Εξεπλάγην Αλήθεια σάς λέγω Μέρες που είναι Καθώς όλα βαίνουν Ρυθμικά γιορτινά με χειραψίες ευχών χαμογελά και αγκαλιές αγάπης στο δι’ ευχών ημάς Εξεπλάγην Αλήθεια σας λέγω Φίλος ξεχωριστός Στο πάνω πάνω μέρος Εξέχουσας θέας Συντετριμμένος Από την καθ' ομολογία του...

"Τι με κοιτάς;" με ρώτησες και πριν προφτάσω ν' απαντήσω μελωδικά ψιθύριζες "Μαζί...Μαζί... για πάντα." Κρατούσες ανοιχτή τη πόρτα στο φεγγάρι. Ηδονικά γλιστρούσες στα πιο βαθιά μυστήρια των πόθων. Με δάμαζες σαν άγριο θηρίο. Τι επικίνδυνη μάσκα στα δειλινά των...

Το κρύο βρίσκει ένα σωρό ιδανικές κρυψώνες να τρυπώνει στη μελανιασμένη του ελπίδα που έχει σταματήσει από καιρό ν΄αναπνέει η βυθισμένη ματιά του στη θλίψη αμίλητη σ΄έναν εφιάλτη που δεν ήθελε. [...] _ γράφει η Ασημίνα...

Άδεια η κάμαρη μ’ ένα τσιγάρο συντροφιά. Το φως λιγοστό, σκιά λειψή που γέρνουν οι ώμοι της σε μια κόλλα χαρτί. Οι λέξεις λυγμοί, σιωπές που καίνε αλύπητα. [...] _ γράφει η Ασημίνα...

Μη μου λες για καινούργια καυτά γεγονότα για τις νέες τιμές της Φερράρι Πες μου μόνο αν ανθίσαν τ’ ανοιξιάτικα ρόδα κι αν μας δει αγκαλιά το φεγγάρι. [...] _ γράφει η Ασημίνα...

Η νύχτα στην πόλη πέφτει θλιμμένη σελήνη τα φώτα γυρνάς και βρίσκεις βράδια χαμένα και ρημάδια. Στο διάβα μιας παραλίγο πίστης Πως κάποτε Υπάκουσες τις διαταγές μου Και όχι την δική σου εκλογή. Έτσι μου ’χες πει. Έπειτα ήρθε το ταξίδι σαν τα πουλιά που πάνε ομαδικά...

Η οσμή βαριά, η μούχλα της υγρασίας χτυκιό στα χνώτα της αυγής. Οι κιτρινισμένοι τοίχοι του χρόνου έσταζαν μοναξιά στο σκουριασμένο είδωλό σου. Στο βάθος ένας καθρέφτης μαρτυρούσε το δράμα μιας αλλόκοτης μαριονέτας του εγώ σου. [...] - γράφει η Ασημίνα...

Έκλεισε η πόρτα πίσω μου βαριά έστρωσε η θλίψη χαλί στη μοναξιά σε μια γεύση πικρή του έρωτα Οπλίστηκες με του ασημιού τη λόγχη έγινες διάπυρη απειλή μια φρίκη σκόρπισες στο έλεος και οι χτύποι της καρδιάς βρίσκουν καταφύγιο στα μύχια μαξιλάρια της φαντασίας [...] -...

Το μοναδικό κερί κοντεύει να σωθεί. Το δωμάτιο, βυθισμένο στο μισοσκόταδο. Χάνοντας τα λογικά του ο Απών… Έτσι γυμνός στην πολύβουη φυλακή του Και έγκλειστος στο τούνελ της απειλής Ψηλαφούσε οράματα στο κρύο για κρυψώνες. “Για κοίτα” φώναξε. “Το παράθυρο στο τέρμα του...

Απολογούμαι στους ουρανούς. και στων σοφών τη γνώση. στ’ απορημένο βλέμμα των ματιών και των λευκών ονείρων. στις ανεπαίσθητα ορατές λογοκριμένες έννοιες. Απολογούμαι στα ψηλά φυλλώματα των δέντρων και των κυπαρισσιών στου γλαρού τα λευκά φτερά και στους ταξιδευτές...

Πώς να στεριώσει τούτη η Άνοιξη... στο καταχείμωνο την έντυσες. Μια στάλα ουρανό στα παγωμένα πανωφόρια της καρδιάς τον έκρυψες. Ένα τείχος όρθωσες για παρηγοριά Να σου στάξω λίγη πεθυμιά να δεις την ομορφιά της; Τ’ ανέμελα τα κρίνα τ’ ολόγιομο φεγγάρι Να πιεις απ’ το...

Τα λόγια χάσανε τον ειρμό τους Χωρίς καμμιά λογοκρισία διαπέρασαν τα κομμάτια της καρδιάς Οι απελπισμένες ριπές θυμού σφαγίασαν το αρμυρό των βλεφάρων... Αυτό ήταν… Μάζεψα δυο -τρεις αιτίες ξεχασμένες πληγές Γύρισα το κλειδί και τρέχοντας έφυγα Έκανα στάση για λίγο...