Σαν θα γράψεις 180 μοίρες
εγώ δεν θα είμαι εδώ.
Μια απουσία θα φορώ.
Σαν παρουσία.

Τον Απρίλη φοράμε τη μυρωδιά της Άνοιξης.
Κρατώντας κόκκινα αυγά^.
Ευτυχία που τσουγκρίζει.

Δε θα σου ευχηθώ.
Θα στρίψω το κεφάλι.
Σα θυμωμένο παιδί.

Η Άνοιξη έχει ένα βέβαιο σχήμα.
Ούτε στρογγυλή.
Ούτε τετράγωνη.
Ούτε ορθογώνια.
Καμία γεωμετρία που να τη χωρά.

Σαν θα μιλήσεις
ο ήχος της φωνής σου στο κενό.
Δεν ταξιδεύουν οι σιωπές.
Κι ας φωνάζουν.

Η ανθοφορία μοιάζει αν το σκεφτείς
με την ανθρώπινη αναπαραγωγή.
Γεννιόμαστε, μυρίζουμε ευωδία^.
Υύστερα μαδάμε.
Χώμα.

Σαν θα επιστρέψεις εγώ
θα έχω ήδη επιστρέψει.
Σε διαφορετικό σημείο
από εκείνο που με άφησες.

Λένε πως μια Άνοιξη φτάνει για να αγαπάς.
Μα δύσκολο πια να τις μετράς.
Πόσες να φτάσουν.
Δυσκολεύουν οι ανάμεσα εποχές
και χάνεις το μέτρημα.

Δε θα συναντηθούμε.
Δε θα αγκαλιαστούμε.
Δε θα φωνάξουμε. Όχι.
Οι φωνές δε θα κάνουν ηχώ.

Ο Μάης μόνο. Ναι ο Μάης.
Ίσως αυτός ο μήνας
να μπορεί να διαγράψει.
Τα τερτίπια του Απρίλη.
Τα γδαρσίματα του Μάρτη.
Κι ύστερα στοχαστικά
αυτός να μπορεί
να αποφασίσει 
την λήθη ή την ανάμνηση.

Σαν θα γράψεις 180 μοίρες
εγώ θα κάνω στροφές.
Τις δικές μου.
Δεν ξέρω σε ποια μοίρα ανήκει
η δική μας.
Μα τόσες στροφές μπερδεύουν τη γη
κι αργεί η Άνοιξη να ακουμπήσει
σε μια εικόνα χρωματιστή.