Ψυχή της νύχτας που αγρυπνά στα βλέφαρα του κόσμου

6.04.2016

Ζωή Δικταίου
Ποίηση

Σκεφτόμουν πως από τη Δύση
να κλέψω μιαν αχτίδα φως
να το κρεμάσω στο φεγγίτη
να γίνει η πόρτα σου ουρανός.

Τώρα που φεύγω δε σε νοιάζει
κι ούτε σωπαίνεις, ούτε κλαις
ούτε ρωτάς τι με πειράζει
σ' ένα τσιγάρο όλα τα καις.

Στο δρόμο νόμιζα θα τρέξεις
γύρισε πίσω να μου πεις
όμως παγώσανε οι λέξεις
έφυγα, δίχως να με δεις.
 
Ψυχή της νύχτας που αγρυπνά
στα βλέφαρα του κόσμου
κι ύστερα κλέβει την αυγή
τις μυρωδιές του δυόσμου
κυματισμοί κρυστάλλινοι
μες της καρδιάς τα βάθη
βουλιάξανε τα σ' αγαπώ
και τα δικά σου λάθη.
 
Να σε ξεχάσω κι ας χαθώ
στις προσευχές του ανέμου
δεν έχω πια να φοβηθώ
σκιές του πεπρωμένου.

Με τ' άγριο μπλε η θάλασσα
ξορκίζει τα ναυάγια
τα όνειρα που χάλασα
στης λήθης τα καρνάγια
παίρνει τα σύννεφα ο καιρός
κι ανοίγει άλλο χάρτη
στον ουρανό μου... τυχερός
δεν θα 'σαι πια κι αντάρτης.

 

_

γράφει η Ζωή Δικταίου

Μην ξεχνάτε πως το σχόλιό σας είναι πολύτιμο!

Ακολουθήστε μας!

Οδηγός ιστοσελίδας

site map

Αρχείο

Διαβάστε κι αυτά

Πού να αναπαυτεί το βλέμμα;

Πού να αναπαυτεί το βλέμμα;

  Κατάκοπος ο νους απόθεσε απέναντι το βλέμμα στου γέροντα την όψη Ανέβασα πάλι πυρετό το παιδί θέλει παπούτσια τηλεφώνησε η Μαρία Ήρεμος ο παππούς στη μοναξιά του σε συνομιλητή αόρατο μοιάζει να ψιθυρίζει Το τιμολόγιο ανείσπρακτο αγάπη μου, της είπα Μα όχι, έχει...

Αποτυχίαι

Αποτυχίαι

  Αποτυχίαι εισίν άπασαι αι προσπάθειαι ημών κι όλο το γυροφέρνουμε όλο παρακαλούμε την τύχην δια λίγη λύπησιν· κι απογοητευμένοι εκ της εκβάσεως την τύχη ποδοπατούμε αρπάζουμε λεηλατούμε κι ούτε ρωτούμε τους καλούς τρόπους κάπου παρατούμε κι ανθούμε.   _...

Η κλεψύδρα

Η κλεψύδρα

Κι έρχεται το πλήρωμα του χρόνου. Και συνειδητοποιείς δεν υπάρχουν περιθώρια για ανοχές. Έζησες, προσπαθώντας όσο γινόταν να καταλαβαίνεις τους άλλους να ανέχεσαι συμπεριφορές λόγια, πράξεις κι όταν αντιλαμβάνεσαι πως η κλεψύδρα τελειώνει κοιτάζεις τον εαυτό σου....

10 σχόλια

10 Σχόλια

  2. Λένα Μαυρουδή Μούλιου
    Λένα Μαυρουδή Μούλιου στο 06/04/2016 σε 1:53 μμ

    ”…Στο δρόμο νόμιζα θα τρέξεις /γύρισε πίσω να μου πεις/όμως παγώσανε οι λέξεις/έφυγα δίχως να με δεις”..
    Πόσες φορές δεν την έχουμε ζήσει λίγο πολύ όλοι μας τη σκηνή τούτη! Και πόσο μα την αλήθεια δεν το μετανιώσαμε που από εγωισμό θες, υπερηφάνεια θες, μαρμάρωσαν τα πόδια και όχι δεν τρέξαμε πίσω από την Αγάπη που έφευγε …Κατασυγκινήθηκα!

    Απάντηση
  3. Σοφία Ντούπη
    Σοφία Ντούπη στο 06/04/2016 σε 4:10 μμ

    Να σε ξεχάσω κι ας χαθώ
    στις προσευχές του ανέμου
    δεν έχω πια να φοβηθώ
    σκιές του πεπρωμένου.
    Ναι… τι να πω;;;; Δεν έχω λόγια… υπέροχο!!!

    Απάντηση
  4. Ζωή Δικταίου
    Ζωή Δικταίου στο 07/04/2016 σε 12:25 πμ

    Ας έχει το Φως, εκεί που γέρνουν οι σιωπές, εκεί που ποτέ δε γερνούν οι ψυχές, ας έχει δρόμο η συγκίνηση. Ευχαριστώ.

    Απάντηση
  5. Ανώνυμος
    Ανώνυμος στο 07/04/2016 σε 12:25 πμ

    Υπέροχο!!!

    Απάντηση
  6. Ζωή Δικταίου
    Ζωή Δικταίου στο 07/04/2016 σε 12:30 πμ

    Λένα, εσύ που πασπαλίζεις άχνη ζάχαρη, πάνω στα σημάδια της ψυχής και πάνω εκεί μου ζωγραφίζεις μια νότα, για να με προστατεύσεις και μου λες μυστικά να μη βλέπω, μα να ακούω και μαγεύομαι, από τη δύναμη της μουσικής και της Αγάπης σου. Καλή σου νύχτα και ξέρεις, αγαπώ τους αγγέλους…

    Απάντηση
  8. Μάχη Τζουγανάκη
    Μάχη Τζουγανάκη στο 07/04/2016 σε 1:15 πμ

    αυτοί οι αποχωρισμοί που πονάνε…κι αυτή η επιβολή στη μνήμη να γίνει φτωχή ….ιδιαιτέρως πιεστική

    Καλό σου ξημέρωμα Ζωή…

    Απάντηση
  9. Ζωή Δικταίου
    Ζωή Δικταίου στο 07/04/2016 σε 1:21 πμ

    Αυτό το αχ του χωρισμού, απ’ τα στερνά του κόσμου / γίνεται αλάτι στην πληγή και μυρωδιά του δυόσμου… Καλό ξημέρωμα Μάχη.

    Απάντηση
  10. Ανώνυμος.
    Ανώνυμος. στο 07/04/2016 σε 11:22 πμ

    Εξαιρετικό..τι να πω …με συγκινήσατε!!!

    Απάντηση

Υποβολή σχολίου