Περίμενες Γωνίας και Δρόμου κάτι. Εννοείται πως σε είχα στήσει. Εννοείται πως δεν έφταιγα. «Έχω σαράντα δύο λεπτά» είπες, τσαλαπατώντας το τσιγάρο και μια προσπάθεια καλής διάθεσης. Να σου πω; Το αφήνουμε; Με τραβούσες προς το φανάρι, γύρισες με κοίταξες, ξαφνικά...

Αγουροξυπνημένη. Απόλλωνας. Αίγινα. Μετρούσε τα άλφα της μέρας της πάνω από έναν καφέ καραβίσιο κυριολεκτικά. Απλωμένη στο κατάστρωμα, με το σκυλί να χουζουρεύει στα πόδια της, αέρα στα μαλλιά της κι έναν παλμό να ξεφεύγει από τους άλλους, να κουρνιάζει στο στήθος της...

Φρένο. Πίεσε το φρένο αργά και σταθερά, επίτηδες το πήγε ως το τέρμα. Κόκκινο. Κάτι μηχανάκια μπροστά, να του σπάνε τα νεύρα συνήθως στα φανάρια, λες και του έκλειναν το δρόμο – καλά, αυτό έκαναν, αλλά όχι μόνιμα! Προς τί τόση τσαντίλα; Κανά άλλο συναίσθημα, έτσι για...

Η Μαίρη πάλι άφησε τα αποτσίγαρα στο τασάκι και το τασάκι στον κοινόχρηστο χώρο. Πάμε ξανά: η Μαίρη δεν άδειασε το γεμάτο κωλοτασάκι της και το πρωί βρωμούσε τόσο πολύ το καθιστικό που σηκώθηκα κι έφυγα χωρίς καφέ. Bad Mary. H Μαίρη είναι η κακή συγκάτοικος. Η Μαίρη...

Όταν άνοιξα τα μάτια μου, είχες φύγει… Το περίμενα. Το προτιμούσα, βασικά. Μετά τη χθεσινή νύχτα, ήθελα το δικό μου χρόνο με σένα, μακριά από σένα. Ήθελα να μείνω μόνη μου σ’ ένα σπίτι που για μια βδομάδα θα γινόταν δικό «μας». Γύρισα στο τσαλακωμένο μαξιλάρι δίπλα...