρτης.

γράφει η Ζωή Δικταίου

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!

Σχετικά

Επιμέλεια κειμένου

Νίκος Φάκος

Μελισσουργώ, διαβάζω και γράφω. Σ' αυτά τα τρία αντίβαρα ακροβατώ και ζω στιγμές. Σ' αυτήν την πορεία βρέθηκα στην όμορφη οικογένεια του δικτυακού τόπου τοβιβλίο.net όπου φιλοξενούνται γραπτά μου. Πιστεύω ότι η δύναμη της γλώσσας έχει μία απειρίζουσα εντροπία και η γραφή είναι ο μοχλός που αποτυπώνει την ύπαρξή μας. Ίσως και τη ματαιοδοξία μας. Ζω στην όμορφη Κύμη και έχω ως το σημείο ισορροπίας μου τις δυο μου κόρες.

10 Σχόλια

Άννα Ρουμελιώτη στο 06/04/2016 σε 10:28 πμ

Πόσο όμορφες εικόνες αναδύουν οι στίχοι σας Ζωή!Θαυμάσιο ποίημα!!
Απάντηση
Λένα Μαυρουδή Μούλιου στο 06/04/2016 σε 1:53 μμ

”…Στο δρόμο νόμιζα θα τρέξεις /γύρισε πίσω να μου πεις/όμως παγώσανε οι λέξεις/έφυγα δίχως να με δεις”..
Πόσες φορές δεν την έχουμε ζήσει λίγο πολύ όλοι μας τη σκηνή τούτη! Και πόσο μα την αλήθεια δεν το μετανιώσαμε που από εγωισμό θες, υπερηφάνεια θες, μαρμάρωσαν τα πόδια και όχι δεν τρέξαμε πίσω από την Αγάπη που έφευγε …Κατασυγκινήθηκα!
Απάντηση
Σοφία Ντούπη στο 06/04/2016 σε 4:10 μμ

Να σε ξεχάσω κι ας χαθώ
στις προσευχές του ανέμου
δεν έχω πια να φοβηθώ
σκιές του πεπρωμένου.
Ναι… τι να πω;;;; Δεν έχω λόγια… υπέροχο!!!
Απάντηση
Ζωή Δικταίου στο 07/04/2016 σε 12:25 πμ

Ας έχει το Φως, εκεί που γέρνουν οι σιωπές, εκεί που ποτέ δε γερνούν οι ψυχές, ας έχει δρόμο η συγκίνηση. Ευχαριστώ.
Απάντηση
Ανώνυμος στο 07/04/2016 σε 12:25 πμ

Υπέροχο!!!
Απάντηση
Ζωή Δικταίου στο 07/04/2016 σε 12:30 πμ

Λένα, εσύ που πασπαλίζεις άχνη ζάχαρη, πάνω στα σημάδια της ψυχής και πάνω εκεί μου ζωγραφίζεις μια νότα, για να με προστατεύσεις και μου λες μυστικά να μη βλέπω, μα να ακούω και μαγεύομαι, από τη δύναμη της μουσικής και της Αγάπης σου. Καλή σου νύχτα και ξέρεις, αγαπώ τους αγγέλους…
Απάντηση
Ζωή Δικταίου στο 07/04/2016 σε 12:34 πμ

Ας έχει η Αγάπη ουρανό Σοφία.
Απάντηση
Μάχη Τζουγανάκη στο 07/04/2016 σε 1:15 πμ

αυτοί οι αποχωρισμοί που πονάνε…κι αυτή η επιβολή στη μνήμη να γίνει φτωχή ….ιδιαιτέρως πιεστική

Καλό σου ξημέρωμα Ζωή…
Απάντηση
Ζωή Δικταίου στο 07/04/2016 σε 1:21 πμ

Αυτό το αχ του χωρισμού, απ’ τα στερνά του κόσμου / γίνεται αλάτι στην πληγή και μυρωδιά του δυόσμου… Καλό ξημέρωμα Μάχη.
Απάντηση
Ανώνυμος. στο 07/04/2016 σε 11:22 πμ

Εξαιρετικό..τι να πω …με συγκινήσατε!!!
Απάντηση