Δημοσιεύσεις
Περίμενες Γωνίας και Δρόμου κάτι. Εννοείται πως σε είχα στήσει. Εννοείται πως δεν έφταιγα. «Έχω σαράντα δύο λεπτά» είπες, τσαλαπατώντας το τσιγάρο και μια προσπάθεια καλής διάθεσης. Να σου πω; Το αφήνουμε; Με τραβούσες προς το φανάρι, γύρισες με κοίταξες, ξαφνικά...
Αγουροξυπνημένη. Απόλλωνας. Αίγινα. Μετρούσε τα άλφα της μέρας της πάνω από έναν καφέ καραβίσιο κυριολεκτικά. Απλωμένη στο κατάστρωμα, με το σκυλί να χουζουρεύει στα πόδια της, αέρα στα μαλλιά της κι έναν παλμό να ξεφεύγει από τους άλλους, να κουρνιάζει στο στήθος της...
Σκέψεις σαν ιστοί μα ν’ αφήνουμε ανοίγματα· να αλλάζουν σχήμα να μπαίνει φως και αέρας. [...] _ γράφει η Ρέα Ζαχαριά
Κάθε ανθρώπινη σκέψη είναι ένας μοναχικός μονόλογος. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Ο μονόλογος στην πραγματικότητα μετουσιώνεται σε διάλογο εσωτερικό που ενίοτε μπορεί να γίνει πολύ έντονος. Το μυαλό γίνεται ταυτόχρονα ακροατής κι ομιλητής, συμφωνεί και διαφωνεί...
Μέρες μετά την Πρωτοχρονιά... Σε μια πόλη με φωτάκια, καράβια και ρόδες, περπατούσα για ώρες στις σκοτεινές της γωνίες. Έβρισκα καφενεδάκια και τρύπωνα σαν αρουραίος στ' αμπάρια. Κουβαλούσα μηχανή και βιβλία και τα αράδιαζα μπρος μου σαν να μετρούσα προμήθειες·...
Φρένο. Πίεσε το φρένο αργά και σταθερά, επίτηδες το πήγε ως το τέρμα. Κόκκινο. Κάτι μηχανάκια μπροστά, να του σπάνε τα νεύρα συνήθως στα φανάρια, λες και του έκλειναν το δρόμο – καλά, αυτό έκαναν, αλλά όχι μόνιμα! Προς τί τόση τσαντίλα; Κανά άλλο συναίσθημα, έτσι για...
Τις νύχτες μένω εκτός… Εκείνη το επιλέγει. Όχι ότι δεν έχουν υπάρξει και μερικές που μ’ έκρυψε κάτω από το κρεβάτι της, ενοχικά, θυμωμένα θαρρείς. Αλλά εγώ προτιμώ τη θέση μου… Εκεί, δίπλα στο τσίγκινο γλαστράκι με τη μέντα. Έξω. Στο μπαλκόνι με τις σκιές από τα...
Κολλημένη στο φανάρι και περνάω φρίκη! Έχω αργήσει, εννοείται… Τίποτα δεν πάει καλά κι αναρωτιέμαι στωικά αν φταίει η μαγνητική καταιγίδα, όπως είπε η Άννα. ‘Oλα τα ξέρει αυτό το κορίτσι… Μου τα μετέφερε όπως τ’ άκουσε στις ειδήσεις ή όπως το ποστάρισε μια τύπισσα,...
Η Μαίρη πάλι άφησε τα αποτσίγαρα στο τασάκι και το τασάκι στον κοινόχρηστο χώρο. Πάμε ξανά: η Μαίρη δεν άδειασε το γεμάτο κωλοτασάκι της και το πρωί βρωμούσε τόσο πολύ το καθιστικό που σηκώθηκα κι έφυγα χωρίς καφέ. Bad Mary. H Μαίρη είναι η κακή συγκάτοικος. Η Μαίρη...
Όταν άνοιξα τα μάτια μου, είχες φύγει… Το περίμενα. Το προτιμούσα, βασικά. Μετά τη χθεσινή νύχτα, ήθελα το δικό μου χρόνο με σένα, μακριά από σένα. Ήθελα να μείνω μόνη μου σ’ ένα σπίτι που για μια βδομάδα θα γινόταν δικό «μας». Γύρισα στο τσαλακωμένο μαξιλάρι δίπλα...
