Ψυχή της νύχτας που αγρυπνά στα βλέφαρα του κόσμου

10 Σχόλια

1. 

   Άννα Ρουμελιώτη στο 06/04/2016 σε 10:28 πμ

   Πόσο όμορφες εικόνες αναδύουν οι στίχοι σας Ζωή!Θαυμάσιο ποίημα!!

   Απάντηση
2. 

   Λένα Μαυρουδή Μούλιου στο 06/04/2016 σε 1:53 μμ

   ”…Στο δρόμο νόμιζα θα τρέξεις /γύρισε πίσω να μου πεις/όμως παγώσανε οι λέξεις/έφυγα δίχως να με δεις”..
   Πόσες φορές δεν την έχουμε ζήσει λίγο πολύ όλοι μας τη σκηνή τούτη! Και πόσο μα την αλήθεια δεν το μετανιώσαμε που από εγωισμό θες, υπερηφάνεια θες, μαρμάρωσαν τα πόδια και όχι δεν τρέξαμε πίσω από την Αγάπη που έφευγε …Κατασυγκινήθηκα!

   Απάντηση
3. 

   Σοφία Ντούπη στο 06/04/2016 σε 4:10 μμ

   Να σε ξεχάσω κι ας χαθώ
   στις προσευχές του ανέμου
   δεν έχω πια να φοβηθώ
   σκιές του πεπρωμένου.
   Ναι… τι να πω;;;; Δεν έχω λόγια… υπέροχο!!!

   Απάντηση
4. 

   Ζωή Δικταίου στο 07/04/2016 σε 12:25 πμ

   Ας έχει το Φως, εκεί που γέρνουν οι σιωπές, εκεί που ποτέ δε γερνούν οι ψυχές, ας έχει δρόμο η συγκίνηση. Ευχαριστώ.

   Απάντηση
5. 

   Ανώνυμος στο 07/04/2016 σε 12:25 πμ

   Υπέροχο!!!

   Απάντηση
6. 

   Ζωή Δικταίου στο 07/04/2016 σε 12:30 πμ

   Λένα, εσύ που πασπαλίζεις άχνη ζάχαρη, πάνω στα σημάδια της ψυχής και πάνω εκεί μου ζωγραφίζεις μια νότα, για να με προστατεύσεις και μου λες μυστικά να μη βλέπω, μα να ακούω και μαγεύομαι, από τη δύναμη της μουσικής και της Αγάπης σου. Καλή σου νύχτα και ξέρεις, αγαπώ τους αγγέλους…

   Απάντηση
7. 

   Ζωή Δικταίου στο 07/04/2016 σε 12:34 πμ

   Ας έχει η Αγάπη ουρανό Σοφία.

   Απάντηση
8. 

   Μάχη Τζουγανάκη στο 07/04/2016 σε 1:15 πμ

   αυτοί οι αποχωρισμοί που πονάνε…κι αυτή η επιβολή στη μνήμη να γίνει φτωχή ….ιδιαιτέρως πιεστική

   Καλό σου ξημέρωμα Ζωή…

   Απάντηση
9. 

   Ζωή Δικταίου στο 07/04/2016 σε 1:21 πμ

   Αυτό το αχ του χωρισμού, απ’ τα στερνά του κόσμου / γίνεται αλάτι στην πληγή και μυρωδιά του δυόσμου… Καλό ξημέρωμα Μάχη.

   Απάντηση
10. 

    Ανώνυμος. στο 07/04/2016 σε 11:22 πμ

    Εξαιρετικό..τι να πω …με συγκινήσατε!!!

    Απάντηση