τοβιβλίο.net με μεγάλη χαρά υποδέχεται το Θωμά Μενεξέ, έναν εκπαιδευτικό με πλούσια πνευματική αλλά και συγγραφική δράση, την οποία μπορείτε να γνωρίσετε στα δυο ιστολόγια που διαχειρίζεται, στο ‘Λογομνήμων‘ και στο ‘Όταν ήμουν δάσκαλος‘. Ένα χαρακτηριστικό δείγμα της εξαιρετικής δουλειάς του, το οποίο ανεπιφύλακτα σας συστήνει να διαβάσετε τοβιβλίο.net, είναι το άρθρο ‘Μια ιστορία αγάπης‘.
Σήμερα, και είναι ιδιαίτερη για εμάς τιμή, παρουσιάζει για πρώτη φορά μέσα από τις σελίδες του ‘βιβλίου’ μας το παραμύθι για μικρά αλλά και μεγάλα παιδιά, ‘Ένας χαμογελαστός άνθρωπος’.
Ο συγγραφέας της ιστορίας που παρουσιάζουμε σήμερα μοιράζεται μαζί μας μια στιγμή από το παρελθόν του, μια στιγμή με τον πατέρα του και τη συμβουλή που εκείνος του έδωσε και η οποία αποτέλεσε την αφορμή για να δημιουργηθεί ο Χαμογελαστός Άνθρωπος.
“Ο πατέρας μου με συμβούλευε να μη φοβάμαι τους χαμογελαστούς ανθρώπους γιατί το χαμόγελο –όχι το γέλιο- βγαίνει κατευθείαν από την καρδιά και ένας άνθρωπος που είναι πάντα χαμογελαστός δεν μπορεί να είναι κακός. Σ’ αυτή τη συμβουλή στηρίχτηκα για να γράψω την ιστορία του Χαμογελαστού Ανθρώπου και γι’ αυτό το λόγο αισθάνομαι πως οφείλω να την αφιερώσω στη μνήμη του πατέρα μου.”
Ο Θωμάς Μενεξές είναι δάσκαλος στη Δημόσια Εκπαίδευση. Εδώ και αρκετά χρόνια ξεκίνησε να γράφει παραμύθια και ιστορίες για παιδιά, που όλα όμως κατέληγαν στο συρτάρι του. Μέχρι που η διαδικτυακή τεχνολογία βρήκε καινούριους τρόπους δημοσίευσης, και οι ιστορίες του βγήκαν -σχεδόν από μόνες τους- ξανά απ’ το συρτάρι, ξεσκονίστηκαν, έβαλαν τα καλά τους κι άρχισαν πάλι να τρέχουν πέρα δώθε.
Τελικά οι ιστορίες είναι σαν τα μικρά παιδιά. Θέλουν κι αυτές προσοχή, αγάπη και αναγνώριση. Και μοναδικό όνειρο ενός συγγραφέα είναι να τις δει να βρίσκουν τον δρόμο τους, να ταξιδεύουν στον κόσμο, κι αν καταφέρουν να μεταδώσουν έστω και μια στάλα συγκίνησης στους αναγνώστες τους, αυτό θα είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή για τον δημιουργό τους
Μπράβο στον κ Θωμά Μενεξέ που έκανε το χαμόγελο πρωταγωνιστή αυτού του όμορφου παραμυθιού ισως θα ήταν σκόπιμο να το διάβαζαν πρώτα οι μεγάλοι γιατί τα παιδιά ούτως ή άλλως χαμογελούν εμείς ειμαστε που το έχουμε χάσει και το ψάχνουμε ας το βρούμε στο παραμύθι αυτό !!!!!
Αγαπητή Ρούλα, ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια, αλλά βέβαια θα ήθελα να ευχαριστήσω και τοβιβλίο.net που μου έκανε τη μεγάλη τιμή να φιλοξενήσει την ιστορία μου.
Πώς λέγεται αυτό που ενώ χαμογελάς ταυτόχρονα θέλεις και να δακρύσεις;; Πολύ γλυκό και αισιόδοξο το διήγημά σου Θωμά, αλλά γιατί για παιδιά; Οι μεγάλοι είναι αυτοί που πρέπει να ξαναθυμηθούμε τη δύναμη που έχει ένα χαμόγελο!
Καλοτάξιδο το ιστολόγιο!