Τα χρόνια που πέρασαν.
Ελπίδες γιομάτες αγάπη, αυταπάρνηση, θυσία, μα τώρα όλες φρούδες, απέλπιδες.
Γιατί άραγε γίναμε όλοι έτσι;
Τι είναι αυτό που μας κρατάει ακόμα;
Μάλλον η ανθρωπιά μας, το φιλότιμό μας, δεν έχει εξαντληθεί και δεν έχει πλήρως απορροφηθεί από τα διάφορα συμβάντα, δολοπλοκιών και διαφόρων εγκλημάτων ψυχής.
Πόσα άτομα δε νοσταλγούμε εκείνα τα όμορφα αθώα χρόνια, που ’χε συσπειρωθεί η οικογένεια, που όλοι είχανε να πουν και μια καλή κουβέντα, μα αλόγιστα και άσκοπα κανενός δεν του πέρναγε από το μυαλό να προσβάλλει, να κακομεταχειριστεί φραστικά τον άλλον, έστω και αν δεν τον ήξερε καλά.
Μα τα χρόνια πέρασαν,
ήρθαν οι ρυτίδες
Έτσι καταφθάσανε
Στα δικά μας καταιγίδες
Χρόνια που περάσανε
Και δεν ξαναγυρνούνε
Έχε χαρά, έχε προκοπή
Λένε και το γλεντούνε.
Αυτά τα λόγια, υπό τύπου δυο στροφών, τα ’χω συντροφιά μου, τα κρύα βράδια μοναξιάς και απαρηγόρητης θλίψης, που αφήσαμε ευκαιρίες ζωής να μας προσπεράσουν αλλά και πάλι να μην καταλαγιάσουν.
Έτσι τώρα που το σκέφτομαι και πάλι, λέω δεν πειράζει, κάλλιο αργά παρά ποτέ.
_
γράφει η Άννα Ζανιδάκη
0 Σχόλια