Ξεχασμένος κόσμος τα μάτια ενός παιδιού. Αθωότητα βγαλμένη στη χαρά του παιχνιδιού. Να μου γελούν ανέμελα στις παιδικές χαρές: “Αγνότητα που χάθηκες στο χθες!” Αντάλλαγμα επιβίωσης με ανάλγητες μορφές. Εξουθενωμένες, άτονες, όλο πιο σκυθρωπές. Που απώλεσαν με τον...

Μην τρεκλίζεις σαν το ποδάρι της σπασμένης καρέκλας που θέλει επιδιόρθωση. Μη σπαράζεις σαν τη χαροκαμένη μάνα που έχασε το παιδί της. Μη διστάσεις να δώσεις τον όρκο σου στη μέρα που ’ρχεται. Ύψωσε ψηλά τις αντένες σου να δεχτείς τα σήματα της δικής σου ύπαρξης....

Απόψε η νύχτα έχει την ανάγκη σου νιώθει την απορρέουσα σκέψη σου που γλιστρά σαν τις σταγόνες της βροχής από τις στέγες των σπιτιών που ετοιμόρροπες γέρνουν στου παραθύρου σου το βλέμμα σαν να αφουγκράζονται το νοερό κλάμα της ψυχής.   Απόψε, η πίκρα χαμήλωσε...

  Κι έρχεται αμείλικτος να σου πει, όσα δε θέλεις να παραδεχτείς. Καθώς όλα τριγύρω αλλάζουν, άψυχα κι έμψυχα. Ψυχές που έρχονται και πάνε, ζωές που παραλλάσσονται μα κάτι κοινό έχουν που να θυμίζει το αρχέτυπο. Φωτοτυπημένες ανθρώπινες στιγμές, που καθώς...

  Απ’ του παραθύρου τις γρίλιες· ο ήλιος με χαιρετά!   Μα εγώ ανάβω το φως... Προτιμώ το ψεύτικο φως αυτό που ’χει εφεύρει ο άνθρωπος στα δικά του μέτρα! Το αληθινό φως· αυτό που βρίσκεται ’κει έξω, με φοβίζει.   Ίσως γιατί ταιριάζει σε καθαρούς...

  Μυστικά, που μοιάζουν τόσο κοινά τα διακρίνεις στην κάθε ματιά μα δεν ακούγονται. Σε ξυπνούν τις νύχτες αργά σου σκοτώνουν τα πρωινά τη μέρα κρύβονται.   Κάνεις πως δε σ’ αφορά «είναι καθάρια η δική σου μάτια!..» Μα λέει τ’ ανείπωτα. Υπάρχω λες μα δε ζω...

  Πρωτομαγιά στη Σαλονίκη κάτω απ’ τον πύργο το λευκό άρωμα λουλουδιών και ήχοι που ξόρκιζαν τον φασισμό.   Όλα είχαν μιαν άλλη γοητεία, συνθήματα που είχαν παλμό «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» μπροστά η ιδέα πίσω εγώ.   Είχαμε της αρετής την τόλμη...

Σαν αφύλακτες διαβάσεις, της ψυχής οι υπερβάσεις. Κι όλο σφυρίζουνε τα τρένα που περνούν χωρίς εσένα.   Ζωή μουντή πάνω σε ράγες με πρέπει δίχως αφορμή χωρίς του ταξιδιού το κρίμα δεν έχει νόημα η ζωή!   Και τι απρόβλεπτο σου μένει μια σιγουριά σε σένα...

Ανεμοδαρμένα ύψη στους χειμώνες της ψυχής άραγε στις πεδιάδες θα μας σκέπτεται κανείς; Αναντίρρητες απόψεις στο μυαλό σου κουβαλάς αναπάντητα ερωτήματα σ’ έχουν μάθει να ρωτάς.   Για όλα αυτά που καρτερούνε την υπέρτατη στιγμή μια στιγμή που θα αξίζει την...

Τόση απόγνωση χαμένη σε μια ηλικία απατηλή κι η μοναξιά ριζωμένη γαντζωμένη πάνω μου, δειλή! Τόσα όνειρα γκρεμισμένα, σωριασμένα κι η σκόνη τους, οι θύμισες ολίγων λεπτών κι έπειτα κτίζεις απ' τα υπολείμματα. Τόση υπερηφάνεια λαβωμένη απομακρυσμένη στο νησί των...

Όταν από καιρό, της ψυχής το λουλούδι παραμένει απότιστο. Όταν του αηδονιού το ελπιδοφόρο κελάηδισμα μεταλλάσσεται σε ιχθύος σιγή. Όταν  η χαρά, μακρινός επισκέπτης και η λύπη καθρέφτης, να περιμένεις πότε κι αν θα φανεί! Εσύ φύλαξε ―τουλάχιστον― τα...

Στο σταθμό των υπεραστικών λεωφορείων… Το σούρουπο ―της μέρας και της νύχτας των ορίων― εγώ αυτή την ώρα καρτερώ. Σκυφτοί διαβάτες ταξιδιάρικες ματιές διασταυρωμένες πορείες σε παράλληλες ζωές αποχωρισμοί, καλωσορίσματα, αγκαλιές και μια φωνή να  λέει μέσα σου...

Μοναχικό τον είπαν και ψέμα δεν είναι. Μαγκούφης, λιγομίλητος, στρυφνός. Που σαν του μιλήσεις δε σου απαντάει σε κοιτάζει μονάχα και φεύγει σκυφτός.   Σίγουρα μέσα του ένα σαράκι τον τρώει. Γυναίκας είναι; Χαμός παιδιού; Τι ακριβώς, κανείς τους δεν ξέρει...