Φιγούρα γραφική. Σε περίμενα και πάλι να φανείς. Έξω από το περίπτερο με τα περιοδικά και τις τυχερές σακούλες για τα πιτσιρίκια. Λογάριαζα τη δική μου τύχη σε τούτα τα πρωινά. Κοιτούσα τους τίτλους στις εφημερίδες και έφτιαχνα με το νου μου ένα εξώφυλλο που να μας χωρά. Με εκείνες τις λαμπερές φωτογραφίες, τις σικέ. Πειράζει που σε ήθελα έτσι; Να φτάναμε λέει σε τούτες τις φυλλάδες από λυσσασμένους παπαράτσι που διψάνε για τέτοιους έρωτες. Χαμόγελα και αστραφτερές- δήθεν μυστικές – μας εμφανίσεις.

Θα μου παίρναν συνέντευξη και θα έλεγα πως είναι κάτι προσωπικό, κοκκινίζοντας ελαφρά. Θα έβαζα το χέρι στο στόμα γελώντας, σαν θα ρωτάγανε αν σκεφτόμαστε σοβαρά το ενδεχόμενο γάμου. Κι ύστερα θα κοίταζα πονηρά εσένα. Εσύ θα γέλαγες δυνατά και θα πιανόμασταν χέρι- χέρι πετώντας ένα ωραίο τσιτάτο. «Ε, ακόμα είναι νωρίς. Αρκεί που μετράμε ευτυχίες…». Θα γελούσε και η πονηρή δημοσιογράφος και θα έγραφε στο εξώφυλλο «Ένα ευτυχισμένο ζευγάρι, λίγο πριν ανεβεί τα σκαλιά της εκκλησίας».

Φιγούρα γραφική. Σε περίμενα λίγο πιο πέρα από το περίπτερο και έξω από την καφετέρια. Μυρίζει ο καμένος εσπρέσο και μυρίζω με νοσταλγία την κάθε σου κίνηση, σχεδόν σαν ιεροτελεστία. Παραγγέλνεις ψιθυριστά ίσα που ακούγεσαι και κοιτάς μαγνητισμένα νυσταγμένος τη μηχανή που θα σε σώσει από την ολική κατάρρευση. Πόσες φορές σου γέλασα βλέποντάς σε να λαχταράς. Έτσι σε λαχταρούσα και εγώ. Σαν καφεΐνη. Δεν είναι υπερβολή αν το σκεφτείς. Να σε έπινα σε ένα από τα χάρτινα κυπελάκια του μαγαζιού. Σκέτο. Με μια ανάσα…

Στο δρόμο περνούν κουστουμαρισμένοι για τις δουλειές τους. Ίδιο σκηνικό. Κρατούν τους χαρτοφύλακές τους και τις τσάντες με τα λάπτοπ. Μιλάνε σε κινητά ή φοράνε εκείνα τα τεράστια ακουστικά σαν μύγες. Αν το σκεφτείς πιο απρόσωπη εποχή δε ζήσαμε. Θέλω να στο πω. Θέλω να συμφωνήσεις μαζί μου. Απαντάμε βιαστικά σε μηνύματα και γελάμε συνεχώς σε ένα τεράστιο κινητό. Κάποτε γελάγαμε με τα υπερμεγέθη κινητά μας, τις «παντόφλες» μας με την πράσινη οθόνη και το φιδάκι. Τώρα τα αγοράζουμε τεράστια για να χωράνε όλη μας τη ζωή. Εφαρμογές και εφαρμογές κατακλύζουν τις σκέψεις μας και λειτουργούν σχεδόν αγχωτικά, μηδενίζοντάς την ύπαρξή μας. Την κομματιάζουν σε ηλεκτρονικά κομμάτια. Τεμαχισμένοι περπατάμε στο δρόμο. Καμιά φορά κοιτάζω στο δρόμο μήπως και βρω κάποιες στάλες από αίμα, μήπως και βρω σημάδια αληθινής ζωής.

Έτσι σε βρήκα και εσένα, ανάμεσα σε όλους αυτούς. Να απαντάς σε ένα από εκείνα τα μηνύματα. Μπλε, μωβ ή γαλάζιο δεν έχει σημασία. Λογικά δε θα σε πρόσεχα έτσι όπως είχες βυθιστεί στη χλιδάτη σου οθόνη, μα κάποιο παράθυρο σε εκείνον τον κόσμο σε έκανε και γέλασες τόσο οικεία. Και ήταν τέτοιο το χαμόγελό σου, που με σημάδεψε. Πήρε έναν ανεξίτηλο μαρκαδόρο και έφτιαξε μια καρδιά στο χέρι. Σου γέλασα ασυνείδητα. Με κοίταξες με απορημένο βλέμμα. Από εκείνα που έχουμε όταν συναντάμε γνωστούς που για κάποιο λόγο έχουμε ξεχάσει. Ύστερα με κοίταξες από πάνω ως κάτω. Κι εγώ απολάμβανα λάγνα ετούτο το ταξίδι στο βλέμμα σου. Ύστερα, με μεγαλύτερη άνεση με κοίταξες βαθιά στα μάτια και με χαιρέτησες με ένα χαμόγελο. Σου το άρπαξα, σκέφτηκα. Τούτο δε θα χωρέσει σε κανένα μαραφέτι. Καμία αλληλουχία από 0 και 1 δε θα το κλέψει.

Φιγούρα γραφική, εκεί στο στενό με τα μαγαζιά και τον κόσμο, κρατώ μια καρδιά στο χέρι και σε περιμένω. Δίπλα από το περίπτερο. Έξω από την καφετέρια που παραγγέλνεις τον καφέ σου. Στο στενό με τους βιαστικούς κουστουμαρισμένους. Σε φορώ στο χέρι. Σε κρατώ στην καρδιά. Σα μπαλόνι που δεν αφήνω με τίποτα να το πάρει ο αέρας. Σαν παιδί που φοβάται μην του το κλέψει ο αέρας και ο ουρανός και σφίγγει περισσότερο την παλάμη σε γροθιά. Έτσι νιώθω και πάλι. Έτσι σε καρτερώ. Έτσι σε ποθώ.

Θα περάσεις άραγε και σήμερα από εδώ; Θα σου πω το όνομά μου ή θα κρυφτώ και πάλι πίσω από τις πρωινές εφημερίδες; Φορώ τα δικά μου ακουστικά και κάνω check in στο κινητό. Μια κουκίδα σε μια γωνία στο χάρτη είμαι και εγώ. Ακούω το «A cry for love»[1] και δακρύζω. Δηλώνω τρέμοντας το νέο μου status: «Νιώθω μόνη» παρέα με ένα θλιμμένο εικονίδιο ταιριαστό και πατάω Δημοσίευση. Άραγε πόσα Likes θα μαζέψω;

[1] “A cry for love”  The Black Heart Procession