Ετικέτα: Ασημίνα Λεοντή

“Τι με κοιτάς;” με ρώτησες και πριν προφτάσω ν’ απαντήσω μελωδικά ψιθύριζες “Μαζί…Μαζί… για πάντα.” Κρατούσες ανοιχτή τη πόρτα στο φεγγάρι. Ηδονικά γλιστρούσες στα πιο βαθιά μυστήρια των πόθων. Με δάμαζες σαν άγριο θηρίο. Τι επικίνδυνη μάσκα στα δειλινά των ματιών! […] _ γράφει η Ασημίνα...

Το κρύο βρίσκει ένα σωρό ιδανικές κρυψώνες να τρυπώνει στη μελανιασμένη του ελπίδα που έχει σταματήσει από καιρό ν΄αναπνέει η βυθισμένη ματιά του στη θλίψη αμίλητη σ΄έναν εφιάλτη που δεν ήθελε. […] _ γράφει η Ασημίνα...

Άδεια η κάμαρη μ’ ένα τσιγάρο συντροφιά. Το φως λιγοστό, σκιά λειψή που γέρνουν οι ώμοι της σε μια κόλλα χαρτί. Οι λέξεις λυγμοί, σιωπές που καίνε αλύπητα. […] _ γράφει η Ασημίνα...

Μη μου λες για καινούργια καυτά γεγονότα για τις νέες τιμές της Φερράρι Πες μου μόνο αν ανθίσαν τ’ ανοιξιάτικα ρόδα κι αν μας δει αγκαλιά το φεγγάρι. […] _ γράφει η Ασημίνα...

Η νύχτα στην πόλη πέφτει θλιμμένη σελήνη τα φώτα γυρνάς και βρίσκεις βράδια χαμένα και ρημάδια. Στο διάβα μιας παραλίγο πίστης Πως κάποτε Υπάκουσες τις διαταγές μου Και όχι την δική σου εκλογή. Έτσι μου ’χες πει. Έπειτα ήρθε το ταξίδι σαν τα πουλιά που πάνε ομαδικά σαν τα φυτά που μεγαλώνουν καλύτερα το ένα πλάι στ’ άλλο […] – γράφει η Ασημίνα...

Η οσμή βαριά, η μούχλα της υγρασίας χτυκιό στα χνώτα της αυγής. Οι κιτρινισμένοι τοίχοι του χρόνου έσταζαν μοναξιά στο σκουριασμένο είδωλό σου. Στο βάθος ένας καθρέφτης μαρτυρούσε το δράμα μιας αλλόκοτης μαριονέτας του εγώ σου. […] – γράφει η Ασημίνα...

Έκλεισε η πόρτα πίσω μου βαριά έστρωσε η θλίψη χαλί στη μοναξιά σε μια γεύση πικρή του έρωτα Οπλίστηκες με του ασημιού τη λόγχη έγινες διάπυρη απειλή μια φρίκη σκόρπισες στο έλεος και οι χτύποι της καρδιάς βρίσκουν καταφύγιο στα μύχια μαξιλάρια της φαντασίας […] – γράφει η Ασημίνα...

Το μοναδικό κερί κοντεύει να σωθεί. Το δωμάτιο, βυθισμένο στο μισοσκόταδο. Χάνοντας τα λογικά του ο Απών… Έτσι γυμνός στην πολύβουη φυλακή του Και έγκλειστος στο τούνελ της απειλής Ψηλαφούσε οράματα στο κρύο για κρυψώνες. “Για κοίτα” φώναξε. “Το παράθυρο στο τέρμα του δρόμου.” […] – γράφει η Ασημίνα...

Απολογούμαι στους ουρανούς. και στων σοφών τη γνώση. στ’ απορημένο βλέμμα των ματιών και των λευκών ονείρων. στις ανεπαίσθητα ορατές λογοκριμένες έννοιες. Απολογούμαι στα ψηλά φυλλώματα των δέντρων και των κυπαρισσιών στου γλαρού τα λευκά φτερά και στους ταξιδευτές Στους χώρους μέσα της σιωπής και της ευγνωμοσύνης και στον καιρό με καλοσύνη που αγκάλιασε το χθες μου […] _ γράφει η Ασημίνα...

Πώς να στεριώσει τούτη η Άνοιξη… στο καταχείμωνο την έντυσες. Μια στάλα ουρανό στα παγωμένα πανωφόρια της καρδιάς τον έκρυψες. Ένα τείχος όρθωσες για παρηγοριά Να σου στάξω λίγη πεθυμιά να δεις την ομορφιά της; Τ’ ανέμελα τα κρίνα τ’ ολόγιομο φεγγάρι Να πιεις απ’ το κρασί που η χαρά μεθάει; Πώς να ριζώσει και η αγάπη αγνοείς το άπειρό της. Έκλεισες και των ματιών τα σύνορα. Να σου τάξω τι; Πες μου…. Ω! θα σου τάξω τ ‘όνειρο να βγαίνει Αληθινό! _ γράφει η Ασημίνα...

Τα λόγια χάσανε τον ειρμό τους Χωρίς καμμιά λογοκρισία διαπέρασαν τα κομμάτια της καρδιάς Οι απελπισμένες ριπές θυμού σφαγίασαν το αρμυρό των βλεφάρων… Αυτό ήταν… Μάζεψα δυο -τρεις αιτίες ξεχασμένες πληγές Γύρισα το κλειδί και τρέχοντας έφυγα Έκανα στάση για λίγο στη θνητή απώλεια της αλήθειας […] _ γράφει η Ασημίνα...

Με κέρδισες από πολύ μικρή Με τη φινέτσα σου, τα διακριτικά σιρίτια Στους ανεβασμένους γιακάδες μυστηρίου Αστόλιστη με βρήκες, με πλάνεψες Με την ευγενική σου χάρη Τον τρόπο που έπινες καφέ Τα μεσημέρια που αχνίζαμε τις σκέψεις Για το γεύμα των κρυμμένων αποφάσεων Τα απογεύματα που έβαφες τους τοίχους Κόκκινα, κίτρινα, μαβιά Χρώματα τ’ ονείρου ακριβά Αγρίευες τις νύχτες στα πυκνά δάση της υπομονής Σαν λύκος αλυχτούσες Νόμιζα γελούσες… Ξέρεις πώς είναι να γελάς με τη σιωπή; Σε έκρυψα στο δάκρυ μου Εσύ μου το ‘μαθες… _ γράφει η Ασημίνα...